Hoofdmenu:
Verslag Uk & Puk !
Donderdag 6 april: Langzaam komt het nieuws van de geboorte van Vigo & Siel op gang. Was er eerst de drempel om te informeren hoe het met Uk & Puk in mijn buik ging, nu komt de volgende hobbel. Velen vragen zich af, of ze ons wel mogen en kunnen feliciteren. Maar waarom eigenlijk niet. Taro heeft onze jongens vanmorgen aangegeven hier in Nijmegen, het zijn 2 levende wezentjes die zich kranig weren, ze zijn toch echt aanwezig. We begrijpen de gemengde gevoelens en reacties van een ieder heel goed. Hoewel ik voor de geboorte de tekst al heb aangepast, wachten we nog wel even met het versturen van de geboortekaartjes. Maar hier in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde en op de afdeling neonatologie waar de boys liggen worden we ook door iedereen gefeliciteerd en op de couveuses hangen ook kaartjes met gefeliciteerd met jullie kindje. De verpleging leeft ook ontzettend met ons mee. Bij iedere wisseling van de dienst komt er weer een kijken naar de foto’s en even een babbeltje maken hoe het nu gaat. Ook de dames die komen schoonmaken zijn thuis op hun vrije dag in gedachten bij ons en onze mannekes. Siel is gister in de loop van de dag ook aan de beademing gekomen en Vigo ligt aan een trilbeademing. Maar ze zijn de nacht goed doorgekomen. Op de couveuse van Vigo hangt wel een kaartje met “MINIMAL HANDLING”. Na elke verzorging is hij helemaal uit zijn ritme en heeft dan tijd nodig om weer een beetje te stabiliseren. Toch zijn we weer een dag verder! We proberen zoveel mogelijk foto’s te maken, bij onze mannekes te zijn en van ze te genieten. Elk moment dat we ze bij ons mogen hebben is er een. De kinderarts zegt ook dat ze het per dagdeel bekijken. Durfde Romek gister alleen te kijken bij zijn broertjes, nu raakt hij ze ook al aan. Hij is zo trots als een grote broer maar kan zijn. De verpleging is ook helemaal gecharmeerd van hem. Hij babbelt vrolijk tegen Siel en Vigo en vertelt ze van alles. We zijn blij dat we hem afgelopen zondag de videoband van “toeters en bellen” hebben laten zien. Nu “wist” hij wat er te verwachten viel en hij kijkt ook helemaal door die slangetjes en toestanden heen. Heerlijk hoe ongecompliceerd kleine kinderen met zo’n situatie omgaan. Vanmorgen belde hij op toen ik aan het kolven was. Later belde hij terug en riep door de telefoon, mam, was je aan het melken! We remmen hem af en toe wel en zeggen hem dat hij in zijn hoofdje moet houden dat het alsnog mis kan gaan met 1 of allebei zijn broertjes. We hopen natuurlijk met heel ons hart dat we Siel & Vigo allebei uiteindelijk mee naar huis mogen nemen, maar je moet ook rekening houden met een andere variant! Vandaag mogen de opa’s en oma’s ook een blik werpen op hun beide kleinzonen. Alle 4 zijn ze behoorlijk onder de indruk. Foto’s geven best wel een vertekenend beeld qua grootte en als je er dan zo bij staat … Best wel confronterend !
Vrijdag 7 april: Weer een nacht niets gehoord, dus geen bericht is goed bericht! Er wordt gestopt met mijn medicatie. Ik krijg ook bijna geen controles meer. Het kolven gaat aardig goed en we vangen steeds meer melk op. Woensdagavond en nacht heeft Siel al de eerste druppeltjes moedermelk gekregen en daar heel goed op gereageerd. Toen ik dat hoorde, sloeg mijn hart een paar slagen over. Na zo’n abrupt einde van mijn zwangerschap kan ik nu toch weer wat voor mijn ventjes betekenen. Natuurlijk ook door veel bij ze te zijn, maar je staat toch een beetje aan de zijlijn toe te kijken. Vandaag komen Vigo’s peettante Brigitta, Siel’s peetoom Eugène, mijn zus Leonie, onze petekinderen Janine en Corné en Taro’s 3 tantes Tiny, Ineke & Agnes (deze laatste 2 zijn ook een tweeling !!!) naar de kids kijken. Helaas mogen er geen kinderen buiten de eigen broertjes en zusjes mee naar binnen. Dit i.v.m. infectiegevaar. Dus Janine, Corné, Cheyenne & Djaimon moeten het voorlopig doen met foto’s van hun kleine neefjes. Er mogen er ook steeds maar 2 mee naar binnen in aanwezigheid van ons. Steeds moet je je handen desinfecteren, alle sieraden af en alleen Taro, Romek en ikzelf mogen de kinderen in de couveuse aanraken.
De kinderarts is tevreden over de conditie van onze mannekes. Vigo is vandaag zo goed als stabiel. Hij schommelt wel steeds een beetje met zijn bloeddruk. Na mijn bezoekje aan de jongens ’s morgens, zakt zijn bloeddruk weer. Als we ’s middags gaan kijken, zegt de verpleegkundige uit gein, je had niet weg moeten gaan. Daar gaan we dus wat aan doen. Ik ga bij hem zitten en praat rustig op hem in. Misschien is het stomme toeval, maar vanaf dat moment is zijn bloeddruk stabiel en hoeft hij er geen extra medicijnen meer voor. Mijn hartje slaat weer een paar slagen over. Ik krijg mijn ventjes wel in het gareel! Siel krijgt inmiddels een andere beademing waardoor hij zelf kan bepalen of hij gebruik maakt van extra ondersteuning. En de beademing van Vigo wordt ook al geminderd. Ik heb vannacht 2 doekjes bij me gehad zodat mijn geur eraan komt. Deze leggen we nu in de couveuses zodat ik toch een beetje “aanwezig” ben bij de boys. In de loop van de dag begint Vigo ook met borstvoeding. Siel krijgt 12 x daags 2 cc en Vigo 12 x daags 1 cc. Het is niet veel, maar op zo’n klein lijfje is het toch behoorlijk wat als je het in een spuitje ziet. Beide krijgen d.m.v. een sonde de voeding toegediend. ’s Avonds na de laatste keer kolven als ik nog een uurtje naar de jongens ga kijken, krijg ik uitleg hoe het gegeven wordt. De volgende keer mag ik het zelf doen! De avondverpleegkundige van Vigo verteld me dat ze heel trots is op hem, omdat hij vandaag zo stabiel is en omdat het echte vechtertjes zijn. Ze heeft zich ook opgegeven als EVV (Eerste Verzorgende Verpleegkundige). Na het weekend krijgen de jongens hun eigen team aan verpleegkundigen en kinderartsen toegewezen, die voor ons ook aanspreekpunt zullen zijn. Zo zie je niet te veel nieuwe gezichten en kun je een beetje een band opbouwen. Ik krijg een warm gevoel van binnen na haar woorden en moet een paar traantjes naar de achtergrond verdrukken. Dat ze zich zomaar vrijwillig aanmeldt om voor onze jongens te gaan zorgen. Ze is er vanaf de eerste dag voor hen geweest en heeft nu al “een band” met hen. Super gewoon. Met een tevreden gevoel trek ik me na een uurtje terug op mijn kamertje. Nog een paar nachtjes en ik mag naar huis!
Zaterdag 8 april: Siel en Vigo zijn al weer 4 dagen oud en hebben beide een goede nacht gehad. Siel heeft vannacht een beetje morfine gehad omdat hij zo met zijn armpjes en beentjes aan het maaien was. Gisteren heeft hij een speentje gekregen voor premature kindjes. Ik wist niet eens dat dat bestond voor zulke kleine mondjes. Maar hij sabbelde steeds op zijn duimpje en het is alleen maar goed voor zijn zuigreflex als hij daar nu al behoefte aan heeft. Dus hebben we op de afdeling een prematuurspeentje voor hem gekocht en daar ligt hij van tijd tot tijd tevreden aan te sabbelen. Net als gister heeft Siel vandaag ook zijn mutsje af. Hij heeft het warm genoeg en nu kunnen we zijn donkere haartjes goed zien. Bij Vigo hangt het mutsje er ook half af en daar ontdek ik ook donkere haartjes. Iedereen vindt de jongens op elkaar lijken. Ik kan daar vanaf gisteravond wel in meegaan. Siel lijkt zobiezo sprekend op Romek maar Vigo heeft daar ook verdomd veel van weg. Hoewel het een twee-
’s Middags krijgen we wel weer goed nieuws te horen. De ductus (ik weet niet hoe je dat schrijft) is bij beide d.m.v. medicatie dicht. Dit is een normaal probleem bij premature kindjes en heeft te maken met zuurstofrijk bloed wat het hart verlaat, maar omdat dat bij Siel en Vigo open is, gaat dat dus weer terug in het hart en vermengd zich met zuurstofarm bloed, waardoor vocht achter de longen kan ontstaan en dus niet bevorderlijk is voor de ademhaling. En m.b.v. medicatie moet dit dichtgaan. Was dit niet het geval geweest dan hadden ze nog een kuur van 36 uur gekregen en was het dan nog niet dicht dan moest er een operatie aan te pas komen. En de medicatie heeft ook weer bijwerkingen, bijv. kans op nieruitval of hersenbloeding. Gelukkig hebben we deze hobbel dus overwonnen. Steeds wordt er weer medicatie afgebouwd of af en toe toegevoegd. En nog steeds wijzen de echo’s geen hersenbloedingen aan! Vandaag hebben Micha, Aline en Ome Bennie en Tante Ria de kids mogen bewonderen. Iedereen is behoorlijk onder de indruk van onze kleine mannekes!
Zondag 9 april: De borstvoeding komt behoorlijk op gang. Ik begin al aardig te lekken vandaag. Om 10 uur kolf ik al 120 cc. We redden het dus niet lang meer om alles over te gieten in 1 flesje. Ik hoop het zo lang mogelijk vol te kunnen houden en heb daarom ook de hulp van een lactatiedeskundige en een diëtiste ingeschakeld. In principe mag ik tot woensdag hier in het ziekenhuis blijven, mochten ze mijn bed niet nodig hebben. Maar ik heb er wel een beetje tabak van en heb met Taro besloten dat hij en Romek mij in de loop van dinsdagmiddag komen ophalen. Ik verlang wel weer naar mijn eigen bed en een klein beetje mijn eigen ritme. De verpleging komt bijna niet meer langs, gister is er nog wel getemperatuurd en mijn polsslag gemeten, maar dat is ook het enige. Vanmorgen heb ik nog helemaal niemand gezien. Mijn baarmoeder zit zo goed als weer op zijn plek, ik heb geen hechtingen en mijn aambeien moet ik maar insmeren met een zalfje. Ik ben al weer aardig mobiel. Douchen gaat prima en ik loop al zelfstandig naar de neonatologie voor een bezoekje aan mijn zoons of naar de keuken om de gekolfde melk weg te brengen. Vigo heeft moeite te accepteren dat hij gisteravond weer aan de trilbeademing is beland en om dat aan te tonen maait hij met armen en benen en heeft vannacht zijn tube uit zijn keel getrokken. Tijdens mijn aanwezigheid van 9 tot 10 wordt ook weer een catheter geplaatst. Deze was gister verwijderd omdat hij er veel naast plaste maar om zijn blaas helemaal zelfstandig te legen is toch te vermoeiend, vandaar weer een nieuw slangetje in zijn plasbuisje. Siel is heel relaxt. Gisteravond ging hij er eens goed voor liggen en rekte zich in zijn volle lengte uit. Hij ligt vanaf gistermiddag onder de lamp omdat hij een beetje geel zag. Ook een normaal verschijnsel bij prematuurkindjes. We beginnen er langzaam een beetje “verstand” van te krijgen. Op welke waardes de computer moet staan en wat de minimum waardes zijn. Ook schrikken we niet meer zo als de computer gaat bellen. Meestal is er een medicijn leeg en moet vervangen worden en zolang het personeel niet in de stress vliegt en we de kinderarts zo min mogelijk zien, houden wij het innerlijk ook rustig. De verpleegkundige heeft bij na het schoonmaken van Siel’s mondje een beetje borstvoeding in zijn mond gedruppeld en daar was meneer wel heel content mee! Vanmiddag komt Siel’s peettante Natascha langs met Wilfried, Cheyenne en Djaimon. En Vigo’s peetoom Mike met zijn vriendin Hanneke willen vanavond ook nog langskomen. Als ik mijn rondje langs de jongens maak na de laatste keer kolven, blijkt Vigo erg aan het rommelen te zijn. Zijn bloeddruk is te laag, zijn hartslag te hoog en de co2-
Maandag 10 april: Ik ben al vroeg wakker. Ondanks mijn zorg om Vigo ben ik blij vannacht niemand aan mijn bed te hebben gehad. Geen bericht is goed bericht. Ik sms Taro van Vigo’s toestand en hij belt kort daarna terug met de mededeling dat hij het ziekenhuis even gebeld heeft om te vragen hoe de nacht is verlopen. De rust is inmiddels bij Vigo een beetje teruggekeerd en hij heeft toch wel een goede nacht gehad. Na het kolven breng ik de jongens een bezoekje. Siel ligt weer heel ontspannen te pitten. Ik mag hem meteen zijn voeding geven. Tevreden sabbelt hij een beetje op zijn vingertjes. Als ik hem over zijn armpje kriebel, probeert hij mijn vinger was te pakken met zijn handje. Heerlijk die kleine momentjes. Ze reageren direct op onze stem en onze aanrakingen. Ook Vigo mag ik de gekolfde melk geven. De verpleegkundige die vrijdagavond dienst had en er nu ook weer is, vertelt nogmaals dat ze zich heeft opgegeven als EVV en vraagt wat ik hiervan vind. Ik zeg haar dat zowel Taro als ikzelf hier heel blij mee zijn. De ene verpleegkundige ligt je toch meer dan de ander en bij M. hebben wij beide een heel goed gevoel. Ze vindt dat leuk om te horen. Vandaag heb ik een afspraak met de diëtiste. Morgenvroeg wil de lactatiedeskundige terugkomen en ’s middags hebben we een gesprek met het hoofd van de neonatologie. Vandaag worden ook de vaste verpleegkundigen en kinderartsen bepaald. Taro is op internet en telefonisch intussen druk aan het informeren naar het huren of kopen van elektrische borstkolven. Ik heb zelf een handkolf, maar om 6 keer per dag voor een tweeling met de hand te kolven is niet zo’n strak plan. Romek belde vanmorgen op met de mededeling, nog 1 nachtje mama, dan ben je lekker weer thuis. Heerlijk, ik kijk er wel naar uit ondanks het feit dat ik dan niet meer 24 uur per dag naar mijn jongens kan. De komende dagen en weken zullen er nog heel veel gesprekken volgen met de diverse artsen. Op dit moment zijn we in afwachting van de KNO arts die Siel gaat onderzoeken. Hij zou in principe van de beademing afkunnen maar omdat hij moeilijk te tuberen was, willen ze kijken waar dat aan ligt, of het een aangeboren afwijking is of iets anders. Waarschijnlijk moet hij daar een deze dagen voor naar de operatiekamer. We houden iedereen natuurlijk op de hoogte. Deze story is nog lang niet ten einde. We hebben nog een heeeel lange weg te gaan.
Tot slot wordt er veel gevraagd naar de namen van onze mannekes. Hier dus een korte uitleg.
Siel Micah Elissandro:
Siel is een veel voorkomende naam binnen de familie Franck. Een aantal voorvaderen van Taro heetten Siel en deze naam sprak ons meteen aan.
Micah is afgeleidt van Taro’s broer Micha.
Elissandro is afgeleidt van Taro’s moeder Elisabeth.
Vigo Leon Johan:
Vigo vonden we al een mooie naam toen Romek geboren werd en hebben we altijd in ons achterhoofd gehouden mochten we ooit nog een zoon krijgen.
Leon is afgeleidt van mijn zus Leonie.
Johan is afgeleidt van mijn moeder Johanna.
Iedereen weer heel hartelijk bedankt voor alle vormen van medeleven en natuurlijk de felicitaties n.a.v. de geboorte van Vigo en Siel. Tot mails !