deel 6 - De Franckjes

VERSLAG VIGO & SIEL !



Donderdag 20 april: De jongens hebben een rustige nacht gehad Dat kunnen we helaas niet van onszelf zeggen. Om half 11 hebben we een afspraak met een pastoraal medewerker over de doop van vanavond. Nadat we Romek naar school hebben gebracht, rijden we richting Nijmegen. Wederom in een waas van tranen. Toen we gisteravond afscheid namen van onze mannekes, heb ik Vigo gevraagd, “je knijpt me er toch niet nu al tussenuit?” Waarop S., Vigo’s EVV-er, mij toezegde dat zij dat niet liet gebeuren. (Vrijdags vertelt S. ons dat zij op dat moment dezelfde gedachtegang had en na haar dienst nog een telefoontje heeft gepleegd met de afdeling om naar Vigo te informeren, iets wat ze normaal niet doet.) Wij blijven beide hoop houden, maar diep van binnen zien we hem langzaam wegglippen. Hij is net een kameleon, het ene moment is hij mooi roze, dan weer wit, blauw of grauw. Hij reageert ook weer steeds heftiger op de verzorgingen. Ik heb een uitdraai van Romek’s doopviering bij me. Ja, we blijven steeds 3 stappen vooruitlopen op alles. Ook zijn we al bezig met Vigo’s afscheid. Ik heb gisteravond al een cape in de tas gestopt, waar ik hem in wil leggen als hij overleden is. Ook is Taro al bezig met het uitzoeken van de muziek voor een eventuele crematie. Het klinkt misschien allemaal heel negatief, maar we moeten ons voorbereiden op het ergste. Rond kwart over 11 / half 12 komt Dominee E.. We gaan met haar in een apart kamertje zitten en laten haar de doopviering van Romek zien. Ze is erg onder de indruk en zegt ons dat we hier zeker wat aan hebben. Nu heeft ze ook een idee hoe wij het graag zouden willen en op welke golflengte wij zitten. Zij heeft ook goede voorstellen waar we ons in kunnen vinden. Ze vraagt ons of wij er problemen mee hebben dat zij een protestantse pastoraal medewerkster is en niet een rooms-katholieke. Wij zeggen haar, dat wij allemaal in dezelfde God geloven en dat het allemaal op hetzelfde neerkomt. Misschien gebruikt zij iets andere woorden, maar zij bedoeld hetzelfde als wij. Zij vindt dat wij sterk in onze schoenen staan en dat we alles goed op de rit hebben (dat horen we van iedereen en het geeft ook wel een goed gevoel, dat we het toch niet zo verkeert doen). Vigo’s peettante Brigitta is de enige die vanavond niet bij het dopen aanwezig kan zijn, i.v.m. een examen. Omdat zij vanmiddag nog even met haar man Toon bij de kids langs wil komen, bellen we hen op met de vraag of zij mijn labtop mee willen nemen naar het ziekenhuis. Dan kan ik de tekst van Romek’s doopviering aanpassen voor Vigo & Siel en kan Taro er foto’s van onze jongens bij plaatsen. Dan is het een kwestie van uitprinten, aan elkaar nieten en het klusje is geklaard. De dominee is onder de indruk van het uiteindelijk boekje, en wij geven aan dat zij het boekje mag opslaan op haar pc en mag gebruiken. Het komt heel vaak voor dat een kindje met spoed gedoopt moet worden en dan is het een kwestie van de namen aanpassen en het kan uitgeprint worden. Het is voor ons een eer om te horen dat zij er wat mee kunnen. Brigitta heeft voor beide kids nog een mooie knuffel meegenomen (die ik ’s avonds bij beide couveuses plaats) en een doosje voor het eerste haarlokje (hier gaan we zeker een plukje haar van Vigo in doen). De verpleging is intussen op zoek naar schermen, zodat we zoveel mogelijk privacy hebben vanavond. Aan beide kanten van de couveuses worden de gordijnen dicht gedaan en met een paar schermen hebben we toch een eigen hoekje. Er wordt in een apart kamertje koffie en thee klaargezet voor onze familie, zodat we voor de doopviering nog even een bakkie kunnen drinken. Op ons verzoek mogen zowel EVV-er S. als EVV-er M. vanavond voor onze jongens zorgen. Het is in 1 woord geweldig wat ze allemaal voor ons doen. Rond half 8 arriveert de dominee. Taro gaat met Cheyenne, Janine & Corné vast naar de jongens. Zij mochten tot nu toe niet bij de kinderen, maar vandaag is een uitzondering. De doopviering verloopt perfect. Beide jongens houden zich rustig en hebben geen 1 dipje. Wat hebben we toch voorbeeldige kinderen! Het is best emotioneel maar ook ontzettend mooi. M. loopt als een echte fotograaf met ons fototoestel rond om alles zo mooi mogelijk vast te leggen. Omdat we op de afdeling geen doopkaarsen mogen aansteken, gaan we hiervoor naar beneden naar het stiltecentrum. Vigo en Siel krijgen ieder hun eigen doopkaars (2 verschillende. Hier eindigt de doopviering en nemen wij afscheid van iedereen. Met Romek tussen ons in, keren wij terug naar de afdeling, waar ik voor het eerst Siel mag vasthouden. Het is zo fantastisch om dat kleine warme lijfje tegen me aan te voelen. Siel wordt al snel heel rustig en nestelt zich lekker tegen me aan. Hij dipt niet 1 keer. Een perfecte afsluiting van een hele mooie dag!



Vrijdag 21 april: Ik heb vannacht niet veel geslapen. Ik ben al vroeg wakker en neem snel een douche. Als ik net aan het kolven ben (om 7:00 uur) gaat de telefoon. Het ziekenhuis. Vigo heeft een zware nacht gehad en we worden geadviseerd om toch rustig maar niet te laat naar Nijmegen te komen. Taro belt zijn ouders en rond de klok van 8:00 uur rijden we richting ziekenhuis. Als verrassing zijn S. en M. bezig om Siel bij Vigo in de couv te leggen. We komen net 5 minuten te vroeg aan. Het ontroert ons dat ze dat voor ons aan het organiseren zijn. Want het is een hele organisatie om al die toeters en bellen in 1 couv te plaatsen. Maar als het dan eindelijk gelukt is, liggen onze mannekes prinsheerlijk langs elkaar. Ze zoeken elkaar met hun oogjes en slaan hun armpjes om elkaar heen. Van 9:00 tot 11:00 uur liggen ze gebroederlijk bij elkaar. We laten ze zelfs een half uurtje alleen liggen, zodat ze echt samen kunnen zijn. Ze liggen precies zoals ze in mijn buik lagen, steeds met die koppies dicht bij elkaar. Vigo bloeit even weer helemaal op. Het lengte verschil is goed te zien en ook de kleur van beide kinderen. Siel is mooi roze/rood en Vigo heel wat tinten lichter. We laten de ouders van Levi, die hier ook op de afdeling ligt en een paar dagen voor onze jongens geboren is, ook even onze kinderen bewonderen. Met hen hebben we veel contact en we hebben veel steun aan elkaar. Nadat Siel zijn voeding krijgt en de verpleegkundige Vigo’s arm van zijn broertjes nek haalt, zien we Vigo langzaam wegzakken. Hij laat zijn armpjes liggen, alle vut is er uit. Tegen 11:00 uur begint Siel ook onrustig te worden. We roepen de verpleging erbij en vragen of Siel weer terug kan in zijn eigen couv. Het is voor ons ook het moment om aan te geven dat de tube eruit mag bij Vigo. Hij is op. De pit is eruit. We laten ook weten, Vigo niet meer op de infant flow machine te willen. We willen niet dat onze zoon nog langer moet strijden en pijn lijden. De kinderarts/neonatoloog is dezelfde mening toegedaan. We gaan in hetzelfde kamertje zitten als gisteravond met onze familie voor de doop van Vigo & Siel. S. heeft ons fototoestel en maakt foto’s van Vigo net nadat de tube en alle toeters en bellen zijn verwijderd. 1 infuus houdt hij nog in zijn voetje vanwege de morfine. Dan brengt ze Vigo rond kwart over 11 bij ons. Hij is gewikkeld in ons eigen capeje. Hoewel we verdrietig zijn om het naderende afscheid van onze kleine dappere vent, krijgen we allebei ook een soort rust over ons heen. Hoe moeilijk het ook is en nog zal worden, niemand is wat te verwijten en zeker onze Vigo niet. Hij heeft gewoon zijn longen niet mee. Alles functioneerde perfect alleen zijn longen niet. En zonder goede longen kun je niet leven. Vigo houdt eigenwijs zijn oogjes open, zoals hij elke dag deed. Hij blijft alert. Hij heeft voor de verwijdering van de tube nog extra morfine gekregen om hem zo min mogelijk pijn te laten lijden en stikneigingen te voorkomen. Taro masseert zijn voorhoofdje en probeert zijn oogjes dicht te doen. Maar Vigo slaat ze vol pit weer open. Langzaam begint de kleur uit zijn gezichtje te trekken. Af en toe komt de kinderarts even luisteren naar zijn hartje. Hij geeft nog niet zomaar op. Rond 5 voor 12 hebben wij het idee dat het nu echt afgelopen is. De kinderarts luistert en laat ons weten geen hartje meer te horen kloppen. Om 11:55 uur is onze Vigo een sterretje geworden met eigenwijs 1 oogje een stukje open ……

Taro belt Romek en onze ouders om te vertellen dat onze Vigo is overleden en dat ze richting ziekenhuis mogen komen. Het laatste infuus wordt verwijderd. Vigo wordt gewogen (670 gram) en zijn lengte wordt gemeten (33 cm). Zijn hoofdomtrek is 22 cm. We maken voet- en handafdrukjes in inkt en gips en we scheren een paar plukjes haar van zijn bolletje (als hij en Siel volgroeit waren geweest, hadden ze beide een hele bol vol met blonde krulletjes gehad). Als we Vigo’s handjes en in de zwarte inkt “drukken” zeg ik Vigo dat hij nu net Pietje Bel is en de bende van de zwarte hand. Dan ga ik mijn manneke lekker wassen. Nadat ik hem heb afgedroogd, krijgt hij een schone luier aan en wikkel ik hem in zijn capeje. We hadden wel de kleinste kleertjes voor prematuurtjes kunnen kopen, maar die hadden we nog tig keer moeten omrollen en om er nu een michelin mannetje van te maken … Hij heeft geen kleertjes aangehad en die krijgt hij ook nu niet. S. heeft intussen een mooie rieten mand gehaald, waar ik Vigo in leg. Alle knuffels die hij gekregen heeft en de tekening die Romek voor hem gemaakt heeft, leggen we er omheen. Ook mama’s geurdoekje leg ik bij hem neer. Als hij lekker in zijn mandje ligt, gaan wij even bij Siel kijken. Op het moment dat zijn grote kleine broertje stierf, heeft hij een flinke dip gehad. De kinderarts wilde niet dat wij dat wisten, maar S., die ons inmiddels wel begint te kennen, vertelt het ons toch. Wij hadden dat wel van onze Siel verwacht. Hoewel het geen 1-eiige tweeling was, was de band tussen onze ventjes zo sterk, dat ze elkaar goed aanvoelde. We mogen Siel op een andere plek laten leggen, maar dat willen we niet. Siel ligt centraal op de afdeling en als we binnenkomen gaat je blik toch naar die plek. We hebben er ook geen probleem mee, dat de gordijnen rond Vigo’s couv opengaan en dat ze in de loop van de middag zijn plekje leegruimen. Siel heeft hier meer moeite mee. Hij is heel onrustig en mist zijn broertje hebben wij het gevoel. Tegen het eind van de middag, mag ik Siel weer tegen me aan houden. Dan komen de traantjes wel even los. Vanmorgen wiegde ik Vigo in mijn armen om hem rustig te laten inslapen en nu wieg ik Siel in mijn armen om hem rustig te maken en zijn verdriet om zijn broertje iets te verzachten. Toch is het weer een mooie afsluiting van een mooie emotionele dag.



Zaterdag 22 april: Ik ga met Romek naar zwemles. Al gauw komen van alle kanten de condoleances en wenst iedereen ons sterkte. Ze vinden het knap dat ik hier nu sta. Maar goed, Romek is er ook nog en voor hem is het ook heel moeilijk. En we moeten toch verder, zeker voor Romek en Siel. Om half 11 komt er een mevrouw van de Dela en leggen we de laatste puntjes op de i. We hebben de muziek en de teksten al klaarliggen. Ook hier lopen we weer een paar stappen vooruit. De crematie zal op woensdag 26 april in besloten kring plaatsvinden om 9:00 uur (dit was de enigste plek nog die vrij was).



Wij willen liever geen bloemen, mocht u toch iets willen geven, dan zouden wij een donatie voor het Ronald McDonaldhuis in Nijmegen op prijs stellen.



’s Middags gaan we naar Siel. Romek heeft eigenlijk een kinderfeestje. Wilde hij vanmorgen daar nog naar toe, tegen de middag verandert hij van mening, dus bel ik voor we naar Siel gaan, met de mama van Youri om te vertellen dat Romek niet wil. We spreken af dat we morgenavond het cadeautje langs komen brengen. Siel is ondertussen flink aan het dippen met zijn zuurstof. We zijn bezorgt, en ik wil ook niet met hem buidelen vandaag. Laat hem maar bijkomen. ’s Avonds krijgen we een onrustig gevoel over ons heen en Taro belt met het ziekenhuis. Siel is waarschijnlijk ziek aan het worden. Hij dipt flink en er wordt het een en ander op de kweek gezet. Taro had vanmiddag al gezien dat hij iets bloed bij zijn ontlasting had, maar de verpleegkundige wilde ons niet bezorgt maken. Maar we moeten ons weer schrap zetten, voor hetgeen er kan gaan komen. Als we ’s avonds laat nog een keer bellen, ligt Siel net 3 kwartier aan de beademing. Waarschijnlijk zit er ergens een infectie en dan worden prematuurtjes meteen weer aan de beademing gelegd om alle energie te kunnen richten op de infectie en niet ook nog met ademen bezig te zijn. De machine kan al wel meteen worden afgebouwd, dus hij geeft er wel aan toe. Hij is ook weer wat alerter en niet meer zo stilletjes, meldt de verpleegkundige. Er is weer iets meer vooruitgang ten opzichte van ’s middags. Uiteindelijk hebben we een redelijk goede nachtrust.



Zondag 23 april: Als we om 7:00 uur wakker worden, bellen we meteen met het ziekenhuis. Siel heeft een redelijke nacht gehad en heeft niet abnormaal veel zuurstof nodig. Hij ademde ook al weer zelf mee met de machine. Hopelijk zijn ze er op tijd bij. Zodra ze weten waar de infectie zich bevindt kunnen ze zich daar op richten. We hopen er maar het beste van. Het laat maar weer zien, dat we er met Siel ook nog lang niet zijn. Het is te hopen dat we hem niet ook nog moeten verliezen …. (WORDT VERVOLGD