deel 16 - De Franckjes

Zoeken
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

deel 16

Verslagen > verslagen Nijmegen > deel 13 t/m 18

Zaterdag 24 juni: Als we ’s avonds bellen is M. niet echt tevreden over Siel. Hij maakt de ene dip naar de andere. Waar moet dit nu weer heen. Het ging zo goed. Dat hij vandaag overdag wat dipperiger was kan nog van de oogonderzoeken van gisteren komen, maar nu moet het toch uit zijn met dat gejojo. Ik weet niet wat ik er van denken moet. Het wordt voor mij een onrustige nacht.



Zondag 25 juni: Als we bellen horen we dat Siel behoorlijk heeft lopen spoken vannacht. Zelfs aan de infant flow is het foute boel. I.p.v. morgen zal vandaag uitgebreid bloed worden geprikt. Het vermoeden bestaat dat Siel’s HB-gehalte wat aan de lage kant kan zijn, maar het kan ook zo maar zijn dat hij weer wat ziek aan het worden is, al maakt hij op de verpleging en gisteren op ons geen zieke indruk. Dat wordt er dan ook steeds bij vermeldt. Romek voelt zich niet lekker vandaag en klaagt over buikpijn. Aan de ene kant wil hij mee naar het ziekenhuis aan de andere kant ook weer niet. Als Taro hem vraagt of hij met Romek thuis zal blijven, wil Romek dat eigenlijk ook wel. Dus vertrek ik rond kwart over 10 alleen richting Nijmegen. Siel weegt vandaag 1975 gram. Hij heeft gisteren en vannacht goed op het plasmedicijn geplast, dat is ook wel aan zijn gewicht te zien. Vanmorgen is hij om 6:00 uur aan de low flow gegaan en een half uur later al weer terug aan de infant flow. Als ik om 11:00 uur aan zijn bedje sta, ligt hij dus nog steeds aan de infant flow. Uit de bloedtesten komt geen verhoogde infectiewaarde tevoorschijn. Wel is zijn HB-gehalte aan de krappe kant, maar vooralsnog acceptabel voor zijn “leeftijd”. Mocht hij vandaag nog zo dipperig zijn als vannacht dan krijgt hij een bloedtransfusie. Er kan een medicijn gestopt worden en een ander wordt toegevoegd. Ook krijgt zijn onderhoudsdosis plasmiddel een verhoging. Ik spreek mijn zoon eens toe en vraag hem waar dat gerommel goed voor is. Hij kijkt me met zijn blauwe kijkertjes aan en geeft me een grote glimlach. Het is maar goed dat ik gisteravond nog even zijn kleertjes heb uitgewassen want hij heeft gisteravond een paar keer gespuugd en zijn bed weer eens vol geplast. Er ligt dus weer een nieuwe lading vuile was. Voor ik Siel probeer aan te leggen ga ik een kwartiertje voor die tijd de druk eraf kolven. Maar Siel heeft om 12:00 uur niet zo’n zin om te werken voor zijn eten. Vanmorgen lukte het finger feeding weer beter dan gistermorgen en avond, 3cc ging er naar binnen met een enkele dip. Ik sluit de deuren weer van de melkfabriek en ga maar op de sondevoedingtoer. Tevreden valt mijn ventje in mijn armen in slaap. Ik geniet intens van dit knuffelmoment. De zaalarts komt langs en vraagt net als de verpleegkundige wat ik van Siel vind. Ik geef aan dat ik hem net als gister wat bleker vind maar dat hij op mij absoluut geen zieke indruk maakt. Dat is ook hun conclusie. Hij jojoot nog wel wat met zijn dippen maar die vliegen zo snel van min naar plus dat ik twijfel of het alleen aan Siel ligt of dat er soms een wat slechte registratie is. Ik ga wat eten en iets voor 14:00 uur ga ik naar de centrale hal om mijn oom en tante op te wachten. Terwijl Ome Wim de auto parkeert in de garage krijg ik van Tante Dinie alvast een mooie bos bloemen en witte roosjes voor bij de foto van Vigo. Eenmaal boven in de huiskamer krijgt Siel nog een leuke knuffel en Romek een aantal zakjes met Lego voetbalpoppetjes (en daar is ons voetbalfanaatje bij mijn thuiskomst super blij mee!) We gaan naar Siel. Ze vinden Siel niet eens zo klein, hun kleindochter Julia is bijna 7 weken te vroeg geboren en was niet veel groter dan dat Siel is met 14 weken te vroeg. En Siel is nu ongeveer even zwaar als dat Julia toen met haar geboorte was. Siel opent na een half uurtje zijn oogjes en kijkt nieuwsgierig naar zijn bezoek. Af en toe laat hij zich ook horen, ja over een half uurtje is het weer etenstijd en ons hongerwolfje heeft een goede ingebouwde klok. Na nog een kop koffie te hebben gedronken met mijn oom en tante neem ik afscheid van hen en spoed ik mij terug naar Siel met de bedoeling hem zijn sondevoeding te geven. Maar van de verpleegkundige mag ik hem nog een keer proberen aan te leggen. Ze haalt een stoel voor me, trekt de gordijnen dicht en laat me zelf verder prutsen. Siel is zo goed wakker dat hij meteen een aanval doet op de melkfabriek. En het mooie is, hij dipt niet 1 keer. Na een kwartier komt de verpleegkundige checken hoe het er voor staat. Ze is blij verrast te zien dat Siel nog steeds aan het drinken is. Ook ik ben dat. Ik heb niet eens voor die tijd de druk afgekolfd, maar Siel heeft daar geen problemen mee en blijft netjes rustig doordrinken zonder te alarmeren. Hadden we hem nu maar gewogen, denken zowel de verpleegkundige als ikzelf. Maar afgaand op vorige week toen hij 5cc had gedronken en daarna gewoon zijn volledige voeding er bovenop kreeg, gaan we er ook nu vanuit dat het wel goed gaat. Na nog even geknuffeld te hebben met mijn manneke, leg ik hem terug in zijn bedje. Ja, ja, ik ben inmiddels zo ervaring dat ik geen hulp meer nodig heb om alle kabeltjes en snoertjes de baas te blijven. Is ook wel handig voor de verpleging anders moeten ze steeds een schort en handschoenen aandoen vanwege de nog steeds geldende contact isolatie. Inmiddels is M. weer gearriveerd en mag wederom voor Siel zorgen. Ze vertelt me hoe dipperig Siel gisteravond was en dat ze hem streng heeft toegesproken. Nu is zijn lijst stukke beter en ziet het er voorlopig niet naar uit dat hij vanavond of vannacht een bloedtransfusie nodig heeft. Siel heeft een beetje braakneigingen. M. en ik concluderen dat hij wel eens 10cc of meer kan hebben gedronken. De volgende keer toch maar standaard wegen, want dit is voor niemand leuk en al helemaal niet voor Siel. Ik heb op M.’s verzoek het Volkskrant Magazine meegenomen en laat het in het ziekenhuis omdat er naast M. nog een aantal anderen het artikel willen doorlezen. M. zal het tijdschrift in Siel’s rugzakje met schone kleertjes stoppen, zodat ik het morgen weer mee kan nemen. Als ik na het kolven nog even bij Siel kijk, heeft hij iets gespuugd. Het is al weer 17:00 uur als ik in de auto zit op weg naar huis. Taro en Romek hebben zich goed vermaakt. Romek heeft geen buikpijn meer maar echt lekker vind ik hem er ook niet uitzien. We hebben zin in chinees dus Taro besteld en ik haal het op. Romek wil graag een frietje. Als we voor het slapengaan nog een keer met het ziekenhuis bellen is M. dik tevreden over Siel. Hij heeft beduidend minder dipjes als gisteravond en als hij er een heeft, hersteld hij meestal zelf. Nou, ik ben weer een stuk geruster en hoop dat ik wat beter slaap dan gisternacht. Maar helaas, Romek begint te rommelen. De verdere nacht verloopt onrustig.



Maandag 26 juni: Siel heeft een heel wat betere nacht gehad dan Romek. Uiteindelijk hebben we Romek maar tussen ons in genomen en hebben we nog een beetje kunnen slapen. Taro besluit om thuis te blijven zodat ik naar Siel kan vanwege het aanleggen. De logopediste zal vandaag een aantal malen komen kijken hoe het gaat, dus ik kan eigenlijk niet verzuimen. Ik bel de moeder van Mirthe op, want Romek zou daar tussen de middag een boterhammetje eten. Zij wil voor mij aan de juf doorgeven dat Romek ziek is, zodat ik al op tijd naar Nijmegen kan en Taro en Romek kan laten liggen. Iets over 8 stap ik in de auto. Als ik binnenkom hoor en zie ik meteen dat Siel’s buurmeisje aan de trilbeademing is gegaan en is de logopediste bezig Siel te finger feeden. Kan ik nog net even zien hoe dat in zijn werk gaat. Siel drinkt 3cc en de logopediste is heel tevreden over hoe hij het doet. Om 12:00 uur komt ze terug voor het aanleggen. Terwijl ik Siel de rest van zijn voeding via de sonde geef, hoor ik van de verpleegkundige dat Siel vandaag 2035 weegt. Ze heeft hem 2 keer op de weegschaal gelegd en denkt dat het klopt. Ben benieuwd wanneer Siel zijn vlag krijgt met daarop SIEL 2 KG! Siel kijkt steeds met zijn hoofdje in de richting van het meisje naast hem aan de trilbeademing. Ik heb het gevoel dat hij zich dat geluid herinnert van Vigo, die er ook aan heeft gelegen. Ook bij mij brengt het emotionele gevoelens boven. Ik fluister mijn zoon toe dat het niet zijn tweelingbroertje is die hij hoort maar zijn buurmeisje. Maar Siel blijft zijn hoofd in die richting bewegen. Ook als ik hem terug in zijn bedje leg, blijft hij die kant op kijken. Het duurt een tijdje voor hij rustiger wordt en uiteindelijk in slaap sukkelt. Hij gaat voor even over naar de infant flow tot de volgende voeding. Iets voor 12:00 uur ga ik weer druk afkolven en mag Siel onder het toeziend oog van de logopediste laten zien wat hij kan. Ik heb weer sterk het gevoel dat hij in de gaten heeft dat hij moet presteren, want hij laat niet veel zien. Pas als de logopediste weggaat met de mededeling dat ze om 15:00 uur terug zal komen, begint hij wat te zuigen. Maar het gaat nog niet van harte. Als ik hem zijn sondevoeding dan maar geef, wil hij zijn speen en vreet het ding bijna op, zo ligt hij er aan te zuigen. Ja manneke, fluister ik hem toe, dat had je net moeten doen. Als de voeding in zijn buikje zit, wieg ik hem nog een tijdje in mijn armen en ga dan kolven en wat eten. Ik ga wat tv kijken en wat lezen en tussendoor een paar keer bij Siel kijken. Hij ligt lekker te slapen. Rond half 3 wordt hij langzaam wakker. Na het temperaturen en de schone broek komt de logopediste weer kijken. Ik hoef niet voor te kolven. Met de logopediste en de verpleegkundige die op zijn vingers staan te kijken, heeft Siel niet zo veel trek om te presteren. Als na de verpleegkundige uiteindelijk ook de logopediste even weg gaan, begint Siel meteen fanatiek te zuigen en te slikken. Ondertussen komen beide dames een voor een weer een kijkje nemen en zijn zeer tevreden over Siel’s prestatie. Had de logopediste het eerst nog over een tepelhoedje, nu vindt ze dat Siel ook wel zonder zo’n ding kan. Ik weet niet wat het is, heb er bij Romek ook nooit een gebruikt. Siel is zo krachtig aan het zuigen dat de melk alle kanten op druppelt. Hij heeft het zelfs in zijn nek zitten. De logopediste heeft genoeg gezien en is content. Ze komt morgen weer terug. Ik geef aan dat ik waarschijnlijk pas morgenavond naar Siel kom en hem om 18:00 uur wil aanleggen als Romek nog ziek is. Als we Siel na een kwartiertje op de weegschaal leggen, geeft het ding aan dat Siel 12cc zou hebben gedronken. De verpleegkundige kan het niet echt geloven en legt Siel iets anders op de weegschaal. Dan is het resultaat 5cc. Ze gaat uit van dit laatste, maar ondertussen haalt ze wel 10cc uit zijn voedingsspuit. Ik zelf ga uit van iets tussen de 5 en 12 cc in. Ik heb hem horen en zien slikken en de melk stroomde behoorlijk dus dat hij aardig wat naar binnen heeft gewerkt is voor mij een feit. Hij heeft 1 dipje gehad tussendoor omdat hij moet hoesten, maar zichzelf snel hersteld. Als ik, na nog even afgekolfd te hebben, om kwart over 4 richting auto loop, heeft Siel welgeteld 3 dipjes gehad vanaf vanmorgen, waarvan 1 net met de voeding en 1 na de voeding van 9 uur en die worden niet echt meegeteld. Dus ik ben zeeeeeeer tevreden over mijn knul. Eenmaal thuis tref ik een zieke Romek aan op de bank. Hij gloeit van alle kanten en heeft niet veel gegeten vandaag. Wel goed gedronken, want het is een nathals. Ik vertel hem dat hij morgen nog lekker thuis blijft en dat ik overdag bij hem blijf i.p.v. bij Siel. Hij is net zo belangrijk en heeft net zoveel rechten als zijn kleine broertje en wij houden van onze ventjes evenveel. Dat vindt hij fijn om te horen. Na het eten gaat Taro met zijn moeder naar Siel en ik nestel me met Romek op de bank. Als Taro thuis komt heeft hij van “zuster W.” een poster voor Romek meegekregen van de AH wuppies. Ze heeft er ook een lief briefje bijgedaan. Taro meldt dat vanaf vandaag de luiers van Siel niet meer gewogen hoeven worden en dat zijn voeding is verhoogd naar 8 x 33cc. Na nog een keer met het ziekenhuis gebeld te hebben, gaan we vroeg onder de wol. Een boel slaap van afgelopen nacht inhalen.



Dinsdag 27 juni: 38 weken oud! Siel heeft een goede nacht gehad en ook Romek heeft beter geslapen dan voorgaande nacht. Ik ga snel even door het huis, strijk de was en doe tussendoor een boel spelletjes met Romek. Hij voelt zich al wel weer wat beter en er gaat zelf al weer een sneetje brood naar binnen. Het warme eten ’s avonds is nog geen succes. We bellen regelmatig met het ziekenhuis hoe het gaat. Net voor ik naar Siel wil gaan, belt mijn gynaecoloog uit Doetinchem op om te vragen hoe het gaat en ons veel sterkte te wensen. Om kwart voor 5 ga ik naar Nijmegen. Siel weegt 2033 gram! In het ziekenhuis krijg ik veel reacties op het artikel in het Volkskrant Magazine. Zowel van artsen als verpleegkundigen. Ik bemerk dat Siel al vanaf vanmorgen 3:00 uur aan de low flow ligt en niet meer tussendoor gewisseld is met de infant flow. Als ik vraag wanneer Siel zijn 2 kilo vlag krijg, beloofd M. om er vanavond een te maken. Tijdens het aanleggen drinkt Siel 3cc. Alle beetjes helpen, niet waar? Omdat Siel zo aan het fladderen is met zijn armpjes, bedenkt M. dat we Siel wel eens kunnen inbakeren. Nu zijn Taro en ik daar niet zo’n voorstander van, maar proberen kan altijd. Maar na een kwartiertje heeft ons wiebelkontje zijn armpjes er al weer uitgeprutst en zwaait hij M. vrolijk toe. De oogarts is vanmiddag geweest. Siel’s oogjes zijn onveranderd stabiel. De oogarts heeft laten weten dat zij toch maar 1 keer per week langs komt en niet 2 keer. Op Taro’s verzoek ga ik op tijd naar huis, maar als ik binnenkom krijg ik een “ben je nu al terug?” Mannen, het is ook nooit goed (hahahaha). We bellen voor het slapengaan nog een keer met het ziekenhuis en gaan lekker slapen.





Woensdag 28 juni: 12 weken geleden geboren! Siel heeft rond een uur of 5 weer liggen rommelen. Merendeel met zelfherstellende dipjes. Romek mag nog een dagje thuisblijven. Het gaat al wel beter maar nog niet zoals het moet. ’s Morgens komt mijn collega Donnie op de thee. Ik word verwend met een mooie bos bloemen en een cadeaubon en Romek krijgt een zak snoep. Na de middag gaan we met ons 3-en naar Siel. Hij weegt 2045 gram en krijgt eindelijk zijn welverdiende vlag. M. komt er extra op haar vrije dag voor terug omdat ze het gisteravond is vergeten. Op de vlag schrijft ze “Hoera, Siel weegt meer dan 2 kilo’s”. De dienstdoende arts merkt op dat Siel inmiddels bij de inboedel hoort omdat hij al zolang op de IC ligt en dat dat de reden is dat ze zijn vlag gewoon zijn “vergeten”. Hij is ook weer met Romek aan het donderjagen en vraagt hem waar zijn oranje shirt is gebleven. Iedereen is blij dat Romek weer aan de beterende hand is. Hij krijgt van alle kanten aandacht. H. (Bert) beloofd Romek dat hij haar wuppies krijgt. Siel’s buurmeisje ligt gelukkig niet meer aan de trilbeademing. Hij heeft inmiddels zijn record van 21 uur low flow verbroken. Hij is al dik de 24 uur over. Er is door de artsen tijdens de visite al gesproken over de High Care, maar de verpleging heeft dat tegengehouden. Hij dipt nog te veel (dat zijn ze op de High Care niet gewend) en anders wordt hij misschien steeds teruggestuurd naar de NICU. S. is weer terug van vakantie en mocht voor Siel zorgen. Ze heeft Siel meteen voorzien van een nasale (neus) sonde i.p.v de orale (mond) sonde.  Ik leg Siel aan in aanwezigheid van lactatiekundige en logopediste maar hij drinkt niet veel. Mijn voedingstoename is nog steeds dunnetjes, maar ik kan daar eventueel medicijnen voor krijgen via de neonatologie. Maar voordat ik uit “wanhoop” naar de pillen grijp, ga ik het eerst nog even een tijdje aanzien. Er is tenslotte nog steeds voldoende om Siel te voeden. ’s Avonds hebben we een 10 minutengesprekje op school over Romek De buren passen even op met de babyphone. De juf is zeer tevreden over Romek. Romek is zeer leergierig en doet overal goed aan mee. Hij komt volgend schooljaar in een combi klas Groep 1 en 2. Volgens de juf is dat goed voor Romek, zodat hij niet geremd wordt in zijn doen en laten. Wij mogen trots zijn op onze zoon, en geloof mij, dat zijn we … supertrots! We bellen nog even met het ziekenhuis en gaan dan slapen.



Donderdag 29 juni: Siel heeft weer rond een uur of 5 liggen rommelen. Negen van de tien dipjes zijn zelfherstellend. Taro gaat naar zijn werk en ik breng Romek weer naar school. Tussen de middag mag hij bij Ome Micha, Tante Aline en kersvers neefje Bjoyd een boterham eten. Ik ben rond 10 voor half 10 op de afdeling. S. mag niet voor Siel zorgen, H. is de gelukkige. Ze heeft Siel op bed gewassen en lekker gemasseerd met bodylotion van Zwitsal. Ook heeft ze haarlotion van Zwitsal op zijn bolletje gedaan. Ik snuffel aan zijn hoofdje en geniet van mijn favoriete babygeurtje. Siel weegt 2095 gram! Ik mag me lekker in een tuinstoel nestelen om Siel zijn sondevoeding te geven. Om 10:00 uur komt H. met de mededeling dat Siel vanmiddag naar de High Care mag. Ik straal van oor tot oor en ga snel Taro van het heuglijke feit op de hoogte brengen. Op de gang kom ik onze contactarts tegen. Hij is blij voor ons en hoopt dat Siel niet teruggestuurd wordt naar de IC. Samen met H. ga ik alvast een kijkje nemen op de High Care. Wat een stilte is het daar. Alle kindjes liggen op de low flow en die maakt amper geluid. Er is plek voor maximaal 8 kindjes en er is veel minder verpleging dan op de IC, ’s nachts zelfs maar 2. Ik leg Siel weer aan in bijzijn van logopediste. Siel verslikt zich een keer en drinkt ongeveer 1 cc. Toch maar weer voorkolven is het advies van de logopediste. Er moet meer geoefend worden met finger feeding is haar mening en ik mag 1 tot 2 keer aanleggen per dag. Siel’s voeding wordt weer verhoogd naar 8 x 34cc. Ik ga snel eten en kolven en om 13:00 uur worden alle spullen verzameld in Siel’s bedje. Om half 2 is de verhuizing een feit en vertrekken we richting High Care. Na 86 dagen IC is het eindelijk zover! H. draagt Siel over aan de High Care en neemt afscheid van ons met een “ik kom nog heel vaak even binnenwippen”. Rond 14:00 uur laat ik Siel achter en ga naar huis om Romek op te halen van school. De Volkskrant heeft de originele foto’s van Siel uit het Volkskrant Magazine op groot formaat toegestuurd samen met 2 magazines. Te gek. Romek zit nog niet helemaal lekker in zijn vel. Hij is wat jengelig maar vond het wel weer leuk op school. ’s Avonds bellen we voor de eerste keer met de High Care. Wel even wennen, ander nummer, andere stem, andere verpleging … Slaap lekker lieve Siel, laat je niet wegjagen daar op de High Care!



Vrijdag 30 juni: Siel heeft een redelijk goede eerste nacht gehad op de High Care. Goh, hij is wel dipperig, wordt er bij vermeldt. Romek gaat naar school en ik naar de homeopaat. Ik vraag hem advies over mijn teruglopende borstvoeding. Er zijn homeopatische druppeltjes maar omdat Siel al het nodige heeft binnengekregen aan medicijnen, vinden de homeopaat en zijn vrouw dat niet zo’n geslaagd idee. Bij zijn vrouw is het destijds goed teruggekomen door het drinken van het duitse “Vitamalz”, in Algemeen Beschaafd Nederlands Duits kinderbier, want er zit geen alcohol in. Ik ben absoluut geen liefhebber van bier maar voor mijn kind wil ik wel een poging wagen. Eenmaal thuis ga ik even kolven en dan door naar Furness. Ik heb een gesprek op mijn werk. Mijn verlof loopt eind Juli af en daar gaan we even over babbelen. Het gesprek verloopt prettig. Er wordt mij een voorstel gedaan, waar ik eens goed mijn gedachtegang op los moet laten. We spreken af dat ik over een week of 2 laat weten hoe of wat met het oog op de situatie dan. Het is al weer 12:00 uur als ik thuis kom. Taro haalt Romek intussen van school. We eten een bammetje en vertrekken dan naar Nijmegen. En of het nog niet warm genoeg is, mogen we nog een 3 kwartier in de file staan. Rond kwart voor 3 zijn we eindelijk op de afdeling. We plakken van alle kanten. Ja, wij hebben alleen ARKO (=alle ramen kunnen open) en geen AIRCO. Siel weegt vandaag 2070 gram! Zijn voeding is verhoogd naar 8 x 35cc. H. heeft me gister gezegd dat Siel wel slofjes of sokjes aanmocht met zijn saturatiebandje. Broekjes met voetjes zijn niet handig maar slofjes kan. Dus breng ik mijn moeders zelfgebreide slofjes mee. Ze zitten als gegoten en staan heel grappig onder zijn prematurenkleding. De logopediste komt langs en kijkt mee met het aanleggen. Tussendoor vertelt ze dat ze vanmorgen heeft gefinger feed met Siel. Het ging best netjes. Ze had onze contactarts nog gezien en die had heel blij en enthousiast gereageerd op het feit dat Siel eindelijk op de High Care lag. Hij was supertrots geweest en had uitgeroepen “wat isie mooi hè?, deelt ze me mee. Geweldig, wat super om dat te horen. Siel gaat als een speer. Bij de laatste slok verslikt hij zich en gaat even dippen. De weegschaal geeft verschillende metingen aan, maar de logopediste is van mening dat hij zeker 20cc gedronken heeft. Ik hou het op 10-15cc. Er wordt in ieder geval een 10cc uit zijn spuit gehaald en de rest gaat via de sonde. Als ik na het kolven met Romek nog even naar Siel ga kijken, ligt hij te huilen. Ik vlieg naar hem toe en zie dat hij gespuugd heeft. Toch teveel binnengekregen, dan zijn maagje aan kan. Inwendig ben ik pisnijdig dat ze mijn kleine ventje zomaar laten huilen en niet eens komen kijken als ik doorgeef dat hij heeft gespuugd. De vreugde om de verhuizing naar de HC is inmiddels flink afgenomen. Jemig, wat mis is S., M., M. en alle andere van de IC. Zij hadden Siel niet zo laten huilen en waren wel gaan kijken wat er aan de hand was. Want mijn ventje huilt alleen als hij honger heeft of een vieze broek. Het zal uiteindelijk wel wennen, maar op het moment vind ik het maar drie keer niks. Tot overmaat van ramp heeft Siel ook nog eens kans gezien om zijn sonde uit zijn neus te trekken en op de grond te gooien. Voor we naar huis gaan eten we warm in de personeelskantine. Onderweg gaan we in Duitsland even bij “Kaufland” langs om Vitamalz voor mij te halen. Bij thuiskomst liggen er nog eens 2 magazines van de Volkskrant in onze bus. Ze zijn ons niet vergeten. We bellen nog even met het ziekenhuis voor we gaan slapen.



Zaterdag  1 juli: Siel heeft een mindere nacht gehad, hij heeft flink liggen dippen, horen we aan de telefoon. Hij ligt in de zon. Taro vraagt of we het wel over het goede kind hebben. Ja, het gaat over Siel. Hij ligt bij het raam en daar schijnt het zonnetje doorheen. Gelukkig, wij schrokken al, zou die geel zijn en onder de lamp liggen. Romek en ik gaan naar de zwemles. Nog 2 keer en dan is het lekker vakantie. Bij thuiskomst ga ik kolven en Romek gaat alvast naar de buren. Brigitta (Vigo’s peettante) en haar zoon Rik gaan mee naar Nijmegen. Rik is begin van de maand 12 geworden en mag onze Siel eindelijk eens in het echt bewonderen. Siel weegt 2100 gram! Op de afdeling krijg ik de lijst met dippen onder mijn neus geduwd. Het blijkt dat zijn ene neusgaatje niet toegankelijk is. Uit zijn dossier kan de verpleegkundige niet terughalen dat Siel de afgelopen 5 dagen is uitgezogen. Ze gaat er een rapport van maken naar de commissie. Dat is dus inmiddels zijn 3e rapport als ik me niet vergis. Ik kan me niet herinneren dat hij de laatste dagen op de IC niet is uitgezogen, maar zij zegt het. Daar hebben zij op de HC ook aan meegedaan, zij hebben Siel ook niet uitzogen, denk ik bij mezelf. Ze vertelt me dat ze het finger feeden met de speen heeft gedaan. I.p.v. haar pink in Siel’s mond heeft ze er voor het gemak maar speen feeding van gemaakt. Als ik het er later met Taro over heb, zijn we het daar niet mee eens. Ga ik nog wel met de logopediste bespreken. Dit is denken wij niet de bedoeling. Ook het feit dat ze geen tijd nemen om Siel zijn voeding te geven en het maar op de drip zetten, staat ons niet aan. Weer schiet het door mee heen hoezeer ik de IC en onze EVV-ers mis. We krijgen op de HC nog wel een EVV-er toegewezen, maar die kan bij lange na niet tippen aan “onze eigen” EVV-ers. Als het tijd is om aan te leggen, zie ik ook al niemand. Ik denk bij mezelf, dat red ik zelf ook wel. Dus leg ik Siel op de weegschaal, bouw de tent om ons heen en ga aanleggen. Helaas is Siel zo moe van al dat uitzuigen, dat hij nauwelijks zijn oogjes open kan houden. Dan maar hevelen. Maar voor ik iemand zover heb om de voeding te brengen. Het is al kwart voor 1 als Siel eindelijk zijn voeding krijgt. Ze spuiten de melk van de grote spuit in een kleinere omdat ze de stamper er niet uit weten te krijgen! Na nog een schone broek (hij moet ook ineens weer prematurenluiers aan, waar dat op slaat…). Zijn broek hebben ze uitgedaan. Het elastiek zou te strak zitten en daar zou Siel van zijn gaan dippen. Wat een onzin. Daar heeft hij de afgelopen weken op de IC ook geen last van gehad. Het is hier in vergelijking met de IC erg amateuristisch in onze ogen. Maar dat hebben we al van meerdere ouders gehoord. Na nog even afscheid van Siel te hebben genomen, keren we huiswaarts. Romek gaat lekker in het badje buiten. ’s Avonds als ik achter mijn labtopje kruip en mijn mailtjes check, ga ik aan het donkere bier. Gatverdamme wat een rotzooi. Ik word er misselijk van, maar toch maar proberen. Wie weet, ga ik het ooit nog lekker vinden. Na een half glas hou ik het voor gezien. Morgen zal ik een nieuwe poging doen.  Taro checkt om half 9 hoe het met Siel is. Zijn ene neusgaatje is weer toegankelijk en hij dipt weer minder. Hij ligt lekker te slapen. Gelukkig. We zijn blij dat het wat beter gaat. Tot morgen Siel. Slaap lekker.



Zondag 2 juli: Siel heeft een betere nacht gehad dan de nacht ervoor. Hij heeft nog wel wat gedipt, maar de verpleegkundige die ik aan de telefoon heb is “tevreden”. ’s Nachts slaapt hij als een roosje en overdag moet hij af en toe huilen, vertelt ze me nog even. Dag en nacht ritme zit er al goed in bij Siel. Romek slaapt vandaag weer lang uit. Pas om 9:00 uur is hij wakker. We willen op tijd naar Nijmegen zodat we nog lekker even van het zonnetje kunnen genieten, dus om 10:00 uur rijden we weg en iets minder dan een uurtje later lopen we de afdeling op. Siel is klaarwakker en kijkt nieuwsgierig om zich heen. We bekijken zijn dippenlijst en zijn eigenlijk best tevreden. 9 van de 10 zijn saturatiedipjes en die herstelt hij altijd zelf. Ik ruik dat Siel een volle luier heeft en verschoon hem snel. De verpleegkundige die vandaag voor Siel zorgt, komt naar ons toe als ze ziet dat ik met Siel bezig ben. Hij moet nog gewogen worden en gewassen. Daar heeft ze nog geen tijd voor gehad. Nou dat kan mama zelf wel. Siel heeft ook vandaag geen broekje aan, deze keer omdat hij goed op temperatuur is. De verpleegkundige haalt een bakje met warm water en Zwitsalzeep voor me. Ik kleed Siel voorzichtig uit en leg hem op de weegschaal. Hij weegt 2112 gram. Dan ga ik hem lekker wassen, afdrogen en snel weer aankleden. Mijn ventje ligt te bibberen van de kou.

Romek kan er niet tegen dat zijn broertje huilt (van de kou) en probeert hem te troosten (Wat is er dan met ons kleine manneke?) Taro maakt een paar mooie foto’s van onze zoons zo samen. Aan de ene kant wil Romek Siel wel een keer vasthouden, maar als het er op aan komt, krabbelt hij terug (omdat hij bang is dat de zuster het ziet). Ik haal Siel uit bed en nestel me met hem in een tuinstoel. Langzaam wordt hij moe en vallen zijn oogjes af en toe dicht. Ik vraag de verpleegkundige die Siel’s bedje aan het verschonen is, of ik hem nu al mag aanleggen, want ik ben bang dat als ik wacht tot 12:00 uur dat hij dan onder zeil is. Dat mag, dus weeg ik Siel en maken we de gordijnen achter ons dicht. Ondanks dat Siel best wel moe is, drinkt hij toch af en toe fanatiek. Het resultaat … toch weer 8cc gedronken. Ik leg Siel weer terug in bed en geef hem iets later de sondevoeding. Ja, ze zijn hier op de HC niet zo snel als op de IC. Voordat ze de voeding en de medicijnen klaar hebben, zijn we toch gauw al een kwartiertje verder. Siel krijgt er niets meer van mee. Hij is helemaal k.o. en dipt even, maar is snel weer bij. De verpleegkundige zet de temperatuur van het warmtebedje weer een tikkeltje lager. Vanaf het moment dat Siel op de High Care kwam, hebben ze het er al over dat hij  een deze dagen in een gewoon bedje mag. Als hij zijn voeding binnen heeft, ga ik kolven. In de huiskamer zit zuster H. van de IC met Romek te babbelen. Ze vraagt ons hoe het gaat, waarop ik eerlijk beken dat ik hen ontzettend mis. Ze kan zich daar wel wat bij voorstellen en geeft ons het advies de dingen waar wij ons aan storen te bespreken met de teamleidster van de HC. Ze horen op de IC heel vaak dat ouders moeite hebben met het reilen en zeilen op de HC na eerst een tijd op de IC te hebben doorgebracht. En dat zal ongetwijfeld ook het geval zijn als Siel over niet al te lange tijd (gaan wij van uit) naar Doetinchem zal worden overgeplaatst. Na het kolven gaan we nog even terug naar Siel om afscheid te nemen. Rond een uur of 2 zijn we weer thuis en kan Romek lekker buiten in bad met zijn Playmobile boten.  WORDT VERVOLGD!!!

 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu