deel 2 - De Franckjes

Ons eerste verslagje is met zo veel enthousiasme ontvangen, dat we niet te lang wilde wachten met de volgende ontwikkelingen. Hier dus meer nieuws …



Zaterdag 1 april: Zoals ik al vertelde in de eerste mail was zaterdag weer een spannende dag. Na de 1 ½ uur aan het ctg besloot Puk dat het tijd werd om te gaan draaien en ging van stuit ligging naar hoofdligging. Met als gevolg dat hij Uk daarbij in mijn bekken duwde. Uk zat al met een voetje voor en af en toe door de vruchtzak en doordat ik vorige week maandag naar een uurtje weeën al 3 cm ontsluiting had, was de weg wel erg verleidelijk om met een voet de wijde wereld te gaan verkennen. Een hele rare gewaarwording moet ik zeggen als je na een plas van het toilet opstaat, een plop voelt en tussen je benen zomaar een minivoetje tussen je vingers voelt. Bibberend kwam ik van de badkamer en voor je het weet lig je binnen een halve minuut weer op de verloskamer. Inwendig wordt gekeken of er meer ontsluiting is. Gelukkig is dit niet het geval en na een paar uur mogen we weer terug naar onze eigen en inmiddels vertrouwde kamer. Een spannende nacht breekt aan. Je moet weer een houding vinden om te gaan liggen ondanks die wiebelteentjes in je kruis. En mocht ik in eerste instantie mijn behoefte doen op een po stoel naast het bed, plotseling verandert de nachtzuster het beleid dat ik dat maar fijn op bed moet doen !!!



Zondag 2 april: Na een belabberde nacht zijn we toch weer een dag verder. In de loop van de dag wordt het beleid weer teruggedraaid en mag ik gewoon weer op de po stoel. Langzaam bekomen we weer van onze schrik. Uk & Puk hebben inmiddels echt tabak van al die verplichte ctg’s elke morgen. Er moet zelfs een echo aan te pas komen om te checken waar ze zich beiden precies bevinden. Uiteindelijk lukt het toch en alle verdere onderzoeken komen ook weer positief uit de bus. Dat stemt ons toch weer wat gelukkiger. De rest van de dag verloopt rustig. Uk besluit om toch maar zijn voet naar binnen te trekken, waar ik alleen maar om kan juichen. Uk zal wel denken, het is toch wel koud buiten en mijn moeder geeft me maar geen sokjes, dan maar mijn voet weer binnen. Zo gaan we weer een nacht in.



Maandag 3 april: Nog 1 dag en we hebben weer een mijlpaal bereikt, nl. de 26 weken ! Tijdens het ctg moet er weer een echo aan te pas komen om Uk & Puk netjes op papier te krijgen. Binnen 1 uur is het zaakje gepiept en ook de rest van de onderzoeken verlopen weer prima. ’s Middags krijgen we bezoek van het hoofd van de gynaecologie, die ons vorige week maandag ook heeft begeleid. Hij is zeer positief over mijn conditie en de conditie van Uk & Puk. Beide kinderen hebben nu al een overlevingskans van 50 – 60 %. En als we morgen halen wordt er begonnen met spuiten om de longetjes te rijpen. Uk blijft qua gewicht en grootte aan de zorgelijke kant en men hoopt dat mocht Uk zich aankondigen dat men Puk binnen kan houden. Het plan van aanpak is dat als na de geboorte van Uk alles 1 uur rustig blijft, dat dan het laatste gedeelte van zijn navelstreng dichtgeknoopt wordt en bij mij weer ingebracht wordt en vastgenaaid. Het schijnt te kunnen, dus we zien wel hoe alles zich gaat uitpakken. We zijn door de positieve reactie van de gynaecoloog zo uit ons dalletje gekropen dat we snel onze ouders op de hoogte gaan brengen van eindelijk eens positief nieuws. Nu maar op naar morgen. Taro’s verjaardag en onze eerste spuit. Taro zegt me dat als we dat halen het zijn mooiste verjaardagscadeau zal zijn. Ik zal mijn best doen om deze mijlpaal te bereiken en we hobbelen weer een nacht verder.



Dinsdag 4 april: Om half 6 moet ik plassen en de verpleegkundige vraagt me of ik de spuit nu al wil hebben. Zeker wil ik dat, des te eerder ik de buit binnen heb, des te beter. Die nemen ze ons niet meer af. Morgen krijg ik hem dan ook weer om half 6. En 72 uur na de eerste spuit is de werking dan optimaal. Ik reken snel uit … vrijdagmorgen half 6, als we dat gaan halen … Maar goed. Vandaag is de eerste spuit binnen en we hebben de 26 weken behaald. Elke dag is er 1 en verder durven we niet goed te kijken. We houden Romek ’s middags van school en Taro komt met hem en een aantal lekkere gebakjes naar het ziekenhuis. We hebben onze wederzijdse ouders uitgenodigd om toch een beetje verjaardag te vieren. Feesten doen we wel als mama weer thuis is. Als het nou Romek’s verjaardag zou zijn, die kun je niet zomaar “overslaan”. Taro zelf heeft er geen moeite mee. Dat jaartje extra slaan we lekker over, zegt hij. We zijn toch wel een beetje in een feeststemming. Gister positief nieuws en vandaag de eerste spuit plus een nieuwe mijlpaal. Maar toch moeten we met de voetjes op de grond blijven. Elke dag is er 1, dus we zien wel wat morgen ons brengt. En zo gaan we op naar de volgende dag.



Woensdag 5 april: De dag of liever gezegd nacht, begint anders dan anders. Rond 2 uur wordt mijn infuus gecheckt. Ik besluit meteen even te plassen en alles is rustig. Geen vruchtwater- of bloedverlies. Alles relaxt. Maar eenmaal terug in bed, begint het te rommelen. Ik wijd het in eerste instantie aan mijn rug- en nekklachten. Hiervoor heb ik gister de eerste fysiotherapie gehad, dus ik probeer een paar oefeningen te doen. Maar de slaap wil niet vatten. Om de 1 – 2 minuten voel ik wat in mijn onderbuik en ook mijn rug doet zeer. Ik besluit de gameboy te pakken en ga lekker een spelletje spelen. Rond 3 uur ga ik nogmaals plassen. Weer geen vruchtwater- of bloedverlies. Ik zal het me wel inbeelden. Toch blijft het rommelen. Rond kwart over 3 val ik toch weer in slaap. Om half 5 word ik weer wakker en voel dat het rommelen nog steeds aanhoudt. Elke 1 – 2 minuten merk ik wat in mijn onderbuik. Het wordt steeds heftiger. Rond 5 uur bel ik toch maar naar de verpleging. Meteen groot alarm. Ze heeft weeën, wordt er geroepen. Waarom heb je niet eerder wat gezegd. Ik reageer daarop met als antwoord dat men steeds gezegd heeft dat ik toch geen weeenremmers zal krijgen vanwege het infectiegevaar (dus waar maken jullie je druk om, denk ik er achter aan). Ik grijp mijn mobiele van het kastje en bel Taro alvast. Kom maar deze kant op want het ctg komt er aan. Ik heb weeën. Tijdens het ctg proberen ze beide weer met alle macht de boel in het honderd te gooien. Rond half 6 bel ik nogmaals met Taro met de mededeling dat ik NU naar de verloskamer ga. Omdat ik momenteel geen infectie heb, willen ze toch proberen om de weeën te remmen en ik krijg een aantal snelwerkende pillen in mijn mond geduwd. Inmiddels heeft Taro het gered om binnen een half uur in Nijmegen te zijn. Om kwart voor 6 komt hij binnen. Het feit dat hij binnen is, geeft mij zo’n vertrouwd gevoel, dat prompt alle remmen los gaan en ik het niet meer kan tegenhouden. Toch zegt de gynaecoloog dat ik het zolang mogelijk moet tegenhouden. Ze heeft de verloskamer nog niet verlaten of ik roep Taro om NU op die knop te duwen. Meteen komt ze weer terug en staat er ook een kinderarts klaar. Om klokslag 06:00 uur wordt onze zoon Vigo Leon Johan geboren. Hij is verschrikkelijk klein maar op het eerste ogenblik erg levendig. Snel wordt hij meegenomen naar de kinderarts en ik krijg weer een snelwerkende weeënremmer in mijn mond geduwd. De navelstreng van Vigo wordt dichtgeknoopt en men maakt aanstalte hem weer bij mij terug te plaatsen. Maar ik zeg haal die knoop er maar uit. Deze wil er ook uit. Met de echo wordt snel nog gekeken hoe Puk ligt. Nu Vigo eruit is, heeft Puk zich weer in een volledige stuit gedraaid. En hij wil ERUIT ! Precies 22 minuten later, om 06:22 uur wordt er nog een zoon geboren, genaamd Siel Micah Elissandro. Siel laat meteen goed van zich horen. Hij heeft meer haar dan zijn kleine broertje en het is goed te zien dat hij groter en zwaarder is. Ook Siel wordt snel onder toezicht van de  kinderarts geplaatst. Vlak daarna worden beide placenta’s geboren. Na onderzoek hiervan blijkt dat de placenta van Siel voor een groot gedeelte is blijven zitten. Dus dat wordt nog even een bezoekje aan de O.K.. Ik denk maar bij mezelf, ach hebben we dat ook weer meegemaakt. Vorige week de ambulance en nu de O.K.. Alweer een ervaring rijker. Zodra ik weer bijkom, gaan we Siel & Vigo bekijken. Vigo heeft het zwaar en moet meteen beademd worden terwijl Siel de eerste paar uur zelfstandig ademt. Momenteel zijn ze beide stabiel, Siel iets meer dan Vigo maar er is nog een lange weg te gaan. Het kan nog steeds alle kanten op, daar moeten wij allemaal rekening mee houden. Maar ook nu is ons beleid weer, elke dag is er weer 1 en we maken elke dag nieuwe foto’s. We proberen zoveel mogelijk te genieten van elk moment.



Tot zover ons verslag. Over een paar dagen laten we weer een nieuwe mail rondgaan.



Hierbij willen we iedereen weer bedanken voor alle reacties (n.a.v. onze mail), bloemen, fruitmanden, kaartjes, snoeperij, telefoontjes, kadootjes, mailtjes en sms-jes.

Hartverwarmend !



Ook gaat onze dank uit naar onze ouders, zussen, zwagers, broer en schoonzus die ons op alle manieren steunen en helpen en niet te vergeten Juf Anne-Maro, Juf Annie en Juf Marlies die onze zoon Romek zo ontzettend goed opvangen en begeleiden.

In 1 woord SUPER !!!