deel 5 - De Franckjes

Zoeken
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

deel 5

Verslagen > verslagen Nijmegen > deel 1 t/m 6

EXTRA VERSLAGJE VIGO VANUIT HET AMC ST. RADBOUD ZIEKENHUIS TE NIJMEGEN !



Omdat er nogal wat staat te gebeuren de komende 2 dagen en we vandaag weer een ontzettend grote klap hebben gekregen, volgt hier een extra ingelast verslagje.



Woensdag 19 april: Als we ’s morgens bellen met het ziekenhuis horen we dat Vigo’s gasje gisteravond niet optimaal was en hij dus niet van de trilbeademing is gegaan. Zijn druk staat nog op 8. Maar goed, denken we, misschien vandaag weer 2 stapjes verder. Siel heeft een goede nacht gehad en gaat zijn derde dag in zonder beademing. Hij ligt tevreden op zijn zij aan zijn speen te sabbelen, vertelt de verpleegkundige. Vol goede moed rijden we naar Nijmegen. Om 12:00 uur hebben we een gesprek met de kinderarts over Vigo. We hebben tal van senario’s in gedachten, maar hopen natuurlijk dat ons positief gevoel over Vigo ook bij de artsen aanwezig is. Siel heeft een beetje een dipje, hij mag niet uit zijn couv maar wel een stukje met zijn bedje eruit, zodat we toch weer even een intiem momentje met hem hebben. Tijdens dat momentje moet hij een beetje spugen. Het neuskapje loopt ook een beetje vol en we roepen S. erbij. Alles wordt weer uitgezogen en Siel wordt weer rustig. We “knuffelen” nog even met hem door en laten hem dan weer terugschuiven in zijn couv. Intussen wordt bij Vigo de laatste lijn uit zijn naveltje gehaald. De medicijnen krijgt hij inmiddels via zijn infuusje. Als we bij Vigo staan, komt de kinderarts ons al tegemoet. Aan zijn gezicht te zien heeft hij geen positief nieuws voor ons, maar ik blijf moed houden. We lopen achter hem aan. Als we in een kamertje apart plaats hebben genomen, komt de genade klap. Vigo zit weer op hetzelfde niveau als voor de klaplong. Dit wisten wij niet. Na die klaplong zijn we pas meer op die beademing gaan letten en waren heel positief gestemd over al die stapjes vooruit. Het bericht is duidelijk, de medicijnen hebben niet aangeslagen! Donderdagmorgen om 04:00 uur zal Vigo de laatste dosis toegediend krijgen en verlenging zit er voor hem niet in. Zijn zuurstofpercentage is te hoog en die ene stap naar de laagste druk is te ver weg voor hem. Ondanks dat hij zo goed heeft teruggevochten na die klaplong, zijn zijn vooruitzichten negatief. Vrijdagmorgen zal de tube verwijderd worden en MOET Vigo laten zien dat hij het zonder beademing kan. De artsen verwachten dat hij dat niet aan zal kunnen en in de loop van vrijdag zal komen te overlijden. Ze hopen natuurlijk dat ze het fout hebben en dat hij het wel aan zal kunnen. Weer wordt het thema “Dopen” aangehaald. Daar kunnen we nu echt niet te lang meer mee wachten. Dus laten we de boel in werking zetten en kiezen voor morgen (donderdag) avond rond de klok van 19:00 uur. Beide kinderen zullen dan gedoopt worden. De arts legt nog wat dingen uit, maar het gaat allemaal langs me heen. Het enige wat op dat moment door me heen gaat is, dat ik ontzettend boos op mezelf ben dat ik ze niet langer dan 26 weken bij me heb kunnen houden. Ik weet dat ik daar geen schuld aan heb, maar toch…. We zijn zo machteloos en zijn bang dat Vigo dit niet zal trekken. Nadat we iedereen op de hoogte hebben gesteld van de doopplannen en de situatie, ga ik kolven. Tijdens het kolven, kan ik alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. We gaan wat eten en daarna weer snel terug naar de jongens. Vigo mag ook even met de couv los om ons toch nog wat momentjes te gunnen met ons ventje. Door de trilbeademing kan zijn bedje niet een stuk in onze richting, maar we kunnen toch even iets dichter bij hem zijn. Vigo heeft zo in de gaten dat we verdrietig zijn om hem, hij blijft ons maar zoeken met zijn oogjes en grijpt steeds naar mijn vinger. We hebben het gevoel dat Siel dondersgoed in de gaten heeft dat het helemaal mis is met zijn grote kleine broertje en dat hij daarom niet zo lekker in zijn vel zit en af en toe dipt en spuugt. We maken weer foto’s van ons mannekes. Het is moeilijk afscheid te nemen, maar uiteindelijk keren we toch huiswaarts, door een waas van tranen heen. Als we Romek ophalen bij opa en oma en hem een beetje de situatie uitleggen, moet hij huilen. We huilen allemaal met hem mee. We regelen al een aantal dingen, trouwboekje mee voor het dopen (en het eventuele overlijden van Vigo), een cape om Vigo in te wikkelen mocht hij overleden zijn (want hij is te klein voor premature kleertjes). We bespreken met Romek wat hij wil. Hij wil Vigo morgenavond graag aanraken, iets wat hij voor die tijd niet durfde (maar wel bij Siel). En ik vraag hem of de tekening die hij voor Vigo gemaakt heeft en aan zijn couv heeft gehangen bij Vigo moet blijven als Vigo een sterretje mocht worden of dat we die dan meenemen als herinnering. Romek is hier duidelijk in, die blijft bij Vigo. Ook het knuffeltje dat aan zijn couv hangt zal bij Vigo blijven. Het knuffeltje dat Vigo van tante Natascha heeft gekregen en Romek thuis in zijn bedje heeft gezet, blijft thuis. Die mag Romek dan hebben als herinnering aan Vigo mocht Vigo komen te overlijden, besluiten we samen. In bad heeft Romek het steeds over Siel en Vigo. Morgenvroeg om half 11 hebben we een afspraak met de pastoraal medewerker van het ziekenhuis om een en ander af te spreken over de doop van morgenavond. En vrijdag laten we alles maar over ons heen komen, we staan machteloos, maar goed, waar hoop is, is leven en de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Toch bereiden we ons voor op het ergste…………………..                 (WORDT VERVOLGD)



 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu