Hoofdmenu:
Zondag 30 juli: Met de voeding van 18:00 uur ben ik weer terug in het ziekenhuis. Siel doet het goed en drinkt diploos 35cc. W. zorgt vanavond weer voor Siel. Ik mag haar wel en ze komt nog een tijdje bij me zitten kletsen. Volgens mij heeft ze in de gaten dat ik al die voedingsdippen op Siel’s lijst niet zo kan waarderen en dat ik het er moeilijk mee heb. Ze zegt me dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen. De dippen in rust buiten de voedingen om zijn veel erger en die heeft Siel niet zoveel en als hij ze heeft, hersteld hij 9 van de 10 keer zelf. Als ik aangeef Siel liever zonder sondevoeding mee naar huis te krijgen, vraagt ze me als dat het enige probleem nog is, of ik dat dan echt zo’n bezwaar zou vinden. Het komt veel voor dat kindjes met sondevoeding en drip naar huis mogen. En Siel drinkt toch al minimaal de helft van zijn voeding. Dus het zou waarschijnlijk niet voor lang zijn. Ja, als ik daar over na denk… als dat het enige is, dan neem ik Siel ook met sondevoeding mee naar huis. Maar aan de monitor niet. Dat vindt W. ook niet prettig. Dan ben je geen ouders meer maar verpleging voor je kind, is haar mening. Siel blijft nog een tijdje onrustig dus ik “kruip” met mijn hoofd in zijn bedje en fluister in zijn oor dat ik trots op hem ben, dat hij het goed doet en dat mama super veel van hem houdt. Langzaam keert de rust in mijn ventje weder en sukkelt hij uiteindelijk in slaap. Op de terugweg in de auto willen mijn emoties eruit. Als ik dan ook nog Marco Borsato met “Rood” op de cd voorbij hoor komen, heb ik het even moeilijk. Voor we gaan slapen, bellen we nog even met het ziekenhuis en vragen W. door te geven dat we liever hebben dat als men Siel een fles wil geven dit om 6:00 uur ’s morgens te doen i.p.v. 9:00 uur, zodat er wat meer tijd tussen fles en aanleggen zit. Als ik dan 6 uur later om 12:00 uur kom aanleggen heeft hij tenminste meer fut om te drinken. Ze vindt het een strak plan en zal het op het lego blokjes bord aangeven.
Maandag 31 juli: Na een onrustige nacht vol dromen over bradies en saturatiedalingen en wat al niet meer, is het weer tijd om te kolven. Aansluitend bel ik even met het ziekenhuis. Siel heeft wat dipjes rondom en tijdens de dripvoedingen gehad. Wel zelfherstellend veelal, maar toch. Met de fles om 6:00 uur heeft hij 3 flinke dippen gehad waarbij hij behoorlijk verkleurde en aangetikt moest worden. Waren mijn dromen toch geen bedrog… Ik kan de slaap maar moeilijk meer vatten. Af en toe dommel ik even weg. Na het ontbijt, rijd ik al vroeg naar Siel. Hij slaapt nog dus ga ik lekker relaxed even bij hem zitten. C. komt er bij zitten en biecht op dat ze Siel om 9:00 uur weer een fles heeft gegeven. Het leverde weer 2 flinke dippen op waarna ze er achter kwam dat het niet de bedoeling was geweest om hem op dit tijdstip de fles aan te bieden. Maar hij was zo wakker en wilde zo graag drinken, probeert ze me nog op andere gedachten te brengen. Ik baal er toch wel stevig van. De communicatie is hier ver te zoeken. Siel wordt intussen wakker. Hij heeft vanmorgen vroeg al schone kleertjes aangekregen omdat degene van het lab die elke maandagmorgen de kindjes komt prikken er een slachtveld van heeft gemaakt. Zijn kleren zitten onder de bloedvlekken, dus heeft C. hem na het wegen maar wat schoons aangetrokken. Siel weegt 2940 gram. Uit de map haal ik dat Siel afgelopen zaterdag is opgemeten en dat hij inmiddels 48 cm lang is. Ja, ja, kleine ventjes worden groot. Ik wil Siel een schone luier aan doen, maar vind nog een plaszak aan zijn slurfje. Deze is al behoorlijk gevuld dus mag hij er af. Siel krijgt de luier, die nog droog en schoon is, weer terug, en mag na de weegschaal bij mama drinken. Weer is hij supermoe van die fles, dus het resultaat is “slechts” 25cc. Maar … geen verslikkingen. Ik ben bijna klaar als de zuster komt met de mededeling dat er bezoek is. Taro’s nichtje Joyce is met haar vriend en hun dochter (geboren na een zwangerschap van 28 weken) voor controle bij de kinderarts en komt even kijken of Siel en ik bezoek willen. Natuurlijk willen we dat. Voor Joyce, die haar dochter hier ook had liggen, is alles zo herkenbaar. Haar dochter is destijds met de sondevoeding mee naar huis gegaan. Als Joyce weg is, geef ik Siel zijn sondevoeding en ga nog even kolven. Ik zet de baby cd voor Siel op en hij sukkelt er door in slaap. Ik haal nog even een broodje in het restaurant en ga dan naar huis. Taro heeft intussen het gras gemaaid en nog wat andere klusjes gedaan. Na het avondeten knap ik weer in mijn tufje naar Doetinchem. Siel is al wakker en “roept” om melk. Ik geef hem snel een schone broek en hij mag aan de borst. Na een tweetal dipjes drinkt hij rustig 35cc. De rest wil ik via de hevel doen, maar de zuster heeft de dripslang er al aan. Die moet er dus van mij af en hoe ze het doet, moet ze zelf maar bekijken. Na veel geworstel krijgt ze de voeding weer uit het slangetje (en zal ze me wel naar verweggiestan wensen, maar daar kan ik niet mee zitten). Ik geef aan dat Siel schijnbaar na zijn laatste voeding heeft gespuugd en dat zijn hoofdluier vies is. Ze merkt op dat haar collega daar niks over gezegd heeft, kijkt een keer naar het bed en gaat dan weg. Dan verschoon ik de luier zelf wel. Mijn kind hoeft niet in zijn spuug te liggen.
Na het kolven zet ik de baby cd weer aan en Siel valt lekker in slaap. Als ik weg wil gaan, kom ik de zuster tegen die opmerkt, oh, ben je er nog, ik dacht dat iedereen al weg was. Ik denk bij mezelf, ja ja, ik ga al en spoed me naar de uitgang. Als ik thuis nog even achter mijn labtopje kruip en een mailtje van M. lees, voel ik me weer een stuk beter. We ontvangen nog regelmatig een berichtje van haar en S. waar we heel blij mee zijn. Uit het oog is nog niet uit het hart en dat vinden we heel lief. Voor het slapengaan bellen we nog even met het ziekenhuis. Siel houdt het rustig en ligt lekker te pitten.
Dinsdag 1 augustus: Siel heeft het wel aardig gedaan vannacht. Hij heeft van tijd tot tijd op de dripvoeding gedipt. Daar moeten we toch eens iets aan gaan veranderen, maar goed, bij die “oude garde” (absoluut niet negatief bedoeld) krijg je niet zo snel een verandering voor elkaar. We slapen niet zo lang uit, want onze auto moet voor een beurt en keuring naar de garage. We zijn al lang en breed over onze kilometers heen, maar het heeft even geduurd voor we het allebei in de gaten hadden. Taro brengt de auto weg en komt met een andere terug. Ja, moeders moet toch naar haar kind kunnen, niet waar? Na het ontbijt, gaat Taro boven en onder stoffen en stofzuigen en ik neem de badkamer en de wc onder handen. Na een kopje borstvoedingthee, ga ik naar Doetinchem in onze “nieuwe” auto. Hij rijdt als een tierelier. Intussen dweilt Taro de boel en vouwt de was op. Siel heeft vanaf de voeding van 9:00 uur niet geslapen. Ik vraag hem of het een gezellige boel was dat hij geen zin had om te slapen. De fysiotherapeute staat al achter me. Siel heeft al schone kleertjes aan, dus ik hoef hem alleen maar te verschonen en hij kan aan de borst. De fysiotherapeute vertelt me dat ze al bij Siel was wezen kijken, maar dat hij bij haar aanblik zijn oogjes had dichtgedaan (met andere woorden, jij hebt toch geen melk bij je, dus hoef ik je ook niet aan te kijken), maar zodra ik binnenkwam, hij heel enthousiast met zijn armpjes was gaan zwaaien. Dat kon ze zien vanuit het verpleegsterskantoortje. Iedereen is laaiend enthousiast over hoe Siel op mij reageert. In principe is hij pas 3 weken oud, maar eigenlijk ook al weer 17 weken. Hij “hobbelt” helemaal naar mij toe in zijn bedje en begint al te smakken. Bij het op de weegschaal leggen, pak ik hem “keurig” eerst onder zijn billen en dan onder zijn bolletje. F. geeft aan dat ik het heel natuurlijk doe (ze moest eens weten) en dat ze geen op-
Woensdag 2 augustus: 17 Weken oud! Als ik na het kolven bel, hoor ik van M. dat het hevelen super is gegaan. Siel heeft niet een keer gedipt. Alleen de fles om 6:00 uur was weer een drama. Ik geef aan dat dat ook niet onze opzet was om hem standaard om deze tijd de fles te geven, dat hebben zij zelf op het lego blokjes bord veranderd. In rust heeft Siel om 7:00 uur nog een saturatiedaling gehad met snel zelfherstel, maar dat is dan ook het enige. Ik ben in ieder geval zeer tevreden met dit resultaat. Voldaan kruip ik nog even terug in bed. Na het ontbijt gaan we met ons 3-
Donderdag 3 augustus: Siel heeft een goed nacht gehad. De voedingen verlopen nu een stuk minder rood op de lijst. Vandaag ga ik 3 keer aanleggen om zo Siel te helpen zijn conditie op te bouwen en zijn longetjes sterker te maken. Om half 9 loop ik zijn kamertje binnen. Hij is al super wakker en kan bijna niet wachten tot hij aan de borst mag. Maar eerst vindt mama het nodig zijn snoet en billen te wassen, hem te wegen (3000 GRAM PRECIES!!!) en schone kleren aan te trekken. Hij gilt als een mager speenvarken. Maar als hij eindelijk bij mama mag drinken doet hij het dan ook supergoed. Hij drinkt in een razendsnel tempo 45cc naar binnen. Mama is trots op haar ventje (en op zichzelf uiteraard). De overige 3cc krijgt hij eindelijk cadeau, maar omdat hij zijn medicijnen nog moet hebben en die niet al te lekker van smaak zijn, mengt de zuster de resterende 3cc melk met de medicijnen en krijgt Siel zijn exotische cocktailtje via de hevel. Intussen mag ik een beestje op een wattenstok uitzoeken waarop wordt geschreven dat Siel 3 KILO weegt! Tevreden over zijn goede prestatie, sukkelt Siel al snel in mijn armen in slaap. Ik leg hem terug in bed en rijdt voldaan naar huis. Taro wil met Romek naar Oud-
Vrijdag 4 augustus: Een hele week al weer zonder ondersteuning!!! Siel heeft vannacht een paar keer gedipt na de voeding. Dat had hij in Nijmegen ook, dat is dus geen nieuw verschijnsel. Vandaag ga ik weer 2 keer aanleggen om Siel niet meteen uit te putten, dus kan ik nog weer even terug naar bed. Nog 2 weekjes en dan moet Romek weer naar school en is het weer afgelopen met uitslapen. Voor ik naar Doetinchem ga, gaan Taro, Romek en ikzelf nog even thee en koffieleuten bij Taro’s ouders. Om kwart over 11 neem ik afscheid en rijd door naar Siel. Hij is vanaf 11:00 uur al wakker en ligt te sabbelen op zijn speen. Ja, Siel en speen zijn onafscheidelijk! F., de fysiotherapeute, is al aanwezig. Siel moet nog gewogen worden. Ik was zijn snoet en billen, weeg hem (3030 gram), trek hem schone kleren aan en hij mag weer aan de borst. Omdat Siel zo hongerig is en geen trek heeft in gymnastieken, gaat F. er maar weer van tussen. Ze zal dinsdagmorgen weer terugkomen. Terwijl Siel bij mama ligt te drinken maakt zuster A. zijn bedje met schone lakentjes op. Ik heb niet zo snel in de gaten dat ze de luier die op de weegschaal moet, ook bij de vuile was gooit. Er van uitgaand dat alle luiers hetzelfde wegen, pak ik voor het wegen een schone uit de kast. De weegschaal geeft 25cc aan. Zowel A. als ik hadden meer verwacht na het horen en zien drinken van Siel. Ze zoekt tussen de was naar de luier. Hij is beduidend zwaarder dan die ik had, dus zou Siel wel eens meer hebben gedronken. Maar goed, we houden het op 25cc (diploos!). Nadat ik Siel zijn resterende melk via de sonde heb gegeven, leg ik hem tegen me aan zodat hij wat kan uitboeren. Hij is een beetje onrustig, maar wordt hier beduidend rustiger van. Zo rustig dat hij binnen een mum van tijd in slaap sukkelt. Ik leg Siel terug in zijn bedje en hij geeft prompt een mondje melk terug. Dat komt niet zo vaak voor, waarschijnlijk heeft hij toch meer gedronken dan de weegschaal ons toevertrouwde. Die mening is ook zuster A. gedaan, maar goed, de voeding zit er nu al in. Siel slaapt er in ieder geval goed op, want hij merkt niet eens dat ik wegga. Als ik om 17:30 uur weer aan zijn bedje sta, ligt hij me al wakker op te wachten. Omdat hij vanmiddag met de voeding van 15:00 uur doorgeslapen heeft, moet ik hem nu nog temperaturen. Als Siel me met de thermometer ziet aankomen, spuit hij nog snel even zijn luier vol. Om mezelf in te dekken leg ik een doek onder zijn billen en over de dekentjes. En maar goed ook, want tijdens het temperaturen perst hij er nog eens een extra lading uit. Het blijft in ieder geval op en in de luier. Na de weegschaal mag Siel weer aan de borst. Hij drinkt, na een enkele dip, 35cc. Meneer heeft nog geen zin om te gaan slapen, dus leg ik hem even in het wipstoeltje met de baby cd aan, zodat ik zelf even kan kolven en hem toch in de gaten kan houden. Siel sabbelt driftig op zijn speen en kijkt van tijd tot tijd nieuwsgierig naar wat ik allemaal aan het doen ben. Als ik klaar ben, leg ik hem terug in bed. Ik maak (zoals ik in Nijmegen geleerd heb) weer van rolletjes een lekker nestje om hem heen. Siel vindt het wel wat en sukkelt langzaam in slaap. Rond 19:45 uur pak ik mijn kolftas en keer huiswaarts. Voor we naar bed gaan, bellen we met het ziekenhuis (vast ritueel geworden, ’s morgens na het kolven en ’s avonds voor het slapen gaan). Siel is nadat ik ben weggegaan toch maar niet in slaap gevallen. R. heeft daarom lekker een uur met hem liggen tutten op de arm. Daarna heeft hij even geslapen tot de voeding en toen echt gaan pitten. Hij heeft geen dippen meer gehad. Da’s mooi om te horen, niet waar?
Zaterdag 5 augustus: Siel heeft 3 dipjes gehad vannacht, allemaal zelfherstellend maar ja, ik had ze liever niet gehad. Ik ga vandaag weer 3 keer aanleggen, dus na het kolven en het bellen, schiet ik in mijn kleren, was me en tut me op. Nog even een paar bammetjes eten en ondertussen de vaatwasser uitpakken. Ja, ja, ons “Mientje” is weer helemaal back to business en daar ben ik maar wat content mee. Om kwart over 8 sta ik op de afdeling. Siel is al wakker. Geen wonder, er komt me een geur onder de dekens vandaan, dat is vast niet alleen een plasbroek. Voor Siel van de monitor gaat, wordt hij eerst even “lekker” uitgezogen. Het slijm is zo wisselend, de ene keer zit het links, de andere keer weer rechts, de ene keer is het taai en nu is het weer vloeibaar. Geen pijl op te trekken. De kabels gaan eraf en de kleren uit. Siel moet nog op de weegschaal (3055 gram) en gemeten (lengte 48,5 cm, schedelomtrek 35 cm) en daarna mag hij in bad. Ik doe vandaag eens een combinatie. Een beetje van F. en een beetje van mijzelf. Dus een gevuld bad er net tussen in. En warempel het werkt. Siel vindt het voor de verandering eens lekker in bad en ligt ontspannen te luisteren naar mijn stem als ik een paar liedjes voor hem zing. Hij is zelfs boos als hij er uit moet! Als ik de trui over zijn bol wil trekken, vindt hij het nodig om de sonde half uit zijn neus te trekken. Zelfs de kaasplak en de pleister trekt hij er af. Dan maar even wachten. Ik druk op de bel maar het duurt even voor er iemand bemerkt dat ik “hulp” nodig heb. De sonde krijgen we niet meer in zijn neus, dus trekt verpleegkundige A. hem er maar helemaal uit. Geen overbodige luxe want er komt een lading snot mee. Ik grijp even mijn kans en zet Siel weer uitgebreid op de foto nu zijn gezichtje weer voor even helemaal kaal is. Ik leg hem vast op de weegschaal, zodat als er een nieuwe sonde in zijn maag zit, hij meteen aan de borst kan. Nu is hij toch nog van de monitor af. Het duurt even voor zuster A. tijd heeft om de sonde aan te brengen, maar dan mag Siel toch echt helemaal los. Een enkele verslikking en meneer drinkt in no time 45cc! En zijn kleur blijft mooi roze na dit inspannende karwei. De overige 3cc worden vermengd met de medicijnen tot een exotisch “breezertje ananas” en gaan er in via de sonde. Na een boertje (gaat hij ook steeds meer doen) leg ik hem even in het wipstoeltje zodat ik mijn handen vrij heb om te kolven. Om kwart over 10 ligt Siel in zijn schone bedje en snel ik huiswaarts. Taro en Romek wachten me al op met de zwemtassen. We gaan lekker een paar uurtjes zwemmen in Embricana (Dld-
Zondag 6 augustus: Ik heb vannacht nog een keer Romek’s bed moeten verschonen, had weer eens een ongelukje gehad, terwijl we hem voor wij gingen slapen nog een keer hebben laten plassen. Ach ja, kan gebeuren. Taro heeft er in ieder geval niets van meegekregen. Om 7:00 uur klinkt mijn wekkertje en ga ik even kolven. Daarna bel ik met het ziekenhuis. T. komt aan de lijn en is tevreden over Siel. Hij heeft vrijwel de hele nacht doorgeslapen en geen enkele dip vertoond! T. heeft in Nijmegen ook nog voor Siel gezorgd, toen ze een bijspijkercursus kreeg in het Radboud. Ik ben in ieder geval tevreden met een diploze nacht, zou het dan eindelijk goed gaan? Ik kruip nog lekker even terug in bed. Dit even mondt uit in iets langer. Rond kwart voor 10 ga ik kolven en krijg ik opdracht van Taro en Romek dat ik niet mijn bed uit mag komen. Ze maken nl. een ontbijtje voor mama klaar. Lekker hoor zo’n verwennerij. Maar wel saai zo alleen in bed mijn ontbijtje opeten. Als alles op is, ga ik me wassen en aankleden. Ik pak mijn spullen bij elkaar en vertrek naar Siel. Siel heeft nog steeds geen dip vertoond en weegt inmiddels 3115 gram. Ik was zijn snoet en billen en trek een schone outfit aan. Nog even op de weegschaal en Siel mag bij mama drinken. Ben benieuwd hoelang het duurt tot de eerste dip zich aankondigt. Maar warempel… het gaat feilloos en ik heb het gevoel dat hij behoorlijk heeft gedronken. Ik ben dan ook zeer content als de weegschaal aantoont dat Siel 50cc (!) gedronken heeft. C. roept uit dat ik eens moet inroomen voor 24 uur om te kijken wat Siel elke voeding drinkt. Ik vind dit geen goed idee, ik laat bewust 6 uur tussen de aanlegtijden, omdat Siel dan voor pampes ligt. De medicijnen gaan via de sonde en Siel laat een ontzettende boer als ik hem tegen me aanhoud. Ik gun mezelf ook een cadeautje en sla een kolfbeurt over. Kolf ik straks wel iets eerder. Ik knuffel nog een tijdje met Siel en leg hem dan terug in bed. Rond half 2 ben ik weer thuis. Romek speelt met buurmeisje en klasgenootje Maaike die gezellig blijft eten. Na het eten ga ik terug naar Siel. Hij heeft 2 zelfherstellende dipjes gehad. Een in rust en een toen hij wakker aan het worden was. Hij zit parmantig in zijn wipstoel, die in zijn bed is gezet, naar de Nijntje mobiele te kijken en naar de baby cd te luisteren. Ik geef hem een schone broek en temperatuur hem nog even omdat hij tijdens de voeding van 15:00 uur heeft doorgeslapen. Zodra ik hem aanleg is hij zo gulzig en wild dat hij de ene verslikking na de andere heeft. Hij begint zonder alarmen, maar al snel heeft hij er 3 op zak. L. is er weer en ik vraag haar, omdat Siel ontzettend aan het rochelen is, wanneer hij voor het laatst is uitgezogen. Gistermorgen om 9:00 uur is haar antwoord. Bingo, dan is dat het euvel. Ze druppelt hem en zuigt oppervlakkig uit omdat hij al wat gedronken heeft. Er komt niet bijster veel uit, maar dat zit waarschijnlijk dieper. Hij blijft rochelen en onrustig drinken en na nog een dip, houd ik het voor gezien. Meneer heeft toch nog 25cc naar binnen gekregen. Vraag me niet hoe, want zijn gerochel is niet om aan te horen. Hij klinkt als een oude man. L. beloofd me om voor de volgende voeding nog eens uit te zuigen. Ik vraag haar wanneer Siel zijn volgend injecties krijgt. Het blijkt dat per 1 april alle pasgeboren kindjes de Pneumacocca spuit krijgen, dacht dat Siel dat kreeg vanwege zijn chronisch longbeeld. Daarvoor komt Siel in aanmerking voor de RS spuit, die hij dan elke maand van November tot April moet hebben vanwege zijn longetjes. Waarschijnlijk zal hij de spuiten op woensdag krijgen. Ook tijdens de sondevoeding, die ik hevel, blijft Siel onrustig. Tussendoor laat ik hem een paar keer boeren maar het helpt ook niet echt. Om even te kunnen kolven leg ik Siel in het wipstoeltje. Zelfs van de baby cd wordt hij niet echt rustig. Vervolgens gaat hij nog een tijdje op de arm. Hij blijft rochelen en onrustig. Het ene moment wil hij de speen, het andere moment kokhalst hij hem eruit. Geen wonder, met zo’n gerochel moet je neus toch wel dicht zitten. Uiteindelijk leg ik hem maar in zijn bedje en blijf in zijn oor fluisteren dat mama niet boos op Siel is, dat ik van hem houd en dat hij rustig moet worden. Na een half uur kriebelen en fluisteren wordt hij eindelijk wat rustiger en sukkelt in slaap. L. komt nog even kijken en beloofd me nogmaals dat ze Siel bij de volgende voeding zal uitzuigen. Ik geef aan dat ik zeker nog zal bellen vanavond. Met gemengde gevoelens keer ik weer huiswaarts. Taro is ook flink boos. Het ene moment praten ze over dat het tijd wordt dat Siel van de monitor af gaat en inroomen, terwijl ze kleine dingen als druppelen (dat gistermiddag om 15:00 uur voor het laatst is gebeurd) en uitzuigen maar klakkeloos vergeten. Zulke akkefietjes kunnen we er niet bij gebruiken. Morgen zullen we weer eens flink gaan mopperen. Het lijkt wel (voor de buitenwereld) of we niets anders doen, maar het gaat hier wel om ons kind. We zijn Vigo al kwijt, we willen Siel dolgraag bij ons houden. WORDT VERVOLGD !!!