2007 - De Franckjes

Zoeken
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

2007

Verslagen > dagboek

april / mei 2007:



Het heeft even geduurd, maar hier dan eindelijk het eerste dagboek en wel over de laatste week van april en de maand mei. Was ik net “gestopt” met schrijven, gaat Siel de dag erna papa en mama zeggen en weer een dag erna drinkt hij zowaar 100cc spa & fruit en houdt daarbij zelf zijn flesje vast!



Fietsen:

Eind april kan Romek dan eindelijk fietsen. Als hij op 1 mei bij een vriendje gaat spelen, nemen we de fiets mee in de auto. Siel ligt op dat moment in bed, dus ik wil niet te lang wegblijven. Normaal haal en breng ik alleen Romek naar en van school als Siel slaapt, want dat is in de buurt. Vandaar dat ik Romek met de auto wegbreng en later met Siel op de fiets weer op haal. Romek mag voor het eerst op de weg fietsen en hij is er helemaal vol van. Het gaat dan ook super. Nu hij het fietsen onder de knie heeft, gaat hij als een speer. Een enkele keer neemt hij de trap i.p.v. het fietsbultje, maar ach, ook dat hoort erbij.



Weekendje Leiden:

Op 5 en 6 mei zijn we voor een weekendje in Leiden bij onze vakantievrienden de familie Spadon. Siel begint helaas net door het omslaande weer wat verkouden te worden. Siel slaapt dit weekend voor het eerst in een campingbedje en dat gaat super. ’s Avonds gourmetten we met z’n allen. Het is supergezellig en ontzettend lekker. Om te kijken hoe ver Siel komt (en voor het gemak) laten we hem de volgende morgen om 6:00 uur doorslapen. Hij wordt om half 8 wakker! Helaas kakt Siel na het ontbijt helemaal in. Hij is koortsig door de doorkomende tandjes en een beginnende verkoudheid. Hij heeft flink last van dunne luiers en luieruitslag. We gaan zondags dan ook rond de middag al naar huis.

Aldo, Lin, Timo & Branco, bedankt voor een supergezellig weekend !



Kinderarts Doetinchem:

Op 10 mei moet Siel voor controle bij de kinderarts zijn. Hij weegt 8070 gram en is 74 cm lang. Gedurende ons bezoek aan de kinderarts wordt Siel steeds koortsiger en kakt helemaal in. De kinderarts merkt op dat Siel de vorige keer ook al ziekjes was. Helaas voor haar, ik kan er ook niets aan veranderen. Mede door het geweldig mooie weer van de afgelopen weken, bloeide Siel helemaal op. Hij zat even in de lift. Het blijft voor hem voorlopig nog steeds 2 stappen vooruit, 1 stap terug. Nu doet hij dus even een stap terug. Als ik Siel weer aankleed, is hij zo overstuur dat hij er gewoon van moet spugen. Snel maken we een nieuwe afspraak en gaan huiswaarts. ’s Avonds is het de bedoeling dat ik met Taro naar Amphion ga, naar de schouwburg, maar Siel is zo ziek dat ik liever thuisblijf, dus gaat Taro met zijn vader.



Gastcollege:

Op 14 mei was het dan eindelijk zover… ik mocht mijn eerste gastcollege geven over prematuriteit en overlijden aan de Hogeschool in Nijmegen. Taro’s tantes Ineke en Agnes stonden al vroeg op onze stoep om Romek naar school te brengen en Siel te vertroetelen. Ik kon dus met een gerust hart vertrekken. Bloednerveus reed ik richting Nijmegen. Voor de zekerheid had ik de tomtom in mijn tas gestopt, maar ik herinnerde me de weg nog als gisteren. (Waarschijnlijk vergeet ik deze weg nooit meer, zo vaak heb ik hem gereden.) Ik had een parkeerkaart opgestuurd gekregen, dus ik parkeerde mijn tufje en ging op zoek naar de ingang. Omdat ik aan de vroege kant was, moest ik even wachten in de hal. Rond half 10 werd ik opgehaald en gingen we naar het klaslokaal waar 20 studentes en 3 docentes op mij zaten te wachten. Snel wipte ik nog even langs het toilet om wat druk van de ketel te halen. Doodeng vond ik het (ik scheet bijna 7 kleuren stront), maar eenmaal bezig, ging het eigenlijk vanzelf. Ik had 60 minuten gekregen (normaal lesuur is 45 minuten). Thuis had ik steeds mijn tekst gerepeteerd en daarbij de klok in de gaten gehouden. Ik had nooit verwacht dat ik de 60 minuten zou volmaken, maar ik heb ze allemaal benut. Aan het eind heb ik nog een aantal foto’s laten zien van Vigo & Siel. Ik had ook het Volkskrant Magazine meegenomen waar Siel in heeft gestaan en de prematurenknuffel en een soortgelijk konijntje om te laten zien hoe klein Vigo & Siel nu eigenlijk waren geweest, want foto’s geven toch een vertekenend beeld. Achteraf hoorde ik van Judith, die mij hiervoor gevraagd had, dat mijn verhaal de studentes heel erg heeft aangesproken en ik werd voor ik naar huis ging gevraagd of ik dit onderwerp elk jaar wilde komen vertellen. Ik vind het een hele eer en ben dan ook blij dit te mogen en kunnen doen. Het was best spannend en emotioneel, maar ik vond het ook een hele ervaring!



Tandjes krijgen en verliezen:

Toeval of niet, op de plek waar Siel zijn 1e 2 tandjes krijgt, gaan in dezelfde periode bij Romek zijn 1e 2 tandjes eruit!

Op 2 mei is Siel wat hangerig en ik voel puntjes in zijn mond. Zouden er eindelijk tandjes doorkomen??? Ter verzachting mag hij van papa’s ijsje eten en warempel… hij vindt het wel wat!

Op 4 mei gaat er bij Romek een tand loszitten en een dag erna nog een. Op 8 mei gaat de eerste tand eruit op school en op 11 mei ’s avonds thuis volgt nummer 2. Romek baalt dat hij nu nog steeds niet kan fluiten. Een meisje uit zijn klas kan fluiten nu haar tandjes eruit zijn, maar Romek heeft niet echt een fietsenrek door de 2 grote tanden die er al een tijdje achter zaten.

Inmiddels zijn Siel’s tandjes erdoor en is de rust wedergekeerd!



Fysiotherapie:

Op 21 mei komt de fysiotherapeute weer langs. Siel gaat elke keer weer met sprongen vooruit. Hij slaat de kruipfase gewoon over, volgens de fysio. Hij wil liever meteen staan. Daar springen we gewoon op in, door een stapje verder met hem te oefenen in die richting.



Pre-Logopedie:

Op 26 april (een jaar geleden dat Vigo werd gecremeerd) komt de logopediste weer langs. Ze is heel tevreden over Siel. Sinds een paar dagen zijn we begonnen met de 6 maanden potjes groente voor Siel en dat gaat best aardig. Ik krijg van haar een schouderklopje omdat ze vindt dat ik het zulke vorderingen heb bereikt bij Siel. Dit maakt me best een beetje emotioneel!

Op 31 mei komt ze weer aanwippen. Siel heeft 2 ½ week “stilgestaan” door de verkoudheid en de tandjes, maar sinds een week is hij weer back to business. Hij eet nu met smaak de 6 maanden potjes voor de helft leeg en daarna gaat er nog een danoontje naar binnen. Inmiddels heb ik hem weer aan de appelmoes. En de kruimeltjes ontbijtkoek zijn al mini blokjes geworden! En… door papa is Siel helemaal verslingerd geraakt aan waterijsjes. De logopediste adviseert me om toch weer ander fruit te proberen en voorzichtig te beginnen met kruimeltjes brood. Ook gaan we stapje voor stapje de nutrix (rijstebloem met vanillesmaak) vervangen door bambix 6 maanden met gluten. Komisch detail is dat Siel bij Taro wel ijsjes eet en bij mij niet en bij mij wel warm eten, toetjes en fruit en bij Taro weer niet!



Ziekenboeg:

De afgelopen weken leek het bij ons verdacht veel op een ziekenboeg. Taro is met een tussenpose van 1 week 2 weken ziek thuis geweest. Zowel Taro als ik hebben gewrichtsklachten gehad. Waarschijnlijk komen nu alle emoties en spanningen eruit van het afgelopen jaar en ja, die willen ergens heen. Even voelden we ons allebei superoud, we konden bijna niet lopen van de pijn. Maar na een kuurtje ontstekingremmers konden we er weer tegen. Siel is alles bij elkaar een 2 ½ week ziek, zwak en misselijk geweest door een verkoudheid en doorkomende eerste tandjes en als afsluiting  kreeg Romek eind mei een dubbele oorontsteking en ik nog een keelontsteking. Gelukkig zijn we nu allemaal weer fit en hopen dat alle virusjes en infecties onze deur voorlopig voorbij gaan!



Gezinsuitbreiding:

Taro zei de hele tijd dat we aan het eind van het jaar eventueel wel naar een nieuwe hond zouden gaan kijken, maar als ik een paar dagen voor moederdag met Siel naar de Teletubbies aan het kijken ben en er een Westie in voorkomt, schiet Taro, die op dat moment ziek thuis zit, op eens naar de zolder en belt even later naar beneden met de mededeling of ik even wil komen kijken. Hij heeft naar een Westie zitten zoeken op internet en er een gevonden. Ik ben helemaal overrompelt en voor ik het goed en wel in de gaten heb, belt Taro al naar die mensen. In eerste instantie zullen we op moederdag gaan kijken, maar uiteindelijk gaan we de dag ervoor al naar Heesch. We gaan om te kijken, maar we zijn meteen verkocht. En met een hond rijker, keren we huiswaarts. Siel zit vandaag weer niet lekker in zijn vel en huilt de hele terugweg. Romek wil graag dat onze nieuwe hond net als de vorige hond Bobby gaat heten, dus dat wordt het dan. Bobby komt uit een nestje van 3 en was nog over met haar mama. Het was de bedoeling dat de eigenaar haar zou houden, maar omdat ze al 2 honden heeft en een alleenstaande moeder met 2 koters is, werd onze Bob uiteindelijk toch verkocht. En er waren nog meer kapers op de kust, dus Taro belde net op het juiste moment. Bobby kreeg daar niet veel rust, het jongste kindje van 2 ½ heeft ADHD en liep de hele dag met de hond te zeulen. Bobby was zelfs al eens snibbig geweest naar het kindje toe. En, werd ons verteld, ze slaapt overdag niet. Sinds Bobby bij ons is, is ze nog geen moment snibbig geweest en slapen, dat doet ze grotendeels van de dag. Zeker als Romek naar school is en Siel op bed. Vanaf de eerste nacht heeft ze ons lekker laten slapen en na 4 weken durf ik te zeggen dat ze voor 99% zindelijk is. Ze is ondeugend maar ook super lief. Wil ze Taro, Romek en mij nog wel eens aan diverse ledenmaten knabbelen, bij Siel heeft ze dondersgoed in de gaten dat ze rustig moet zijn. Als Siel’s vingertjes in haar buurt komen, dan likt ze er alleen maar aan. Ook ligt ze graag bij Siel op schoot in de wipstoel om samen naar de Teletubbies te kijken! Helaas is het me nog niet gelukt om hiervan een foto te maken, want zodra ik de camera pak, is Bobby al weer verdwenen. Bobby is inmiddels helemaal ingeburgerd in ons gezinnetje. En Romek en Siel vinden het heeeelemaaaaal geweldig!



CenterParcs:

Het pinksterweekend verbleven we op CenterParcs Heijderbos (bij Nijmegen) met Taro’s ouders, Taro’s zus met man, dochter en zoon en Taro’s broer met vriendin en zoon. Een paar uur voor we gingen waren Romek en ik nog even bij de huisarts. Romek’s middenoorontsteking had gezelschap gekregen van een gehoorgangontsteking en ik had een fikse keelontsteking. Gewapend met een lading medicijnen gingen we na Siel’s slaapje samen met Micha, Aline & Bjoyd richting Heijderbos. Opa & Oma en Natascha, Wilfried, Cheyenne & Djaimon waren er al. Het werd een geweldig weekend, zelfs over het weer mogen we niet klagen. Uiteraard mocht Bobby mee. Om haar na 2 weken al in een pension te stoppen zag ik niet zo zitten. We namen de bench mee dus als we weggingen, ging ze daarin, zodat ze niks kapot kon maken. Heerlijk om eindelijk weer eens lekker op mini vakantie te zijn. We hebben uitgebreid genoten van de ontbijtbuffetten en de zeer uitgebreide buffetten ’s avonds. Ik heb zelfs nog een paar uurtjes gewinkeld in Nijmegen met schoonmama en schoonzus Natascha. En uiteraard hebben we heeeeel veel gezwommen. Siel ging elke dag beter eten en tegen de tijd dat we naar huis gingen at hij mini blokjes ontbijtkoek i.p.v. kruimeltjes. Ook het slapen ging super in het campingbedje. Romek knapte elke dag een beetje meer op. Gelukkig had hij aansluitend de rest van de week nog vrij, dus konden we beide goed herstellen van onze kwaaltjes.

Opa & Oma, Natascha, Wilfried, Cheyenne & Djaimon, Micha, Aline & Bjoyd… bedankt voor een geweldig weekend !





juni 2007:



Al weer een maand voorbij. Juni was een drukke maand met elk weekend wel wat.

Op zaterdag 2 juni hadden we een etentje van mijn vader. Hij was de week ervoor 60 geworden, maar omdat wij toen naar CenterParcs waren, werd het etentje een weekje opgeschoven. De dag erna, zondag 3 juni, gingen we naar Mike (Vigo’s peetoom) en Hanneke. Zij hebben sinds kort een nieuw optrekje, dus hoog tijd om die eens te komen bezichtigen.

De week erop hadden we op vrijdag 8 juni een bruiloft, op zaterdag 9 juni een verjaardag en op zondag 10 juni gingen we op visite bij de familie Koster. Ik heb Mieke leren kennen via onze site en ze was een paar maanden terug al eens bij ons geweest met haar (ook te vroeg geboren) dochter Demi. Nu gingen wij dus voor een tegenbezoekje naar Didam. Erg gezellig en altijd prettig en veel makkelijker om met “lotgenoten” te babbelen. Zo konden onze mannen ook eens kennismaken.

Weer een week verder, op zaterdag 16 juni, gingen we ’s middags naar mijn ouders voor vaderdag en ’s avonds naar Taro’s ouders voor vaderdag. Want op vaderdag zelf, zondag 17 juni, hadden we 2 verjaardagen, uiteraard zelf vaderdag en het is dan altijd kermis in ons stadje. En we moeten natuurlijk ook rekening houden met Siel die tussen de middag zijn slaapje nodig heeft.

Nog een weekend verder, inmiddels al weer zaterdag 23 juni, gingen we aan het eind van de middag eten bij onze goede vrienden, de familie Schaap en de dag erna, zondag 24 juni, moest er nog een huis ingewijd worden bij Sander & Desley. Die wonen alweer een dik een jaar samen, maar door alle toestanden van het afgelopen jaar waren we nog niet in de gelegenheid gekomen om een keer bij hen aan te wippen.

Verder staat er op 07-07-07 nog een bruiloft op het program van een stel bij ons in het blok. Hoewel wij niet de naaste buren zijn, werp ik mij op als regelneef en knip en vouw alle servetten vast zodat de rest van de buren alleen nog maar de roosjes hoeven uit te pluizen. We pluizen een avondje bij ons thuis en de rest verdeel ik over de diverse genodigden.

Intussen zijn we ook begonnen met het kapje op onze schuur. In mei hebben we eindelijk de vergunning gekregen en kan Taro offertes aanvragen voor het materiaal. Een week later dan de bedoeling was komt er al een gedeelte van het materiaal en begint onze bouw vormen te krijgen (zie de foto’s).



Consultatiebureau:

Op 4 juni was het weer tijd voor een bezoekje aan het consultatiebureau voor wat prikken en wel de 14 maanden prikken. Siel is 74 cm lang en 8580 gram zwaar. Hij groeit dus prima. Over zijn ontwikkeling kunnen ze niets zeggen. De kinderarts vraagt wat over zijn voeding en vertelt dat ze zich meer aan het verdiepen zijn in prematuren omdat ze daar totaal niets vanaf weten. Misschien wel n.a.v. mijn reactie in een enquete van hen een tijdje terug. Daarin heb ik vermeld dat het consultatiebureau niets tot zeer weinig afweet van prematuren en dat ik dat een slechte zaak vind. De kinderarts noteert weer keurig alle afspraken met Doetinchem (kinderarts en oogarts) en de follow-up in Nijmegen. (Dan staat er tenminste iets in zijn dossier, heb ik het idee). Siel moet met wat blokjes spelen. Het liefst heeft ze dat hij er een toren mee gaat bouwen, maar Siel vindt het wel prima zo. De prikken krijgt hij deze reis in zijn bovenarmen. Voor ik hem weer in zijn kleertjes hijs, smeer ik er weer yoghurt op. En ook deze keer doet dit smeermiddeltje zijn werk goed. Siel heeft weer geen last van de geprikte plekjes.



Stuntman Siel:

Siel is een aardig beweeglijk mannetje aan het worden. Ondanks waarschuwingen van mama, blijft Siel maar stunten met als gevolg dat hij op 12 juni van de bank dondert. Ik ben hem aan het verlossen van een poepbroek (die tot in zijn nek zit!) en terwijl ik hem op de bank aan het uitkleden ben, draait hij zo uit zijn broek en boem op de grond. In eerste instantie gaat het goed, maar dan moet hij van de schrik zo huilen dat hij vergeet te ademen. En dan is hij even helemaal weg… Het is maar goed dat we dat wel vaker hebben meegemaakt tijdens onze ziekenhuisperiode, dus ik schrik wel, maar schiet niet meteen in de stress. Ik blaas hem in zijn gezicht, klop tegen zijn wangetjes en schud hem zachtjes heen en weer. En een paar tellen later komt meneer weer bij. Hij moet heel hard huilen. Ik ga met hem naar boven en leg een koude washand op de blauwe plek op zijn bol. Als ik hem gewassen en aangekleed heb, smeer ik er met regelmaat een dikke laag Traumeelzalf (homeopatisch) op. Het helpt super, want het blijft bij een blauwe plek en er verschijnt geen dikke bult. Siel is het leed snel vergeten en babbelt al snel weer honderd uit. Vanaf die tijd kleed ik hem veel aan op zijn bed of op de grond. Dit gebeurt mama geen 2e keer!



Marktplaats.nl:

Op zondag 10 juni zetten we mijn kolf, de kaptafel met 2 krukjes en Taro’s oude tv op Marktplaats. En op woensdag wordt de kolf opgehaald en zaterdag de kaptafel met 2 krukjes en iets later Taro’s oude tv. In een korte tijd toch aardig wat verdiend.



Bij de kolf zit nog een heel verhaal. Het gaat om een stel waarbij een week ervoor hun zoontje er thuis met 26 weken spontaan is uit komen rollen. Ze wonen vlak bij ons, en blijken ons nog te kennen ook. Ook hebben ze het een en ander van onze tweeling meegekregen vorig jaar. Ze komen rechtstreeks van het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen waar de mama van het jongetje de afgelopen dagen verbleef. Hun zoontje heeft inmiddels wel een hersenbloeding gehad, alleen de vraag is nog hoe dat uit gaat pakken en waar die bloeding precies zit. En de ductus wil nog niet dicht. Er is gestart met een tweede kuur medicijnen. Wij weten precies waar ze het over hebben. Ze gokken erop dat het goed komt met hun kleine vent en willen toch het beste voor hem, dus hebben ze besloten om een eigen kolf aan te schaffen. De hele toestand blijft Taro en mij bezighouden. Een paar dagen later kom ik stomtoevallig de beschrijving van de kolf tegen. Ik heb het mailadres nog van de zus, dus mail ik voor het adres. Ze vertelt dat het goed gaat met haar neefje. Dat stemt ons positief. We hopen hen op 19 juli in Nijmegen te treffen, want dan moet Siel voor zijn 2e follow-up. Dat zou betekenen dat hij dan rond de 31 weken is en toch weer een hele stap vooruit is. Ik rijd langs hun huis en gooi de beschrijving van de kolf met een briefje eraan in hun brievenbus. Regelmatig dwalen onze gedachten af naar de familie en zeggen we tegen elkaar, hoe zou het met dat kleine manneke gaan?

Als ik maandag 2 juli Romek naar school breng en op de weg naar huis mijn mobieltje aanzet (normaal laat ik hem dag en nacht aanstaan, ik snap ook niet waarom ik die de avond ervoor heb uitgezet!) krijg ik een voicemailbericht van de zus. Ze is helemaal over haar toeren en vraagt naar prematurenkleding. Ik bel meteen terug en krijg haar man aan de lijn. Het jongetje is de avond ervoor overleden, daarom belden ze voor prematurenkleding. Had ze mijn privé nummer maar gebeld, die had ze ook. Maar goed, ze hebben inmiddels elders kleding kunnen bemachtigen. Ik wens hen heel veel sterkte toe. Zodra ik heb neergelegd, bel ik Taro om hem het nieuws over te brengen. Daarna laat ik mijn tranen de vrije loop. Een uur lang kan ik alleen maar huilen en Siel bijna fijn knuffelen. Wat weten wij dondersgoed wat zij nu voelen en doormaken en wat zijn we dankbaar dat ons Siel niet is afgenomen. De beelden van Vigo’s overlijden komen even weer heel sterk terug. Siel vindt het knuffelen geen probleem en slaat zijn armpjes wel om een verdrietige mama heen. Wat later belt Taro terug. Hij kan het nieuws niet uit zijn gedachten krijgen. Nee, ik ook niet. Ik ga met Siel een kaartje voor hen halen. Dat is het minste wat we kunnen doen….



Graaf Dracula:

Na de ontzettend pijnlijke eerste twee tandjes, gaat Siel Romek achterna. Romek kreeg als baby ook met donder en geweld de een na de andere tand en Siel doet het net zo. Alleen niet netjes van binnen naar buiten met zijn snijtanden, nee… Siel begint bovenin eerst de ene hoek (snijtand) en kort daarna de andere hoek (snijtand). Hij is net Graaf Dracula. Gelukkig is het maar van korte duur, want inmiddels is de lege ruimte ertussen zich aan het opvullen en heeft hij er 4 op een rij. En wat nog veel belangrijker is, deze keer pijnloos!



Fysiotherapie:

Op 5 juni en op 19 juni komt de fysiotherapeute langs. Terwijl we aan het oefenen zijn valt haar als eerste de (hoek)snijtand op. Als ze de volgende keer weer langskomt, heeft Siel de andere (hoek)snijtand er ook door. Dat moet je proberen op de foto te krijgen, roept ze uit. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.  

Siel is behoorlijk grenzen aan het verleggen. Hij zit stabiel maar waar je hem neerzet, daar blijft hij ook zitten. Aan een tafel of in de box optrekken is ook nog geen optie voor hem. Maar zodra hij mama’s vingers in de buurt ziet, grijpt hij ze vast en trekt zich wel op. En dan zet meneer het op een lopen. Hele kilometers heb ik al met Siel afgelegd. Elke hoek van de kamer hebben we al tig keer bezocht. En de loopwagen is ook dikke pret. Siel sjeest steeds sneller naar de plek waar hij wil zijn. De fysio is in ieder geval heel tevreden over Siel’s vorderingen. Alleen meent Siel dat het allemaal nog sneller kan. Kan hij net een paar pasje lopen aan 2 handen, inmiddels is meneer er van overtuigd dat het ook wel met 1 hand kan. Hij verlegt veel te snel zijn grenzen, maar ja, dat is prematuur eigen. Het zijn en blijven vechtertjes. Ze willen graag bewijzen dat ze het wel degelijk kunnen. De fysio en met haar, wij ook, zijn heel tevreden met zijn vorderingen tot nu toe. Het duurt misschien iets langer dan normaal, maar onze Siel komt er wel!



Pre-Logopedie:

Op 21 juni is het weer tijd voor logopedie. Voor de verandering komt ze ’s morgens. Ik heb een aantal dagen verse aardbeitjes geprobeerd. De eerste 3 dagen ging het als een speer, daarna had Siel het wel weer gezien. Hij zet die trend voort met het eten van crackers (Crackots van Lu). De eerste 3 dagen gaat het super, daarna is het nieuwe er al weer af. Siel heeft gewoon behoefte aan afwisseling. Ik moet er gewoon nog een goede balans in zien te vinden. Gelukkig gaat de warme hap inmiddels geweldig. Ik kook nu zelf voor hem en pureer het met de staafmixer, omdat de 8 maanden potjes gewoonweg te grof voor hem zijn. Hij moet aan de diverse smaakjes wennen en door de aardappel is het wat dikker, maar met wat water erbij of jus wordt het iets minder dik en gaat het er tot nu toe in als koek. In principe eet hij met de pot mee als het om aardappels, vlees en groente gaat. Rijst als vervanger van aardappels is nog niet zo’n favoriet. Hij eet net als bij de potjes een 100 gram groente/aardappel/vlees en daarna nog een toetje (50 gram) erachteraan. Omdat hij wat eerder eet dan ons, heeft hij tegen de tijd dat wij eten wel weer een gaatje en eet dan maar al te graag de helft van ons bakje vla op, dus qua avondeten krijgt hij wel voldoende binnen. Inmiddels zit hij bijna volledig op de bambix 6 maanden en ook dit geeft geen problemen. Tot nu toe merk ik niet dat hij last van de gluten heeft. Gelukkig maar, want ik weet uit ervaring wat een ellende dat kan veroorzaken. Het brood is nog wat problematischer, maar goed, elk kruimeltje/stukje die erin gaat, is er een. En fruit, dat blijft niet zijn ding. Ach, dat komt ook wel goed. Ik ben al superblij dat de warme maaltijd zo goed gaat. De logopediste vraagt me hoe de “buitenwereld” reageert op Siel’s eetpatroon en het feit dat hij logopedie krijgt. Sommigen snappen niet dat zo’n klein ventje al logopedie nodig heeft. En als men Siel zijn warme hap ziet eten, krijg je al snel de reactie van… zie wel dat hij goed kan eten, jullie maken je druk om niks. Hij kan het heus wel. Ze hebben alleen niet gezien wat er allemaal aan vooraf ging om te komen waar Siel nu is. En je kunt Siel niet zomaar een lange vinger in zijn handen duwen. Ik geef aan dat ik ook heel duidelijk ben in wie Siel te eten geeft. Dat zijn Taro en ik en voorlopig niemand anders. De logopediste vindt dit een zeer verstandig besluit. Ze weet uit ervaring dat “derden” het behoorlijk kunnen verprutsen en je weer onderaan kunt beginnen. Siel eet het beste bij mij en langzaam begint hij ook bij Taro te eten. Als dat goed gaat, kunnen we langzaam anderen toelaten. Zodra Siel verkouden wordt moeten we iedere keer weer een stapje terug doen, ik moet er niet aan denken om weer van voor af aan te beginnen. En het gaat hier tenslotte om de gezondheid van ons kind!

Volgens de logopediste willen mensen kleine kinderen graag wat toestoppen, ze vergeten daarbij dat knuffelen of samen een boekje lezen/liedje zingen op schoot veel belangrijker voor een kind is dan het kind maar vol te proppen met lekkers. Maar goed, het zit nu eenmaal in de aard van mensen om graag een koekje of snoepje te geven aan kinderen. Niet getreurd, er komt heus wel een tijd dat Siel van al het lekkers dat men hem maar al te graag wil geven, kan snoepen. Als God wil, heeft hij nog een heel leven voor zich om er van te genieten!



Zwemvorderingen Romek & Siel:

De hele maand is er nog babyzwemmen. De maanden juli en augustus is er zomerstop omdat het dan te druk is bij Landal Greenparcs, waar we elke week zwemmen. Tegen de tijd dat het de laatste zwemles is (mijn vader gaat mee kijken en zet alles op film) gaat Siel helemaal los, heeft het hoogste woord en spettert als een bezetene!

Op 30 juni mag Romek oefenen met kleren aan voor zwemdiploma B. Hij doet het super en krijgt aansluitend de uitnodiging voor het echte proefzwemmen op 10 juli en eventueel afzwemmen op 17 juli a.s.. Dus met een beetje mazzel heeft hij voor de zomervakantie nog diploma B op zak! We houden jullie op onze site op de hoogte!




juli 2007:



Vanaf onze vakantiebestemming in Beerze bij Ommen schrijf ik in het dagboek van juli. Ook tijdens onze vakantie gaat de labtop mee en wordt de site up to date gehouden! We hebben hier “hotspot” wat inhoudt dat we kunnen internetten. Taro gaat regelmatig even nieuwe foto’s online zetten. Maar er moet ook genoeg tijd overblijven om te ontspannen, dus als we al weer een paar daagjes thuis zijn, komt het dagboek pas af.



Onze verbouwing:

Op 30 juni begint Taro met de voorbereidingen van onze bouw. Een groot deel van het geleverde hout, dat we door de tuin hebben verspreid, wordt op maat gezaagd. Op 5 juli gaat het dak er af. De hele dag heeft het gegoten, maar op het moment suprème gaat de zon schijnen en is het prima weer om met deze klus te beginnen. Samen met Erik Schaap verwijdert Taro de dakbedekking en kunnen de nieuwe platen erop. Ook komt de vlieso trap er al in. Het op maat gesneden hout voor de kap wordt alvast op dak gelegd en vervolgens gaat het dekzeil erop. Zaterdag 07-07-07 (’s avonds hebben we nog een bruiloft van buren Remco & Jessica) gaat Taro met Bart-Jan beginnen met het kapje. Iets later krijgen ze nog een extra hand van Erik. Er vallen met regelmaat flinke buien, maar de mannen werken gestaag door! Aan het eind van de dag zit het kapje er waterdicht op. Het wachten is alleen nog op de dakplaten, die moeten uit Finland komen.

De dag erna, zondag 8 juli, zijn we zoals elk jaar weer uitgenodigd bij Taro’s 3 vrijgezellen tantes in Ulft voor de Ulftse kermis. Taro gaat nog wat timmeren aan het kapje, dus ga ik vast met de jongens naar Ulft. Rond half 1 belt Taro dat hij klaar is en ga ik hem ophalen. Het wordt een gezellige en zonnige dag met als afsluiting uiteraard een bezoekje aan de kermis.

Gelukkig worden de dakplaten in de loop van de week gebracht. Het zijn hele dunne platen, maar blond als ik ben en niet goed geluisterd naar Taro, had ik dus een hele berg verwacht. Moet ik daar mijn dak mee vol krijgen?, vraag ik de meneer die het komt leveren. Ja hoor mevrouw, dat zijn genoeg platen voor het hele dak, is het antwoord. Op donderdag worden de zinken goten geplaatst. Taro en Bart-Jan gaan zaterdags weer verder. Helaas hebben we verkeerde nokplaten gekregen, dus helemaal af krijgen we het kapje niet voor onze vakantie. Er worden nieuwe besteld, maar dat zal een aantal weken duren. Voor een schuurtje ziet het er behoorlijk chic uit. We kunnen er, bij wijze van, zo logie met ontbijt van maken! (Foto’s van onze verbouwing zijn te zien op onze site.)  



Romek mag na de vakantie naar groep 3:  

Op 6 juli krijgt Romek zijn rapport mee. Hij mag een groep overslaan en gaat na de zomervakantie naar groep 3! Van de achter ons liggende moeilijke periode heeft Romek gelukkig geen hinder gehad en is op school gewoon lekker zijn gang blijven gaan. Wij zijn er van overtuigd dat onze open- en eerlijkheid naar Romek toe hieraan heeft meegedragen. Tijdens het 10 minuten gesprekje op school is de juf vol lof over Romek. De toetsen in januari en in juni heeft hij allemaal met een A-score afgelegd. Enig minpuntje dat de juf opmerkt is dat Romek in de kring te verlegen is. Dan durft hij niet zo goed voor de dag te komen. Maar dat herkennen we in onszelf ook wel. Dat moet hij gewoon leren in de loop van de jaren. Onze instelling is, we zijn blij dat Romek nu niet wordt geremd, want als hij nog een jaar zou moeten kleuteren zou hij zich gaan vervelen. Hij wil zo graag leren lezen, schrijven en rekenen dat hij er hele dagen mee bezig is. En mocht hij toch een jaartje over moeten doen, ook geen man overboord. Hij is nog jong. De juf is blij met onze instelling en beaamd dat Romek zich inderdaad zou gaan vervelen. Hij is er gewoon aan toe. We zien wel waar het schip strand. In ieder geval zijn we supertrots op ons wijsneusje!



Fysiotherapie:

Op 10 juli komt de fysiotherapeute weer langs. Ze test Siel volgens dezelfde schaal als dat ze de week erop in Nijmegen gaan doen. Ze merkt nog op dat volgens die schaal kindjes officieel met 11 maanden moeten kunnen lopen en de trap op en af gaan. Nou, dat haalt 9 van de 10 kindjes dus never nooit niet. Geen wonder dat je via deze meting dan al snel een “achterstand” op je konto krijgt, is ook de conclusie van onze fysio. Als Siel met 2 jaar kan lopen ben ik tevreden, waarop de fysio zegt, dat dat nog steeds binnen de norm is, gecorrigeerd is hij dan 3 ½ maand jonger. Een paar dagen later krijgen we per mail haar eindrapport. Siel’s ontwikkeling is 3 maanden achter, dus gewoon volgens zijn gecorrigeerde leeftijd. Wij hadden zelf 6 maanden in gedachten omdat Siel 3 ½  maand te vroeg is geboren en na zijn à

terme datum (uitgerekende datum) nog 3 maanden een sonde heeft gehad. Nadat de sonde was verwijderd, kreeg Siel pas echt kans om zich te gaan ontwikkelen. Hij heeft dus een heleboel ingehaald na de conclusie van de eerste follow-up in Nijmegen. Zijn motorische ontwikkeling ligt iets achter maar gewoon volgens de gecorrigeerde leeftijd, dus dat valt allemaal reuze mee. We zijn benieuwd wat de bevindingen van Nijmegen zullen zijn volgende week!



Pre-Logopedie:

Op 16 juli krijgt Siel weer logopedie. Inmiddels zit Siel op volledige bambix in zijn flesjes. Het warme eten is van 100cc naar 120cc gegaan. De ontbijtkoek en de crackers gaan er beter in de brood. Het valt ons op dat Siel een voorkeur heeft voor wat stevigere dingen. Een paar dagen terug hebben we een lange vinger, liga en nibbit chipjes geprobeerd. Van de logopediste moeten we Siel stimuleren om zelf zijn eten in zijn mond te stoppen, dus moeten we Siel verschillende etenswaren van het ene bakje in het andere laten doen en dan kijken of hij er wat van in zijn mond gaat stoppen. Wil hij hierbij altijd een knoeiboel maken, met chips, lange vinger of liga hoeft meneer niet te aarzelen. Dat gaat hup, regelrecht in zijn mond. Het gaat steeds met kleine stapjes vooruit. Ik heb er niet zo’n problemen mee dat Siel nog niet zo uitgebreid brood eet. Ik ben al lang blij dat de warme hap zo goed gaat. Dat brood komt wel. Siel is altijd wel te porren voor vla of yoghurt met vruchtjes, daar kun je hem bij wijze van, ’s nachts voor wakker maken. Dat Siel alles in zijn mond stopt is een heel positief iets. De logopediste vertelt dat tijdens haar studie de professor altijd zei dat het leren praten (en later schrijven/lezen) afhangt van primaire, secundaire en tertiaire factoren. De primaire factor is het proeven/voelen van dingen met de mond. Daardoor gaat de secundaire factor, het uitspreken van het ding, makkelijker en de tertiaire factor, het schrijven van het ding daarna ook makkelijker. Nou, als ik naar Romek kijk, dan klopt deze theorie wel. Romek stopte ook alles, maar dan ook alles in zijn mond. Toen hij begon te lopen, begon hij ook te praten (al snel behoorlijke zinnen en woorden waarvan ik dacht, hoe kom je er bij) en destijds zeiden ze op het consultatiebureau dat hij een “hoogbegaafde” woordenschat had voor zijn leeftijd (wat dat dan ook mag inhouden). En nu is hij bezig met schrijven van dingen. Daar is hij heel veel mee bezig en hij probeert ook woordjes te lezen. Ben benieuwd of Siel ook die kant op gaat. In ieder geval stopt hij ook letterlijk alles in zijn mond.



Zwemvorderingen:

Op dinsdag 10 juli moet Romek proefzwemmen voor Diploma B. Omdat Taro met het kapje bezig is, moet Siel mee naar het zwembad. Als Romek ons boven bij de trap staat op te wachten, heeft hij van de zenuwen zo staan springen dat hij met zijn mond op het hek van de trap knalt. Ik tref hem dus aan met een mond vol bloed. Conclusie, 2 tanden door zijn lip. Snel gaan we even spoelen, maar Romek, die de hele dag al stijf staat van de zenuwen, kakt helemaal in. Nu kan ik het niet meer, roept hij uit. Mama gaat met hem mee naar de badjuf en die pept hem weer een beetje op. Zodra de baantjes met kleren aan gezwommen zijn, heeft Romek zijn zelfvertrouwen weer terug en gaat mama met Siel richting restaurant. Mijn schoonouders zijn ook komen kijken. Het proefzwemmen begint om 18:15 uur en normaal gaat Siel zo rond half 7 – kwart voor 7 naar bed. Het proefzwemmen duurt tot 19:45 uur. Het is superbenauwd en Siel wil alleen maar lopen. Oma gaat al eens met hem rond en dan ik weer. Dat moeten we volgende week toch anders aanpakken als Romek moet afzwemmen. Mijn schoonmoeder biedt aan om volgende week op Siel te passen. Ze heeft het nu toch gezien en als Romek met zijn diploma thuis komt, is ze er ook bij. Dit aanbod neem ik graag aan. Het is geen doen voor Siel, daar is hij nog te klein voor. Gelukkig krijgt Romek zijn vlag wat betekend dat mama beneden aan de kassa het diploma kan betalen en in principe de buit binnen is. Volgende week is alleen nog voor de vorm. Maar goed, dat beseffen die kindjes niet. Voor hen is het volgende week gewoon voor het eggie. Dolblij en met zijn vlag zwaaiend gaan we naar huis al waar papa ons op het dak van het schuurtje opwacht. Wat zijn we trots op ons ventje!

Op dinsdag 17 juli om 18:15 uur is het dan zover… Romek mag officieel op voor diploma B.

Opa Weeber zit al bij het bad om te filmen. Oma Weeber, Tante Leonie, Ome Eugène, Janine & Corné, Opa Franck & Ome Micha zijn komen kijken en zitten in het restaurant. Taro is ook naar het restaurant gegaan en ik maak foto’s bij het bad. Gelukkig duurt het dit keer niet zo lang. Het is bloed en bloed heet rond het bad en later tijdens het diploma uitreiking in het restaurant is het helemaal om af te leggen zo warm. Snel gaan we naar huis, waar Oma Franck de koffie en thee al klaar heeft. Op Romek’s verzoek heb ik gister nog snel even een aardbeienkwarktaart (met eigengemaakte bodem) gemaakt. We hebben tenslotte wat te vieren. Voor diploma C is Romek’s zwemtijd verschoven van de zaterdagmorgen naar de woensdagmiddag. Dus daags na het afzwemmen sta ik met Romek al weer op het zwembad voor de eerste les voor C!

En beloofd is beloofd, nu Romek diploma B op zak heeft en niet meer op de zaterdag zwemles heeft, mag Romek eindelijk op voetbal. Opgeven kunnen we bij onze buurman en in onze vakantie krijgen we de lijst toegemaild waar Romek is ingedeeld. Driekwart van de jongetjes kennen we van de Ukkepuk, van school of in de vriendenkring. Voor zijn rapport en diploma B krijgt Romek voetbalschoenen, zwarte broek, zwarte voetbalkousen, scheenbeschermers, trainingspak, shirts en een sporttas. Hij is helemaal klaar voor zijn eerste training op woensdag 15 augustus om 18:00 uur!



Follow-up Nijmegen:

Op donderdag 19 juli moeten we weer naar Nijmegen. Van de juf mogen we Romek meenemen die dag. (Het is een jaar geleden dat Romek in het ziekenhuis in Nijmegen is geweest en hij wil er graag weer eens een kijkje nemen. Het hoort ook bij een stukje verwerking, dus vandaar dat we de juf hebben gevraagd of Romek mee mag.) Omdat het Nijmeegse Vierdaagse is, gaan we al vroeg op pad. Helaas zijn we iets aan de vroege kant want er zijn nog niet veel lopers te zien die binnenkomen. Romek komt voor de legers (heeft zijn legerbodywarmer en t-shirt aan en zijn legerpet op zijn krullenbol), maar die komen ’s middags pas binnen en dan moeten we in het ziekenhuis zijn. We beloven Romek om volgend jaar met de dag van Wychen terug te komen, dan kan hij zijn legers zien. We eten een frietje in de stad en gaan dan richting ziekenhuis. Eerst lopen we nog even langs de afdeling Neonatologie, maar het is pauze, dus we zien niet veel bekenden. Om 10 voor 1 melden we ons netjes op de poli. Helaas worden we een beetje “vergeten” en na 3 kwartier ben ik het zat. Siel kakt helemaal in, normaal ligt hij van 12 tot 4 te pitten. 13:00 uur is al zo’n belabberde tijd en dan ook nog een uur zitten wachten, hij heeft het helemaal gehad. En wij ook. Als iets voor 2 de fysiotherapeute ons op komt halen, uit ik mijn boosheid. Ik bijt haar toe dat Siel moe is en hij waarschijnlijk niet veel zal meewerken aan haar onderzoek. De tijd van het onderzoek is al fout en dan nog een uur wachten… Zo krijg je ook motorische achterstand op je konto! Gelukkig kunnen we een heleboel vragen beantwoorden op weg naar boven en zet Siel zich toch nog over zijn vermoeidheid heen en doet netjes mee. Het onderzoek waar eigenlijk een uur voor staat, is in 20 minuten bekeken en dan staan we weer op de poli. Haar vluchtige conclusie is dat Siel’s motorische ontwikkeling volgens zijn gecorrigeerde leeftijd loopt, dus dezelfde conclusie als onze eigen fysiotherapeute. (Ben benieuwd wat uiteindelijk het officiële rapport zegt). Iets later komt de logopediste en daarna de kinderarts. Het is een kinderarts die we van de neonatologie kennen.

Beide zijn heel tevreden over Siel en zijn verrast te horen en te zien hoe Siel zich heeft gehouden sinds hij thuis is. Vooral omdat hij zo’n belabberd longbeeld had. Wij zijn dan ook superdesuper trots op ons kaboutertje! Siel weegt 8940 gram en is 77 cm lang. Als we rond een uur of 3 klaar zijn op de poli gaan we nogmaals langs de afdeling neonatologie. Er komen een boel bekenden op ons af, waaronder een neonatoloog/kinderarts. Hij is blij verrast te zien hoe Siel zich heeft ontwikkeld na alles wat hij heeft meegemaakt. De verpleging en artsen zijn blij dat we de moeite nemen om even langs te komen. Zo kunnen hun ook zien waar ze het voor doen en gedaan hebben, om die kindjes dan later weer terug te zien en te horen hoe het hen is vergaan. Voor ons is het ook prettig om weer even aan te wippen en een kleine moeite om te laten zien hoe het met ons en ons kaboutertje gaat. Ook kennen ze Romek meteen weer terug. De neonatoloog/kinderarts was degene die Romek destijds voor de grap in een couveuse wou stoppen. Romek zei al toen we weggingen, als die dokter er is, stop ik hem in de couveuse. Er zijn meteen een aantal verpleegkundigen bereid om een couveuse te halen (hahahaha). We nemen afscheid en beloven volgend jaar (bij de follow-up van 2 jaar) weer langs te wippen.  



Onze vakantie op Camping De Beerze Bulten te Beerze bij Ommen:

Op vrijdag 20 juli (de laatste schoolmorgen), ga ik met Romek naar de orthoptie (oogarts). Zijn oog is niet verslechterd maar ook niet verbeterd. Dus nog maar weer 4 maandjes doorplakkeren. Als ik Romek bij school heb afgezet, gaan Taro en ik de aanhanger inpakken en pak ik tussendoor de tassen met kleren in. Siel heeft dondersgoed in de gaten dat er wat staat te gebeuren en jammert hartverscheurend MEE, MEE, MEE! ’s Middags brengen Romek en ik Bobby naar Dierenpension Van Galen in Beek. Als we naar de auto lopen, houdt Romek het niet meer droog. Hij mist zijn hondje nu al. Ik leg hem uit dat ze het daar heel goed heeft en met andere kleine hondjes mag spelen. De verzorgster zei al dat ze waarschijnlijk veel met onze Bob op de arm zou lopen knuffelen, dus dat komt wel goed.  

’s Avonds brengen we Romek’s parkietje Mickey naar Opa & Oma Franck. Ook dit afscheid valt Romek zwaar. Nog een onrustig nachtje slapen en het is eindelijk zover. We zijn al vroeg gepakt en gezakt, dus gaan we voor een kopje thee nog even bij Opa & Oma Franck langs. Romek is blij dat hij Mickey nog even kan zien. En dan gaan we echt op vakantie…!

Onderweg pauzeren we een half uurtje zodat Siel zijn fles kan drinken en wij een broodje met wat te drinken kunnen nuttigen. Iets over half 1 zijn we op de camping. We zijn blij verrast te horen dat we al naar onze plek mogen. Op de papieren stond aankomst na 13:00 uur, dus dit is super. Ook het weer doet lekker mee. Omdat dit de eerste keer is dat we met deze tent gaan, hadden we begin juli al een keer geoefend bij Taro’s tantes in de tuin, maar nu hij in zijn volle glorie staat, “schrikken” we toch wel van de grootte. Het was al weer even geleden dat we de tent hebben aangeschaft en bij het showmodel zat geen luifel voor. Maar het is een geweldige tent! We hebben voor Siel zijn loopkarretje mee en hij hobbelt er mooi mee door de hele tent. Het maakt ons niet uit of het regent, wij vermaken ons wel in onze supergrote tent. Gelukkig hebben we geen 2 weken regen. Het is van tijd tot tijd wisselvallig, maar zodra het droog is, zit je al snel weer buiten en we hebben een geweldig luifel dat we dicht kunnen ritsen als het weer wat minder is, dus verregenen doen we absoluut niet. De dag na onze aankomst krijgen we bezoek van onze vakantievrienden (van de sprookjescamping van 3 jaar terug) uit Leiden. Een paar plekjes verderop staan nog andere vrienden van hun waar ze vorig jaar mee op vakantie zijn geweest, ook naar deze camping. De Spadonnetjes gaan volgende week naar een camping in Limburg. Wij hadden deze tent bij hun gezien toen we hen 2 jaar terug op deze camping met een bezoekje kwamen vereren, maar nu blijkt dat onze tent toch net weer een luxere uitvoering is dan die van hen en hun vrienden die dus ook hier staan. Geluk bij een ongeluk dus, dat we wegens omstandigheden nog even hadden gewacht met het aanschaffen van onze tent!

In de eerste week gaan we op de woensdag een dagje naar Slagharen. Van vriendin Maartje hebben we (voor het oppassen van de hond(en)) een cadeaubon gekregen voor dit pretpark en omdat het maar 12 kilometer van onze camping is verwijderd, maken we er graag gebruik van. Als ik Siel een schone broek wil geven voor we het park ingaan, heeft meneer dusdanig gekakt, dat zijn hele broek en rompertje onderzitten. Normaal neem ik altijd schone kleding mee, heb er vanmorgen nog aan gedacht, maar dus glad vergeten. Het rompertje haal ik onder de kleding uit. Siel heeft toch een t-shirtje met lange mouwen aan en daar over een poloshirtje. De broek maak ik zo goed mogelijk schoon met doekjes en die krijgt Siel weer aan. Gelukkig zijn er leuke kledingwinkeltjes op het park, dus een nieuwe broek is snel aangeschaft en aangetrokken. Tussendoor sukkelt Siel een uurtje tevreden in slaap, waarna hij weer met frisse moed verder kan. Het wordt een leuke zonnige dag.

Met de campingburen (uit Zutphen) naast ons krijgen we een leuk contact. Hun zoontje Jurgen is 9 ½ maand oud en als ze op vrijdag gaan afbreken omdat hun vakantie er al op zit, bieden wij aan om Jurgen in zijn campingbedje bij ons in de tent te zetten, zodat zij kunnen afbreken en de kleine lekker kan pitten. Als hun spulletjes zijn ingepakt drinken ze bij ons nog een bakkie en spelen Romek, Siel & Jurgen nog even lekker met elkaar. Daarna nemen we afscheid. Als Taro in het weekend onze site en onze mail checkt, hebben ze al gereageerd op onze site en een mailtje naar Romek gestuurd!

Van Taro, Romek & Siel krijg ik tegen het eind van de week een cadeaubon om me eens lekker te laten verwennen in de beautysalon van het Spa, Welness en Fun op de camping. Op zondag loop ik dus rond een uur of 1 naar voren voor mijn afspraak om bijna 3 uur later, helemaal gemasseerd (voet- en handbehandeling, Hot Stone massage, gezichtsmassage) en opgedirkt weer terug te keren. Een geweldige ervaring kan ik je vertellen. Iets wat ik volgend jaar (ja, want we hebben na 2 dagen al weer gereserveerd voor volgend jaar!) zeker nog eens ga doen hier.

We waren bang dat Siel snel verkouden zou worden op de camping, maar Siel verbaasd iedereen en hobbelt overal tussendoor. Aan het eind van de eerste week eet hij 200 gram warm eten (een paar dagen terug nog 120 gram) en ’s morgens 150 gram toetje met vruchtjes (een paar dagen terug nog een paar stukjes brood/ontbijtkoek/cracker). Hij geniet met volle teug van het Giga Konijnenhol (een overdekt speelparadijs met een speciaal hoekje voor de allerkleinsten) en het zwembad en slaapt prima. Boven verwachting dus!

In onze laatste week komt de familie Schaap een paar daagjes bij ons logeren om uit te proberen hoe het kamperen hen bevalt. Omdat er voor de maandag niet zo’n zonnig weer wordt voorspeld, bellen we de familie om het een dagje te verschuiven. Onze tent mag dan wel groot zijn, om met 4 extra personen met regen in de tent te bivakkeren vinden we niet zo’n geslaagd idee. Op dinsdag rond het middaguur komen onze gasten op de camping aan. Het worden een paar gezellige dagen met veel zon en aan het eind maakt de familie Schaap ook een reservering voor volgend jaar. Op donderdag is er nog een leuke braderie op de camping, waar Romek nog een paar voetbalshirts scoort en hij en ik nieuwe “crocs” (plastic klompen en momenteel een rage!). Aan het eind van de middag nemen we afscheid van de familie Schaap en beginnen we aan onze laatste uurtjes op de camping. In principe moeten we zaterdagmorgen voor 11:00 uur van het terrein af, maar dat red je niet. Wel om al je spullen op te ruimen, maar niet om de tent droog te krijgen. Vandaar dat we altijd een dagje eerder naar huis gaan. Gelukkig zit het weer ook vandaag mee en kunnen we alles lekker droog inpakken. Nog voor we alles ingepakt hebben is Siel al in de buggy in slaap gesukkeld.  Ik leg hem snel in zijn autostoeltje en hij slaapt lekker verder. Rond half 2 gaan we weer richting huis. Tot volgend jaar Camping de Beerze Bulten! Een uur en driekwartier later zijn we weer in ’s-Heerenberg.






augustus 2007:



Als ik dit schrijf zitten we al weer een aantal dagen in september. Sinds ik niet meer elke week of om de paar weken een mail cq. verslagje de deur uit doe, ben ik een beetje laks geworden. Op 25 augustus was het een jaar geleden dat onze Siel thuiskwam na meer dan 20 weken ziekenhuis. Dit hebben we uiteraard gevierd met zelfgebakken appelflappen. Romek’s eerste schoolweek is goed verlopen. Wel was het voor mama en Romek weer even wennen dat we niet meer konden uitslapen (tot 9:00 uur - 9:30 uur!!!). En ook Siel is nu meestal eerder wakker dan tijdens onze vakantie.



Fysiotherapie:

Op 7 augustus komt de fysiotherapeute weer aanwaaien. Ze is heel tevreden over Siel. Niet alleen qua eten is Siel een paar stappen vooruit gegaan, ook qua motorische ontwikkeling gaat het de goede kant op. Ik krijg wat tips om Siel nog beter op zijn voetjes te laten lopen. Als hij op blote voetjes loopt, zet hij ze wel mooi plat op de grond, met schoentjes aan loopt hij regelmatig op zijn tenen. Inmiddels trekt Siel zich nu met regelmaat op in de box. In het begin was het nog even aftasten hoe weer terug te gaan zitten (en hing hij vaak als een slingeraapje met een arm aan de box te bengelen), maar nu laat hij zich met een plof op zijn pamperbillen zakken. Ook blijft hij niet meer op een plek zitten als je hem ergens neerzet. Door rondjes te draaien komt meneer heel relaxed precies daar waar hij wezen wil. Ja, Siel is Siel en hij doet het nog steeds echt op zijn manier! Laat hem maar schuiven, al duurt het even, hij komt er wel!



Pre-Logopedie:

Op 23 augustus is het weer tijd voor logopedie. Ze wordt helemaal blij van onze goede berichten en het feit dat Siel er zo goed uitziet. Ik weet niet meer of ik het in het dagboek van juli al had vermeld, maar vanaf de eerste vakantiedag op de camping is Siel zijn flesje zelf gaan vasthouden. Makkelijk voor mama, want zo kan ik tussendoor zijn luier verschonen en zijn we bijna tegelijk klaar. Sinds we terug zijn van vakantie eet Siel i.p.v. de vla om half 10 een bordje pap met het lepeltje en heb ik de extra fles van 22:00 uur laten vervallen. Siel slaapt er lekker om door. Nu moeten we gaan proberen om de fles van de middag ook te vervangen voor een bordje pap met lepeltje en de eerste fles en de pap van half 10 te combineren en te vervroegen zodat hij rond half 10 iets van fruit of zo krijgt. We gaan weer ons best doen. Inmiddels heb ik hem ’s middags ook aan de pap met lepeltje en eet hij de pap van half 10 een uurtje eerder (als hij dan wakker is, want als hij nog slaapt laat ik hem lekker liggen). De logopediste is zo tevreden dat ze pas in oktober terugkomt en als het dan nog steeds zo goed gaat (of zelfs nog beter) dan is dat de laatste keer of een van de laatste keren want dan gaat ze afbouwen. Ze zegt dat ik best trots op mezelf mag zijn met de behaalde resultaten van de afgelopen weken en dat ben ik ook zeker. Maar het altijd prettig als je het door deskundigen nog eens wordt verteld!



Voetballen:

Op 15 augustus is het dan eindelijk zover, Romek’s eerste voetbaltraining. Hij is zo “peuneveu” dat hij de met pijn en moeite naar binnen gewerkte hapjes eten aan het eind weer uitspuugt. Met het hele gezin vertrekken we op tijd richting voetbalveld. Ik ben nog nooit op een voetbalveld geweest, laat staan waar ik weet waar de kantine is en hoe je alles aan moet trekken (scheenbeschermers, voetbalkousen, voetbalschoenen). Taro heeft het steeds over veters om de schoenen heen (???), maar eenmaal op het voetbalveld blijkt dat Romek’s veters niet zo lang zijn, dus kunnen normaal dicht (pfff, geluk voor mama!!!) Inmiddels heeft Romek al 4 trainingen erop zitten en begint hij 8 september a.s. met zijn eerste echte wedstrijdje! (foto’s van de eerste training zijn te bewonderen op onze site).





Verbouwing in huize Franck:

Op 7 augustus gaan we stevig aan het klussen in huis. Ik maak een begin door de deuren in kamer en gang weer eens goed in de lak te zetten. Als ik mijn verfkloffie aangetrokken hebben, kijkt Romek me met grote ogen aan. Hij kan zich niet herinneren dat hij mama ooit heeft zien verven, terwijl mama toch degene is die het meeste verft thuis. Papa maakt en mama verft.  Maar als hij een tijdje later het eindresultaat ziet, moet hij toegeven dat mama niet alleen een poets-, was-, strijk- en kookmiep is.  Daags erna gaan we de plafonds onder handen nemen en vervolgens krijgen de muren van de benedenverdieping een fris kleurtje. Naar 3 dagen verven mag het resultaat er weer wezen. En de jongens waren superlief tijdens ons geklus. Romek mocht af en toe helpen verven en vermaakte zich verder op zijn kamer achter de computer of met zijn lego en playmobil en Siel heeft de hele kamer gezien vanuit zijn box. Iedere keer moest hij verkassen met zijn box. Wij zijn ontzettend blij met van die lieve en makkelijke kids! Omdat we ons salontafeltje tijdelijk naar de schuur hebben verbannen en we het vierkante tafeltje van de vogel gebruiken als tijdelijk salontafeltje, komen we op het gekke idee om naar een ander salontafeltje te gaan kijken. Daags voor mijn verjaardag bestellen we dus een vierkante tafel en (nu ons oog er toch op valt) een nieuwe eettafel die we kunnen uitschuiven. De eettafel is meteen beschikbaar, de salontafel wordt speciaal voor ons gemaakt. In principe laten we ze tegelijk komen (duurt helaas wel 10-12 weken, maar goed) mits we onze tafels al eerder kunnen verkopen. We kunnen onze salontafel wel inruilen maar de eettafel niet omdat we de stoelen houden. Maar ja, veel krijg je er ook niet voor terug, dus we proberen het eerst maar eens op markplaats.

Nu we de smaak van het verven toch te pakken hebben, neemt Taro tussen de bedrijven door de badkamerplafond ook onder handen en samen doen we de buitendeur en het kozijn van onze aangebouwde schuur. Ook komt de overkapping eindelijk af. De nokplaten zijn gearriveerd en Taro maakt ze er meteen aan. Aan het eind van de vakantie komen de nieuwe rolgordijntjes. Eind september komt de overkapping aan het huis en in het weekend van 5 en 6 oktober komt er beneden nog een nieuwe laminaatvloer (tasmanian oak) in en dan kunnen we er weer even tegen.



Verslag Nijmegen n.a.v. de follow-up van 1 jaar:

Begin augustus komt het rapport binnen van de follow-up van 19 juli jl.. Het is weer een in en in triest verslag. De logopediste is boos als ik het haar laat lezen, de fysio verontwaardigd en de kinderarts is maar gestopt met lezen door zoveel onzin.



Kleine samenvatting: Siel is afgelopen maandag (?) niet ziek geweest. De voeding geeft geen aanleiding tot zorg (was het dus wel). Siel eet met de pot mee, er is nog sprake van sondevoeding (moeilijk hoor warm eten door de sonde spuiten !!!). Tot de leeftijd van 6 maanden kroop hij (hij heeft nog nooit gekropen en ik zie een baby van 6 maanden nog niet kruipen). Siel krijgt 1 x per 13 (?) weken fysiotherapie (maak er maar elke 2 weken van). Siel spreekt nog geen verstaanbare woordjes (ik vind papa, mama, ding, mee, mij, die, dit, daar, ja en nee toch verstaanbare woordjes, maar ik kan het mis hebben !!!)



De logopediste vraagt of ik haar een kopie wil toesturen dan gaat zij er werk van maken via haar collega logopediste in Nijmegen. Ook de kinderarts en de fysio zijn van mening dat ik een rectificatie mag eisen. Ze hebben ons nodig voor de follow up om er van te leren, niet andersom. Een deze dagen ga ik dus maar eens een briefje sturen naar het Radboud. Deze onzin staat tenslotte wel in Siel’s dossier, terwijl het niet klopt. Ach ja, kleinigheidje houdt je altijd zullen we maar zeggen.



Romek’s logeerpartijtjes:

Van 16 tot 19 augustus is Romek bij Opa en Oma Weeber aan het logeren en van 21 tot 25 augustus bij Opa en Oma Franck. Het is natuurlijk super dat hij voor het eerst langer durft dan 1 nachtje, maar voor papa en mama is het verschrikkelijk. Het is zo vreselijk stil in huis, ben blij dat ik Siel nog heb en ook die mist Romek (net als de hond!). Maar goed, het is geweldig dat hij het zo naar zijn zin heeft bij de opa’s en oma’s, daar gaat het toch om! Tijdens een van die logeerpartijtjes zijn wij uit verveling maar op autojacht gegaan. Eerst uit gein, maar omdat we nog zoveel voor onze tuf terugkregen bij onze garage, zijn we uiteindelijk intensief op zoek gegaan, met als eindresultaat dat we een kleine 2 weken later een “nieuwe” Mazda Premacy 1.8 hebben aangeschaft! Sinds 7 september staat hij ook daadwerkelijk voor onze deur te pronken.



Controle kinderarts Doetinchem:
Op 30 augustus hebben we om half 10 een afspraak voor controle bij de kinderarts. Romek heeft nog vakantie dus we gaan met ons 3-en naar Doetinchem. Bij binnenkomst mogen we niet in de gebruikelijke uitkleed cq. weegkamer want er is net een vader met een kindje binnengeweest die waterpokken had. De boel moet dus ontsmet worden en Siel mag onder geen beding in die kamer. Ook de kinderarts heeft plaatsgenomen in een andere kamer. Siel gaat op de weegschaal en het resultaat is verbluffend… in 6 weken tijd bijna 1 kilo aangekomen. Hij weegt 9800 gram! Ook is hij 1 ½ cm gegroeid sinds we op 19 juli in Nijmegen zijn geweest en ligt de lat nu op 79 cm. Het goede eten van Siel heeft dus zijn vruchten afgeworpen. De kinderarts is heel erg tevreden over Siel. Zo erg tevreden dat we vanaf nu i.p.v. 4 keer per jaar, “nog maar” 3 keer per jaar op controle hoeven te komen. Dat zijn nog eens goede berichten. Ze vindt Siel er goed uitzien, hij zit goed en mooi in zijn vel. En dat klopt ook. Siel is een vrolijke, blije en ondernemende peuter. Ik vraag haar nog of Siel deze winter weer RSV spuiten moet krijgen. Ze kan me hier geen duidelijk antwoord op geven. In principe niet, maar ze laat de beslissing aan ons over. Wij gaan in ieder geval weer de hygiene in acht nemen, wat inhoudt dat bezoek voor ze Siel aanraken eerst hun handen moeten wassen met desinfecterende zeep en we proberen mensen met verkoudheid en/of griep te vermijden. We kunnen Siel niet in een glazen kastje stoppen, maar voorkomen is beter dan genezen vinden wij! De volgende controle is pas weer in het nieuwe jaar en wel op 17 januari a.s..




september 2007:



Deze maand begint weer het “normale leven”. Romek gaat weer naar school en alles gaat weer zijn normale gangetje. Siel en ik gaan op theeleut visite bij een ex-collega van mij en op kraamvisite (samen met de juf van de naailes) bij iemand van naailes die eind juli een dochter heeft gekregen. Er worden de nodige appeltaarten gebakken, mijn schoonvader wordt 65 en mijn moeder is de week erop jarig. De zwemlessen beginnen weer evenals mijn naailessen, we gaan de laatste fase in van onze “verbouwing”, kortom het is weer ouderwets druk in huize Franck. Ik schoon Siel’s kledingkast op en breng 3 dozen met kleding naar mijn ouders, waar mijn tante komt voor mijn moeder’s verjaardag. Mijn neef en zijn vrouw hebben in juni een zoon gekregen en zij willen de kleding graag hebben. Siel spuugt en kruipt niet en heeft veel kleding amper aangehad, dus het ziet er nog als nieuw uit. Zo ben ik op mijn beurt weer heel blij met de zakken kleding, laarsjes en slofjes die ik van mijn schoonzusje Natascha krijg van haar zoontje Djaimon. Ik heb dan wel veel van Romek bewaard en Siel krijgt wel eens wat nieuws, het is toch altijd handig om wat extra in de kast te hebben.



In het verslag van vorige maand ben ik nog vergeten te vermelden dat Siel’s haartjes voor het eerst zijn geknipt en wel op 30 augustus. Sharon kwam voor Romek en mij, maar Siel had zulke lange pieken bovenop zijn bol, dat ik Sharon heb gevraagd ze eens te kortwieken. Romek heeft dit moment als een volleerde fotograaf vastgelegd op de gevoelige plaat. De foto’s zijn te bewonderen op onze site!



Voor het eerst krijgt Siel zijn eten eens niet van mama of papa:

Op 1 september hebben we een barbecue bij Mike & Hanneke. De tweelingtantes komen oppassen en we testen even uit of Siel bij hen wil eten. Siel heeft nl. nog niet bij “derden” gegeten. Eerst opent hij heel aarzelend zijn mond, maar uiteindelijk hapt hij gretig van de kwark. Dat zit wel snor. Papa en mama kunnen met een gerust hart gaan en zowel Romek & Siel als Tante Ineke & Tante Agnes hebben de tijd van hun leven.



Fysiotherapie:

Op 4 en 25 september komt de fysio weer aanwaaien. Ze is heel tevreden over Siel’s vorderingen en geeft me steeds weer handige tips om hem verder op weg te helpen. Tijdens haar laatste bezoek laat Siel heel voorzichtig zien dat hij wel degelijk op zijn billen kan schuiven. Volgens de fysio duurt dat niet lang (hooguit een paar weken) en dan schuift meneer de hele kamer door. Maar Siel denkt bij zich eigen, een paar weken….?, dat kan veel sneller. Binnen een week heeft hij de gang erin en moet ik oppassen waar ik loop want meneer is overal en nergens. De gang is ook een favoriete plek, samen met Bobby kan hij heerlijk naar buiten kijken door de ruit in de voordeur (zie foto’s). De fysio heeft nog een opdracht voor papa, het maken van een kubusstoel zodat Siel zelf kan leren op te staan en weer te gaan zitten. Hopelijk kunnen we binnenkort foto’s laten zien van het eindresultaat!



Oogarts Siel:

Op dinsdag 18 september moet ik met Siel naar de oogarts voor controle. Het is al weer een jaar geleden dat we voor het laatst zijn geweest. Siel wordt tot 2 keer toe gedruppeld en dan mogen we eindelijk naar de oogarts. Deze is zeer tevreden over hetgeen hij te zien krijgt. We hoeven dan ook niet meer terug te komen bij hem! Al weer een hoofdstuk afgesloten! Omdat ik met Romek bij Ilse (Orthoptie) loop vanwege zijn lichtelijk lui oog, geeft de oogarts aan om daar volgend jaar een keer de sterkte te laten testen van Siel’s oogjes. Maar Ilse hield hem zobiezo al in de gaten als ik met Romek voor controle ben, dus dat komt wel goed.



Pre-Logopedie:

In de maand september krijgen we geen bezoek van de logopediste, wel op 4 oktober. En ze is zo tevreden over Siel’s eetvorderingen dat ze besluit om voorlopig afscheid van ons te nemen. Mochten er weer problemen voor doen of we lopen ergens tegen aan, dan mogen en kunnen we haar ten alle tijden bellen. Altijd prettig om te weten, niet waar? In ieder geval is dit nog een hoofdstuk dat is afgesloten!



Voetballen:

Op 8 september heeft Romek zijn eerste wedstrijd (thuis) en deze wordt royaal gewonnen. Vraag me niet meer met hoeveel, want de overwinning is groot! Papa, mama, Siel en Opa Weeber staan Romek aan de zijlijn toe te juichen (zie foto’s). Is Romek aan het begin van de maand nog wat huiverig voor de bal, aan het eind van de maand/begin oktober vind ik hem steeds feller worden. Tijdens de trainingen en de voetbalwedstrijden rent Romek fanatiek achter de bal, maakt af en toe zelfs een doelpunt en is aan het eind kleddernat van het zweten. Voor een training of wedstrijd doet Romek alles, zelfs luisteren! Dus als meneer eens dwars ligt of niet wil luisteren, hoeven we alleen maar te “dreigen” met tijdens een training of wedstrijd aan de kant moeten staan omdat hij straf heeft, en meneer loopt weer in het gareel. Stoute papa en mama zijn we, niet waar? Maar ja, er moet van tijd tot tijd ook geluisterd worden vinden wij.



Verbouwing in huize Franck:

Voor 20 september moeten de voorbereidingen voor onze overkapping klaar zijn en Taro zou Taro niet zijn als hij ruim voor de datum klaar is met alles. En op vrijdag 28 september komen ze dan eindelijk onze overkapping plaatsen. Taro heeft vrij genomen om te helpen en rond half 4 is het klusje geklaard. Het resultaat mag er wezen (zie foto’s). In het eerste weekend van oktober komt er nog een nieuwe vloer in (zie foto’s) en dan zijn we eindelijk klaar met onze “verbouwing”. Voorlopig kunnen we er weer tegen! Maar we zijn dan ook super blij met de eindresultaten.



Zwemles Romek en Siel:

Op woensdag 3 september gaan Romek’s zwemlessen weer van start. Wel druk hoor, van 16:15 – 17:00 uur zwemmen, dan snel naar huis eten en omkleden en van 18:00 – 19:00 uur naar voetbaltraining. En vanaf 26 september begint mijn naailes weer dus moet ik ook nog eens zien rond 19:30 uur in Zevenaar op de les te zijn. Gelukkig is het zwemmen maar tijdelijk en ziet het er naar uit dat Romek half november mag afzwemmen voor Diploma C!

Ook Siel mag weer naar babyzwemmen. Op vrijdag 7 september beginnen de lessen weer en vanaf nu i.p.v. half 11 om 9:00 uur. Wel lekker hoor. We brengen Romek naar school en gaan dan door naar Braamt voor de les (bij Landal Green Parcs Palestra). Rond een uur of 10 zijn we weer thuis. Voorheen kon je voor de tijd niet veel doen en als we terug kwamen was er net tijd om Bobby uit te laten en dan moest Romek al weer van school gehaald worden. Nu hebben we lekker de tijd om van alles en nog wat te doen.



School Romek:

Romek is net een week naar school als de juf mij (terwijl ik net bij de homeopaat ben gearriveerd voor een behandeling) mobiel belt of ik een zieke Romek op kan halen. Gelukkig is mijn vader bereid om Romek vast op te halen zodat ik mijn afspraak bij de homeopaat kan nakomen en daarna halen Siel en ik hem op bij Opa & Oma Weeber. Bij aankomst heb ik meteen in de gaten dat Romek niet echt ziek is en zodra we thuiskomen en Siel op bed ligt, neem ik mijn knulletje op schoot en laat hem zijn verhaal doen. Romek is nu eenmaal een pietje precies en meneer denkt dat nu hij in groep 3 zit, hij ook meteen kan lezen en schrijven. Hij heeft moeite om tussen de lijntjes te schrijven en heeft het werk ook niet afgekregen (terwijl de juf heeft gezegd dat het niet af hoeft), maar Romek maakt zich er zo druk over dat het hem niet meteen lukt dat hij er buikpijn van krijgt en bij de juf aangeeft dat hij niet lekker is en pijn in zijn buik heeft. Ik vertel Romek dat ik het de volgende dag bij de juf ga aankaarten, want ik ben niet van plan om hem 3 keer in de week op te halen omdat hij ziek zou zijn. Het is niet erg als hij echt ziek is, maar dit is niet de bedoeling. Na een babbeltje van mama met de juf is Romek weer wat zelfverzekerder en begint hij langzaam zijn draai te vinden. Met regelmaat gaat hij bij vriendjes of vriendinnetjes spelen of komen ze bij ons.



Onze nieuwe tuf:

Zoals ik vorige maand al vertelde, zijn we inmiddels de trotste bezitters van een nieuwe tuf, een metalic grijze Mazda Premacy 1.8. Op maandag 3 september kunnen we hem komen bezichtigen en een proefritje maken waarna we besluiten om de auto te kopen. Een paar dagen later, vrijdag 7 september, kunnen we hem al komen ophalen. Romek heeft nog wel moeite om afscheid te nemen van onze oude vertrouwde rode Subaru want hij wil hem wel voor zichzelf houden. Romek’s favoriete kleur is nu eenmaal rood en ja, dan is grijs toch wel een erg saaie kleur in de ogen van een kleine vent.






oktober 2007:



Er is weer genoeg gebeurd deze maand, zowel leuke als minder leuke dingen. Siel is inmiddels een 4-tal kiezen rijker (boven, onder, links & rechts allebei 1). Hij kan nu bilschuiven en begint zich overal aan op te trekken.



Helaas was de afsluiting van de maand wat minder. Na een ziekbed van 2 ½ week overleed de schoonvader van mijn zus op 27 oktober jl.. Wij weten als geen ander hoe het is om iemand die je zo dierbaar is te verliezen. Wat je dan voelt en doormaakt. Het maakt niet uit of het je ouders, broer/zus of je eigen kind is. Het gaat erom dat je iemand die je heel dierbaar is, bent verloren en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Hoewel ik na de crematie van Vigo al een keer eerder een crematie heb bijgewoond in het hetzelfde crematorium, blijf ik toch een andere kist zien dan die er staat. Voor mij (en ook Taro heeft dat gevoel) staat daar dat kleine kistje en komt alles weer zo duidelijk boven. Er gaat geen dag voorbij of Vigo is wel een keer in mijn gedachten. De ene dag kun je er beter mee omgaan dan de andere. Foto’s die gemaakt worden, verjaardagen, feestdagen, uitjes die we maken… er is altijd iemand die ontbreekt. Ook Romek is er nog regelmatig mee bezig. Zo neemt hij zijn (Vigo’s) knuffel die hij Vigo heeft genoemd mee naar school om aan de juf te laten zien en bij het zien van het bidprentje van de schoonvader van mijn zus vraagt hij waarom Vigo die niet had. Ik leg hem uit dat er over een klein ventje van 16 dagen niet zo veel te vertellen valt dat je er een bidprentje mee kan vullen. En als we in Plopsaland een tweelingwagen tegen komen, fluistert hij me toe, mam, zo hadden wij hier ook kunnen lopen met zo’n wagen als Vigo niet was overleden… Het is goed dat er nog steeds over Vigo gesproken wordt binnen ons gezinnetje. Het helpt ons allemaal met het verwerken. Vigo heeft het dan wel niet gered, maar zijn indruk is blijvend!



Wij wensen de Familie v.d. Schuur heel veel sterkte toe met het verwerken van dit grote verlies binnen hun gezin!



School Romek:

Op maandag 1 en maandag 8 oktober help ik met het knutselen op Romek’s school. Oma Franck komt dan oppassen op Siel.



Verder gaat Romek deze maand regelmatig bij vriendjes/vriendinnetje spelen of komen ze bij ons. Zo bakken we een keer appelflapjes en een keer koekjes tijdens zo’n speelmiddag. Romek heeft zijn draai inmiddels wel gevonden in groep 3. Hij is samen met een heleboel andere jongens op school helemaal in de ban van het ruilen van Pokemon kaartjes. Ook begint hij al aardig te lezen. We gaan dan ook regelmatig naar de bieb om nieuwe boekjes te lenen en als ik hem voorlees ’s avonds moet ik met mijn vinger de regels volgen zodat hij “mee kan lezen”.  



Tijdens de informatie avond en een kijkmiddag op school kan ik een beetje zijn vorderingen volgen. Volgens de juf, tijdens het 10 minutengesprekje begin november, doet Romek het netjes. Zeker gezien het feit dat hij officieel nog een jaar had moeten kleuteren. Hij is de jongste van de klas en zijn schrijfmotoriek is dus iets anders dan de kinderen die al (bijna) 7 zijn.  Hij scoort overal een ruim voldoende en de juf is positief gezind over het verdere verloop dit jaar. We zijn in ieder geval blij dat Romek zijn plekje heeft gevonden en met plezier naar school gaat. Verder zien we het wel hoe het gaat. Mocht het niet lukken, dan doet hij gewoon een jaartje over.



Verbouwing in huize Franck:

Op vrijdag 5 en zaterdag 6 oktober komt onze nieuwe vloer er in. Vrijdag’s na Siel’s slaapje breng ik de kinderen naar Taro’s tantes in Ulft. Het is de eerste keer dat Siel ergens anders slaapt zonder ons. De tantes begrijpen maar al te goed hoe spannend dit voor ons is, maar ik geef aan dat wij er ook een goed gevoel bij hebben. Er zal het hen in Ulft aan niets ontbreken. Romek heeft er in ieder geval super veel zin in en de tantes ook.

Vrijdag rond een uur of 5 komt Taro’s kameraad Mike (Vigo’s peetoom), parketeur van beroep en na een hapje eten begint het echte werk. In de afgelopen dagen heb ik de kamer zoveel mogelijk leeggeruimd, de kast uitgepakt en al het speelgoed van de kids naar boven gebracht. Het meubilair dat er dus nog staat is goed te verschuiven en dankzij onze overkapping aan huis kunnen ze tot 22:00 uur doorgaan met zagen en leggen. Ze staan droog en er is goed licht. Rond een uur of 10 ligt de keuken en een gedeelte van de kamer dus al dicht met het nieuwe laminaat. De volgende ochtend wordt er op tijd weer begonnen en aan het eind van de middag ligt alles erin. Taro en ik gaan tussendoor even naar de stort om het oude laminaat te dumpen. Langzaamaan haal ik alles weer van boven naar beneden en pak de kast vast weer in. Taro maakt de plinten er meteen voor en rond half 6 staat alles weer op zijn plek en is de boel gezogen, gedweild en gepoetst. Snel gaan we de kinderen weer ophalen. Romek en Siel hebben de tijd van hun leven gehad (en niet alleen de kinderen!!!). Ze hebben allebei prima geslapen en Siel heeft niet gegeten maar gevreten. En dat zou hij niet doen als hij zich niet op zijn gemak had gevoeld. Romek blijft het liefst nog een nachtje maar de tantes hebben de volgende dag wat op de planning staan en dat hoeven ze niet om te gooien vinden wij. Er komen nog gelegenheden genoeg dat hij kan komen logeren. Wij zijn zeer blij met zulke lieve tantes die onze jongens maar wat graag willen opvangen en vertroetelen!

Op 9 oktober wordt onze nieuwe salontafel bezorgt. Nu is onze verbouwing helemaal klaar en het geld op (hahaha). Maar we zijn heel tevreden met alles wat we de afgelopen maanden hebben gedaan en aangeschaft. We kunnen er weer heel wat jaartjes tegen!



Verslag Follow-up Nijmegen:

Begin oktober ontvangen we (n.a.v. het “protest” van de logopediste bij een collega in het Radboud Ziekenhuis te Nijmegen) het ontbrekende logopedische verslag dat behoorde bij het verslag dat we ontvingen n.a.v. de follow-up half juli. Een paar dagen later, op vrijdag 12 oktober, belt de kinderarts die Siel toen onderzocht heeft en die het verslag heeft ondertekend. Ze vraagt of we het logopedisch verslag hebben ontvangen en of er nog vragen waren. Vragen? Dat nu niet zo zeer, maar ik heb wel een klacht over de eerste pagina van het verslag. De kinderarts heeft het verslag inmiddels ook doorgelezen en kan alleen maar beamen dat er van de eerste pagina niet veel klopt. Ze excuseert zich. Deze onzin had ze nooit mogen ondertekenen, ze biecht op dat ze niet het hele verslag heeft doorgelezen en het zo maar klakkeloos heeft ondertekend. Ze zegt dat het niet goed te praten valt, maar er heeft een reorganisatie plaatsgevonden en er zijn nieuwe mensen aangesteld om de verslagen uit te tikken. En daar kunnen we nog niet echt van op aan, zeker na het lezen van ons verslag, is haar conclusie. Ze biedt nogmaals haar excuses aan en kan ons en de instanties (logopediste, kinderarts Doetinchem, fysiotherapie en huisarts) alleen maar gelijk geven als we hier “boos” en teleurgesteld over zijn. Ze zijn tenslotte van ons afhankelijk voor verder onderzoek, wij niet van hen. We zijn niet verplicht deel te nemen aan de onderzoeken. Ik bedank haar voor haar eerlijkheid en haar telefoontje. Ze beloofd me zo snel mogelijk een nieuw gecorrigeerd exemplaar op te sturen. En die belofte komt ze ook na, want net na het weekend krijgen we een nieuwe versie, waarin letterlijk staat dat wij terecht opmerkte dat de vorige brief incorrect en onvolledig was en daardoor kortom waardeloos. De kinderarts hoopt dat wij door deze slechte correspondentie niet zullen afzien van verdere follow up. En dat zullen we zeker ook niet doen!  



Consultatiebureau:

Op 16 oktober mag Siel zijn snoetje weer eens laten zien op het consultatiebureau. Als hij op de weegschaal ligt en deze aangeeft dat hij 10 kilo weegt, ben ik een beetje teleurgesteld. Toen hij eind augustus bij de kinderarts in Doetinchem was, moest hij op een andere weegschaal dan normaal en die stond in ponden afgesteld. Toen de verpleegkundige ging rekenen en tellen kwam ze op bijna 10 kilo uit en dachten we dat hij in 6 weken tijd bijna een kilo was aangekomen. Waarschijnlijk heeft ze toch een rekenfout gemaakt en is hij een halve kilo aangekomen. Maar het resultaat is in principe helemaal niet teleurstellend, want Siel groeit mooi met de groeicurve mee. Met zijn lengte (81 cm) ligt hij nu (ongecorrigeerd) bijna in het midden van de curve en met zijn gewicht net boven de ondergrens. Dus hij doet het helemaal niet slecht. Verder gebeurd er niet veel bijzonders op het bureau. Siel moet van blokjes een torentje bouwen, maar hij vindt het veel interessanter om het torentje, dat de verpleegkundige als voorbeeld voor hem bouwt, weer af te breken en de blokjes netjes terug in het doosje te doen en daarna er weer uit te halen. Ze noteert dus maar dat hij er op dit moment geen zin in heeft. Verder worden alle lopende en gewezen afspraken met logopediste, fysiotherpeute, kinderarts en follow-up Nijmegen weer ijverig genoteerd in Siel’s dossier. Weer hoor ik wat een mooi kind Siel toch is en wat een wonder (waarop ik bij mijzelf denk, verzin eens wat anders, verdiep je eens in prematuren, maar goed). In mei mogen we opnieuw op komen draven voor een babbeltje en het wegen en meten van Siel.



Romek’s 6e verjaardag:

Op woensdag 17 oktober wordt Romek al weer 6 jaar. Hij trakteert kleine appelflapjes op school. Nu Romek in groep 3 zit mogen we niet meer bij het trakteren aanwezig zijn, maar de juf wil graag wat foto’s maken van het gebeuren met ons toestel. De traktatie valt in zeer goede aard. De reactie van de juf: Dat is nog eens een lekkere en gezonde traktatie! Altijd leuk om te horen, niet waar? Romek wordt de hele dag goed verwend. Hij krijgt heel veel kaartjes, e-cards, sms-jes, bezoek, cadeautjes en centjes. Van zijn verjaardagscentjes gaat hij het door hem felbegeerde politiebureau kopen van Lego. De rest gaat naar zijn spaarrekening.



Op zaterdag 20 oktober houden we zijn verjaardagsfeestje. Romek mag 5 kindjes uitnodigen. Helaas kan er een van hen niet, maar ja, die kans heb je altijd. Romek weet niet wat we gaan doen, anders zou het al verklappen. De dag ervoor ga ik met Siel en Bobby een route uitzetten, want Romek wil graag een speurtocht. Voor het feestje begint, brengen we Siel naar Opa & Oma Franck, waar hij voor het eerst gaat slapen. We beginnen het feest bij ons thuis met het verstoppen van de cadeautjes. Als alle cadeautjes gevonden en uitgepakt zijn, gaan we een cakeje versieren. Het weer is ons gunstig gezind en goed een half uur later gaan we lekker naar buiten en beginnen aan de speurtocht. Deze brengt ons eerst bij het hertenkamp alwaar het hele grut zich enthousiast stort op het voeren van de hertjes. Taro staat ons al op te wachten met brood en rijdt daarna vast door naar de volgende stop. Wij gaan lopend verder en komen vervolgens uit bij het voetbalveld in het bos waar Taro het sjoelbord al klaar heeft staan. Hier nuttigen we ook wat te drinken en een zakje chips. Als we uitgesjoeld zijn gaan we verder met onze tocht. Omdat we wat aan de vroege kant zijn, mogen de kids nog even spelen in het speeltuintje in de stad. Daarna hoeven we nog maar een klein stukje naar het bowlingcentrum. In eerste instantie is Romek boos omdat we gaan bowlen. Hij vindt het niet leuk terwijl hij het nog nooit gedaan heeft. De rest van het grut is in ieder geval laaiend enthousiast. En al snel komt Romek ook tot de conclusie dat bowlen best wel cool en gaaf is. Tot zijn grote vreugde wint hij het spelletje uiteindelijk ook nog. Na een uurtje bowlen worden we nog getrakteerd op patat met frikandel en een ijsje toe. De tijd is voorbij gevlogen. Romek geeft iedereen nog wat lekkers mee als bedankje. Terwijl Taro met Romek naar huis loopt, breng ik de kids netjes terug naar hun papa’s & mama’s. Onderweg roepen ze allemaal dat ze het een geweldig feest hebben gevonden. En dat vonden wij ook! Als we Romek mogen geloven, wordt het volgend jaar weer bowlen!!! Als alle kids thuis zijn afgezet, haal ik Romek en Taro op en gaan we samen Siel ophalen. Ook Oma heeft genoten van het mooie weer. Siel had al vroeg zijn slaapje uit zodat Oma lekker 2 uur lang met hem heeft rond gewandeld. Hij heeft goed gegeten en heel wat afgeknuffeld met Opa & Oma. Zo komt er een einde aan een ontzettend leuk kinderfeestje!



Weekendje België:
Aan het eind van Romek’s herfstvakantie hebben we met ons gezin genoten van een paar daagjes België. Op donderdag 25 oktober brengen we Bobby naar het dierenpension en gaat Romek’s vogel naar Opa & Oma Franck. Vrijdag 26 oktober zijn we rond half 10 vertrokken en rond kwart over 1 arriveerden we in ons vertrouwde Novotel in Ieper (vlakbij de Franse kust) waar we al 3 keer eerder zijn geweest. Nadat we onze koffers naar onze kamer hebben gebracht, gaan we lekker een beetje shoppen. Als we terug zijn in het hotel, gaat Siel al billenschuivend de speelkamer verkennen en stort Romek zich op de PlayStation2. ’s Avonds gaan we in een gezellig restaurantje eten en daarna nog even een frisse neus halen. Romek & Siel gaan samen in het grote bad waarna Siel lekker gaat pitten en Romek mag nog mee naar beneden. Hij vermaakt zich prima met de PlayStation2 die in de hal staat. Romek mag deze daagjes gelijk met ons naar bed, wat eigenlijk inhoudt dat papa & mama gewoon ook op tijd naar bed gaan (hahaha), maar morgen gaan we naar Plopsaland dus dat wordt niet te laat op staan en het park is tot 20:00 uur open, dus wat extra slaap kan geen kwaad. Buiten het feit dat Romek midden in de nacht uit bed dondert (maar dat is niet zo vreemd want dat gebeurd thuis ook regelmatig) slapen we alle 4 goed en na een lekker ontbijt gaan we dan eindelijk richting Plopsaland. Het ligt op een kleine 35 minuutjes rijden van het hotel, dus we zijn er zo. De weg van het hotel naar het pretpark is behoorlijk hobbelig en Siel ligt al snel te pitten. Het hele park is versiert in het thema Halloween. Overal vindt je pompoenen, skeletten en er loopt zelfs een heuse Graaf Dracula (de Belgen spreken het uit als Draaakoelaa) rond. Voor Taro, Romek en mijzelf is het de 4e keer dat we Plopsaland de Panne bezoeken. Er zijn weer een boel dingen veranderd. Attracties weggehaald en nieuwe voor in de plaats. Aan de nieuwe spectaculaire attracties te zien doet men een poging de leeftijdsgrens van rond de 10 jaar op te schroeven. Elk jaar komen er nieuwe dingen bij. Ze zijn zelfs begonnen met de bouw van een heus Plopsa Hotel. Siel, die elke morgen geniet van het tv-progamma “de wereld is mooi” herkend meteen de figuren Plop, Kwebbel, Klus, Lui, Wizzy & Woppy, Piet Piraat, Bumba, Samson & Gert (deze laatste loopt hier trouwens vandaag ook rond met zijn kids, wel 3 keer komen we hem tegen. Maar dat is ook niet zo vreemd, hij is mede eigenaar van dit prachtig park). Siel vindt de eendjes prachtig, maar het bos van Plop is wel helemaal het einde. Met zijn plopmuts op zijn bol kijkt hij zijn oogjes uit. Hij weet niet hoe snel hij van links naar rechts of van boven naar beneden moet kijken. En omdat het op dat moment nog niet zo heel druk is, gaan we snel nog een keer op herhaling. Siel wijst van de ene naar de andere kant en kraait het uit van pret en herkenning. Ter gelegenheid van Halloween is er een speciale voorstelling van Piet Piraat en hij heeft dit keer de hele cast meegebracht. Voor we er naar toe gaan doet Siel nog even 3 kwartiertjes zijn oogjes toe en ligt hij lekker weggedoken in de zak die we van Tante Natascha hebben gekregen. De show van Piet Piraat, Stien Struis, Steven Stil & Berend Brokkepap is geweldig. Niet alleen Romek volgt de voorstelling geboeid. Ook Siel kijkt aandachtig naar het podium. Hij wijst en kijkt en hupst op onze schoot. Heerlijk om onze jongens zo te zien genieten. Daar doe je het tenslotte voor. En wij blijven dit park ook geweldig vinden. Ook speciaal voor dit KetNet Halloween weekend (ja, want de Belgische t.v. zender KetNet is hier ook) is er een Halloween Parade door het park. De KetNet Band doet mee, evenals Piet Piraat met de hele cast, Graaf Dracula & de Belgische winnaars van het Junior Songfestival. Net voor we naar de Bumba Show willen gaan, verliest Siel zijn prematurenknuffeltje. De hele tijd heb ik hem stevig aan de buggy vastgebonden, maar omdat hij even moe aan het worden was en hem over zijn bol had getrokken zat hij dus niet vastgebonden. Het is in een tijdsbestek van 5 minuten gebeurd, want ik zei nog tegen Siel, houdt knuffie goed vast anders is hij dadelijk weg. Als ik Siel bij het Bumba Theater uit de buggy wil halen is de knuffel weg. Taro loopt snel nog terug en we informeren nog bij wat kraampjes, maar weg is weg. Helaas. Gelukkig hebben we er destijds 4 gekocht, dus er zijn er nog 3 over. In het hotel ligt er nog een in Siel’s bedje en ik had nog een reserve meegenomen in de koffer. Na de show gaan we lekker shoppen in de Plopsa winkel. Siel krijgt zijn eigen slaap Plop en Romek nieuwe Piet Piraat kleding. ’s Avonds als het begint te schemeren, worden de vuurkorven aangestoken en rond een uur of 7 begint er een concert van de KetNet Band en de winnaars van het Junior Songfestival. Helaas begint het dan ook net te miezelen, terwijl we de hele dag geweldig weer hebben gehad. Het is eigenlijk onze bedoeling tot het eind (20:00 uur) te blijven want dan wordt er afgesloten met een knallend vuurwerk, maar vanwege de miezel die zich omzet in regen en het feit dat ons die liedjes van die songfestivalwinnaars en de KetNet Band niet zo veel zeggen, verlaten we het park rond 19:30 uur, nadat Taro bij de informatiebalie nog even heeft gecheckt of er een knuffel is afgegeven. Helaas is dit niet het geval. (Eenmaal thuis mail ik nog eens met het park, maar helaas krijgen we het bericht dat er nog steeds niets is gevonden). Moe maar voldaan rijden we terug naar ons hotel. Siel gaat lekker pitten en Romek mag nog even mee naar beneden. Vannacht wordt de klok een uur terug gezet, dus we kunnen morgen een uurtje langer uitslapen. Samen met Romek gaan we, naar een drankje genuttigd te hebben, onder de wol. De volgende morgen gaan de jongens nog even lekker in bad en wij onder de douche en naar weer een lekker ontbijt rijden we richting ’s-Heerenberg alwaar we rond een uur of 1 weer thuis zijn. Het was een heerlijk weekend, daar kunnen we weer even op teren. Maar over 2 jaar (als we 12 ½ jaar getrouwd zijn) gaan we weer terug en dan naar het Plopsa Hotel!



Fysiotherapie:

Op 30 oktober komt de fysio weer langs. Ze bewondert het kubus stoeltje voor Siel door papa gemaakt. Siel vindt de stoel in ieder geval heftig interessant. Hij zit er ’s morgens en ’s middags in om een bord pap te eten en het is ook zijn favoriete tv kijk plekje. Nu leert hij ook op te staan en weer te gaan zitten en dat lukt al aardig.

Sinds een week begint Siel zich nu overal aan op te trekken. De fysio is heel tevreden over zijn vorderingen. Zo tevreden dat ze voorlopig niet meer aan komt waaien. Ik moet maar bellen als Siel loopt. Ik zie haar toch elke week op dinsdag bij school want dan komt ze op Romek’s school therapie geven aan een aantal kindjes uit o.a. Romek’s klas, dus mochten er bijzonderheden zijn, kan ik haar altijd even aanspreken.



Zwemles Romek:

Romek doet goed zijn best. Ik ga nog een zondagmorgen met hem oefenen op zijn borstcrawl. Eerst wil het nog niet zo lukken, maar als de badmeester er bij komt en even met Romek op het droge aan het oefenen is, is het zaakje zo gepiept en zwemt Romek zo de hele baan weg.

De zwemles met zijn verjaardag mag ik ruilen voor een zaterdag zodat hij geen les mist. En op 31 oktober komt dan eindelijk het langverwachte briefje… Romek mag 7 november proefzwemmen en als hij daarvoor slaagt, de week erop op 14 november afzwemmen voor diploma C!!! Wat zijn we trots op onze grote vent!






november 2007:



Al weer een maand voorbij. Terwijl ik dit verslagje tik zijn we al weer bezig aan de laatste paar weekje van 2007. Wat vliegt de tijd. Romek is al weer 6 jaar en Siel 1 ½ jaar. Onvoorstelbaar dat ik Siel over een half jaar al weer op kan geven voor de peuterspeelzaal!



Siel begint al aardig te babbelen. De hele dag is het beer, piet, dees (deze), die, dit, daar, dat en ook baby is een favoriet woord. Naast papa en mama zegt Siel sinds kort ook Momek. Hij bedoelt hier zijn grote broer Romek mee. De broer in kwestie is dan ook supertrots als kleine broer hem Momek noemt!



Inmiddels loopt Siel al behoorlijk aan 1 hand. Het rondje kamer-keuken is al niet echt interessant meer, dus als we Romek naar school gebracht hebben, mag Siel aan de hand teruglopen en als we Romek van school halen, mag Siel aan de hand naar school lopen. En heel af en toe als hij het zelf niet in de gaten heeft, loopt hij een paar pasjes los. Maar met mama’s hand veilig in de buurt voelt Siel zich toch wat zekerder!



Romek speelt ook deze maand regelmatig bij vriendjes of vriendinnetjes of ze komen bij ons spelen. Zo bakt hij een keer pepernoten bij Martijn en Romek zou Romek niet zijn als hij dat ook een keer thuis wil uitproberen, dus als Luuk bij ons komt spelen bakken we zelf pepernoten. Mmmm lekker hoor, ze zijn dan ook zo op.



Trouwens over pepernoten gesproken, dit is tegenwoordig ook het favoriete lekkernijtje van Siel. In het begin snijd ik de pepernootjes nog in 4 stukjes, al snel worden het 2 helftjes en aan het eind van de maand krijgt hij hem in zijn geheel weg. Ook speculaasjes zijn erg in trek en met het reepje Kinder-chocolade die hij van Oma Franck krijgt weet meneer ook wel raad! Rozijntjes blijven nog te veel aan zijn gehemelte kleven, die zijn dus nog niet zo interessant. Fruit begint eindelijk een beetje lekker te worden. Althans een banaan. Eerst prak ik hem nog erg fijn, maar inmiddels kan het al heel grof geprakt worden. Een schijfje in 4 stukjes gesneden is nog niet echt lekker, het moet lichtelijk geprakt zijn. Ja, ja, meneer is en blijft kieskeurig. Maar ik ben al lang blij dat er eens wat fruit in gaat. Verder heeft Siel deze maand ook kennis gemaakt met Tuc koekjes (chips) en manna snoepjes (gepofte rijst). Het gaat dus de goede kant op qua mondmotoriek.



De verkoudheidsvirusjes en (buik-)griepjes hebben ook ons weer eens in zijn macht deze maand. Romek begint met een buikgriep, aan het eind van de maand ligt Taro een paar dagen met griep in bed en daarna is het de beurt aan Siel. Gelukkig zit de hoest niet erg diep en hoeft hij er niet van te spugen. Maar tijdens de koortspieken moet mama heeeeeel dicht in zijn buurt blijven. Het huis poetsen zetten we dus maar even op een laag pitje en samen verbrengen we heel wat uurtjes knuffelend door op de bank voor de tv.



Een kwetsbaar begin:

Op maandag 5, 12 en 19 november zendt de NCRV het programma “Een kwetsbaar begin” uit. Buuf Brigitta maakt me hierop attent en ik wil de serie graag zien. Omdat het erg laat op de avond wordt uitgezonden neem ik de afleveringen op. De dinsdagen erna zit ik gewapend met een pakje zakdoekjes voor de buis. Het is heel confronterend maar aan de andere kant ook heel herkenbaar. Het gaat om de NICU in Maastricht en in de 3 afleveringen wordt o.a. een kindje gevolgd, geboren na een zwangerschap van 25 weken, dat uiteindelijk een 2 weken later komt te overlijden. Alles voor, tijdens en na het overlijden wordt zo mooi in beeld gebracht en is zo herkenbaar dat ik het tijdens elke aflevering - van begin tot eind - niet droog houdt. De eerste aflevering gaat over keuzes maken, de tweede over de acceptatie en de derde over de toekomst van het te vroeg geboren kind. Ik realiseer me dat de doktoren in Nijmegen ook zo hebben overlegd over onze Vigo, wel of niet doorgaan met de behandeling. Het is erg confronterend om te zien, maar ik ben blij dat ik het gezien heb.

De laatste aflevering staat in het teken van hoe het verder gaat als het kindje het ziekenhuis verlaat. Uit ervaring weet ik dat de meeste mensen denken dat zodra het kindje uit het ziekenhuis is, dat alles dan koek en ei is en dat je moet ophouden met je zorgen maken of er verder over te praten. Maar hoe goed het kind het ook doet, je moet altijd rekening blijven houden met problemen die om de hoek kunnen komen kijken. Rond  4-5 jaar, als het kindje naar school gaat, kunnen er bijvoorbeeld leer-, gedrags- en of concentratieproblemen aan het licht komen. Tenslotte heeft het kindje in het ziekenhuis vaak veel zuurstof toegediend gehad en dat kan schade aangericht hebben. Het hoeft niet, maar het kan wel.

Hoewel erg confronterend vond ik de documentaire erg mooi om te zien. Het geeft een beeld van wat ouders van een veel te vroeg geboren kind doormaken. Voor mij was het heel herkenbaar maar ik kan me voorstellen dat het voor “buitenstaanders’ moeilijk te bevatten is wat er allemaal met ouders en kind gebeurd in die periode.

(Mocht je interesse hebben deze documentaire te zien, laat het me dan even weten. Ik heb alle afleveringen nog op een videoband staan.)



Voetbal Romek:

Romek’s team doet goed zijn best. De wedstrijden op zaterdagmorgen leveren, ondanks het steeds kouder wordende weer, een “kampioensplek” op. Alle wedstrijden zijn gewonnen. Een behoorlijk aantal teamgenootjes gaan na de winterstop door naar de F-jes. Wij laten Romek nog lekker een tijdje bij de K-tjes. Hij zit er pas sinds half augustus op. Romek is wel feller geworden sinds zijn eerste training, maar een bal afpakken van de tegenstander is nog wat te heavy voor hem. Het belangrijkste is dat hij er met plezier naar toe gaat en elke week uitkijkt naar de volgende wedstrijd! De rest komt vanzelf.



Zwemles Romek:

Op woensdag 7 november mag Romek op voor Proefzwemmen voor Diploma C! En de week erop op woensdag 14 november voor het Diploma. Romek gaat als een speer en tijdens het diploma zwemmen heb ik een klein onderonsje met Romek’s badmeester. Hij kan me melden dat Romek de laatste weken ontzettend in kracht is toegenomen en heel erg is vooruitgegaan met zijn borstcrawl. Waar het aan ligt, ligt het aan, hoofdzaak is dat Romek nu lekker van de zwemles af is en met zijn net 6 jaar maar mooi 3 zwemdiploma’s rijker! Thuis vieren we, onder het genot van zelfgebakken appelflappen, met Opa & Oma Franck en Opa & Oma Weeber dat Romek zijn diploma C heeft gehaald. Op zondag 25 november gaan we met ons viertjes naar BAHIA, dat is een geweldig zwembad in Bocholt (Duitsland). Hier gaan we beslist vaker naar toe. Het is nog mooier dan Embricana in Emmerich (Duitsland). Romek gaat helemaal uit zijn dak en ook Siel geniet met volle teug. En daar doe je het toch voor, als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben papa en mama het ook naar hun zin!



Sinterklaas:

Op 17 november kwam de Goed Heiligman weer in ons koude kikkerlandje en vanaf dat moment was Romek helemaal hieperdehieper. Daags erna stond hij al om kwart over 5 aan ons bed om te vragen of hij al mocht kijken of de Sint was langs geweest.

Het weekend erop hadden we Sinterklaas bij Bruil (Taro’s werk). Aansluitend zijn we, omdat we zo dicht in de buurt waren, even op kraamvisite geweest bij Michael en Gretha, de ouders van Aschwinn (1 dag ouder dan Siel, ook te vroeg geboren en was zijn buurjongetje in het ziekenhuis in Nijmegen). Aschwinn is de trotse broer geworden van een lief klein zusje genaamd Gisela. Gisela is wel op tijd geboren. We wippen na het Sinterklaasfeest dus even aan om de kleine meid te komen bewonderen.

Op 28 november bezoekt Sinterklaas de kindjes van voetbalvereniging MVR en op 2 december brengt de Sint een boel cadeautjes bij Opa & Oma Franck.

Op 3 december is Sint ook nog bij mama’s oude werkgever geweest en brengt Maartje nog een paar cadeautjes mee voor Romek en Siel.

Op 4 december komt de Sint op de valreep nog even langs op school en dan is de zak met cadeautjes echt leeg.  

Op Sint’s verjaardag maken we er thuis nog een gezellige avond van met pepernoten, schuimpjes, een banketstaaf en spelletjes. Ik ben blij dat de Sint weer is vertrokken. De afgelopen weken waren we in de ban van “de Speelgoeddief” bij de Club van Sinterklaas en moesten we elke dag het Sinterklaasjournaal volgen. Siel roept hele dagen niks anders dan PIET, PIET, PIET. Zelfs de kerstman op de adventskalender is PIET! Zelf doen we elk jaar een paar cadeautjes op kerstavond onder de boom en dit jaar zijn er op 1e kerstdag nog cadeautjes bij Opa & Oma Weeber onder de boom. Dus nog genoeg in petto voor onze kids!



Oogarts Romek:

Op 27 november heeft Romek weer een afspraak staan bij oogarts Ilse (Orthoptie). Romek is helaas weer iets achteruitgegaan met zijn rechter oog. Met links blijft hij gelukkig alles zien. Omdat het plakkeren steeds moeizamer verloopt, mag Romek nu in het weekend plakkeren. Als hij de 5 uur per week maar haalt. Dus vanaf nu plakkeren we op zaterdag en zondag 2 ½ uur per keer. Ilse vraagt ondertussen hoe het met Siel gaat en ik geef aan dat Siel volgend jaar bij haar de sterkte van zijn oogjes moet laten checken. Ze vertelt dat dat vaker gebeurd met prematuurtjes. Begin januari moet Romek in ieder geval terug voor controle en krijgt hij druppeltjes in zijn ogen om te kijken of er vooruitgang in zit, anders zal hij toch een bril krijgen. Ach, als dat alles is… tegenwoordig zijn er zulke leuke monturen. En het zal dan wel voor op school en bij de tv zijn dat hij hem zou moeten dragen. We zien wel hoe het uitpakt!



december 2007:





Ik schaam me diep, want als ik eindelijk eens aan dit dagboek over december begin, zijn we al ruim 2 weken verder in januari. Ik geniet nog na van 2 heerlijke weken relaxen en uitslapen. Heerlijk hoor, even 2 weekjes niet vroeg je bed uit en gelukkig doen onze kids daar lekker aan mee. Ergens tussen 9 en 10 worden ze wakker!



Als ik terugkijk op 2007, dan is er weer een hoop gebeurd:

Romek heeft dit jaar zijn 3 zwemdiploma’s (ABC) gehaald. Een andere mijlpaal was dat hij eindelijk leerde fietsen. Hij mocht een groep overslaan en ging na de zomervakantie naar groep 3. Inmiddels kan hij al een eenvoudig boekje lezen en ook het schrijven en rekenen gaan hem goed af. Na wat wennen heeft hij nu echt zijn draai gevonden op school en regelmatig komen er vriendjes of vriendinnetjes spelen of gaat hij bij hen spelen. Nu hij in groep 3 zit, wordt hij (voor mijn gevoel) opeens zo groot. Hij is helemaal kleuter-af.



Siel heeft ook goed zijn best gedaan dit jaar. Dronk hij begin januari nog aan de borst, nu eet hij met de pot mee. Het duurde even, maar met behulp van een logopediste en heel veel engelengeduld kregen we Siel uiteindelijk aan de lepelvoeding. En tijdens onze zomervakantie was het of hij helemaal de knop omdraaide en ging hij steeds grotere hoeveelheden eten. Ook op gezondheidsgebied ging het hem goed af. De verkoudheden die hij kreeg, kwam hij op eigen kracht te boven met enkel wat hoest- en neusdruppeltjes en af en toe een zetpilletje. Het RS-virus blijft ons gelukkig tot nu toe bespaard. Inmiddels loopt Siel al behoorlijk aan de hand en met regelmaat, als hij het niet in de gaten heeft, loopt hij wat pasjes los. Siel groeit goed in de lengte en de breedte en is een vrolijk en makkelijk ventje die leeft voor 2. Hij heeft dan ook een hele goede beschermengel die over zijn schouder meekijkt!



Ik heb er geen spijt van dat ik besloot om voorlopig te stoppen met werken. Het is Siel alleen maar ten goede gekomen qua gezondheid en ontwikkeling. En ook Romek profiteert van het feit dat mama er altijd is. Zo hoeft hij niet over te blijven op school tussen de middag en mama komt met regelmaat helpen op school. Voor mijzelf was het ook een goede keuze. Na een lange en moeilijke periode heb ik ook mijn draai weer gevonden. Ik zit weer lekkerder in mijn vel. Het feit dat Siel het tot nu toe zo fantastisch doet, draagt daar ook aan bij. Uiteraard heb ik af en toe mijn moeilijke momenten. Men zegt dat op den duur de pijn zal vervagen, maar het verdriet om het verlies van Vigo zal altijd blijven…



Sinterklaas:

Zoals ik in het dagboek van november al berichtte, zijn onze jongens goed verwend door de Goed Heiligman. Sint bij Opa & Oma Franck, Maartje die namens Sinterklaas (haar en Marc) de jongens verrast met cadeautjes, Sint op school. We sluiten het sinterklaasgebeuren af op 5 december ’s avonds met een boel lekkers te snoepen en samen met Romek spelletjes doen. Hij mag wat langer opblijven en ondanks het feit dat hij deze avond geen cadeautjes krijgt, geniet hij van een gezellige avond.

Als we op 2 december bij Opa & Oma Franck sinterklaas vieren, is Siel behoorlijk verkouden. Af en toe koortsig en hij niet alleen. Neefje Bjoyd is helemaal niet naar Opa & Oma gekomen omdat hij maar blijft spugen. Na de soep houd ik het ook voor gezien met Siel. Taro en Romek blijven nog voor de rest van het diner, en ik ga met Siel naar huis. Een goeie week later is hij al weer opgeknapt en eet hij weer als vanouds.



Voetbal:

Op woensdag 12 december heeft Romek zijn laatste voetbaltraining van dit jaar. Er wordt wat eerder gestopt en de kleine voetballertjes worden in het zonnetje gezet omdat ze alle wedstrijden hebben gewonnen. De trainers hebben een mooie “oorkonde” gemaakt op de computer en alle kindjes krijgen ook nog een medaille! Romek is zo trots als een pauw en laat de dagen erna iedereen zijn “diploma en onderscheiding” zien!

Op zaterdag 15 december is er een pupillenavond van de voetbalvereniging. Opa & Oma Franck passen op Siel en wij gaan met Romek naar “de Gracht”. Het is een gezellige avond en Romek vindt het maar wat leuk om zo lang op te mogen blijven.



Teddybeer diploma Siel:

Op 30 november en 7 december is Siel nog onder invloed van zijn fikse verkoudheid maar de week erop op 14 december is hij weer back to business. Hij mag dan op voor zijn eerste zwemdiploma, nl. het Teddybeer Brons. Siel laat zien dat niet alleen zijn grote broer goed is in zwemmen, ook hij slaagt met vlag en wimpel en we krijgen een mooi diploma mee naar huis om aan iedereen te showen.



Ziek:

Hebben we net allemaal een rondje gehad, op woensdag 12 december wordt Romek tegen middernacht weer geplaagd door een fikse buikgriep. Na het bed te hebben verschoond, ga ik maar met hem beneden voor de tv hangen. En maar goed ook, want hij moet nog een paar keer overgeven. Na 1 ½ uur durf ik de gok aan en gaan we terug naar bed. De donderdag blijft hij thuis maar vrijdagmorgen wil hij weer naar school. Tot zeker na het weekend blijft hij hangerig, maar uiteindelijk zit hij weer lekker in zijn vel. Vanaf 19 december begin ik te hoesten en te proesten. Omdat het wel erg veel lijkt op de keelontsteking eerder dit jaar, ga ik op 24 december voor de zekerheid toch maar even naar de huisarts. En dat was geen overbodige luxe… weer een keelontsteking. Met een kuurtje antibiotica keer ik huiswaarts. Na de kerst gaat het weer wat beter, maar ik kan niet voorkomen dat Siel wat van mijn gehoest meekrijgt en aan het eind van de maand ook weer begint te hoesten en een loopneus heeft. Gelukkig is het niet zo erg als begin van de maand, dus het euvel is snel verholpen.



Kerst:

Op kerstavond liggen er een boel pakjes in de kamer. (Wij doen i.p.v. met Sinterklaas altijd wat cadeautjes onder de boom met Kerst). Het was de bedoeling ze onder de kerstboom te leggen, maar het zijn er zoveel en ze zijn zo groot dat dat niet ging. We gaan allemaal vroeg onder de douche en Romek en Siel mogen eindelijk hun truien aan die mama voor ze gemaakt heeft op de naailes. (Romek blijft er het liefst in wonen, hij wilde al zo lang een fleece legertrui. Hij heeft de trui dan ook zelf “ontworpen”. Hij wilde een fleece trui van legerstof, met een muts en een rits en steekzakken en een koordje erdoor met een stoppertje eraan. Mama naait er nog een stoer legerplaatje op en dan is hij helemaal af. Siel krijgt een wat eenvoudigere versie, maar daarom niet minder mooi.) Romek heeft voor Siel van zijn eigen centjes slofsokjes gekocht met het hoofd van Bert (van Bert & Ernie) erop. Ik vond dit zo’n lief gebaar, dat ik namens Siel voor Romek een box van Pokemon heb gekocht waar hij zijn kaartjes voor te ruilen in mee kan nemen naar school. Er zit ook nog een pakje kaartjes in, dus Romek is helemaal happy. Siel krijgt verder een koker met autootjes en een keukentje van Smoby. Romek wordt verblijdt met het spel Ganzenbord en als klap op de vuurpijl een eigen racebaan. Ik krijg van Taro een nieuwe ladyshave en hij van mij een wokstel. Na al deze verwennerij gaat Siel naar bed en verdiepen Taro en Romek zich in het opbouwen van de racebaan.



De volgende morgen slapen we lekker uit en spelen de jongens de rest van de morgen met hun nieuwe aanwinsten. Als Siel op bed ligt haal ik de salade op die ik besteld heb. Na Siel’s slaapje gaan we naar mijn ouders. Vanwege alle Sinterklaasdrukte hebben we ook hier geen cadeautjes gedaan en doen we dat vandaag op eerste kerstdag. Na het uitpakken van de cadeautjes genieten we van een heerlijke maaltijd. Ik heb de salade meegenomen en Oma Weeber doet de rest. Siel eet maar de helft van zijn eigen eten. Hij heeft de borden al op tafel zien staan en denkt bij zichzelf, daar valt vast nog wel wat voor mij te snoepen. Zo eet meneer kleine hapjes rundvleessalade, groentesoep, frikandel en tot slot pudding. Na het eten spelen de kids met hun nieuwe cadeautjes. Wat zijn we allemaal weer verwend!



Tweede Kerstdag gaan we bij Opa & Oma Franck langs. ’s Middags, als Siel op bed ligt, proberen we ons nieuwe wokstel uit. Heerlijk…echt een aanrader. Romek bakt, smult en geniet met volle teug. ’s Avonds komen onze buren kaarten. Van tijd tot tijd spelen we met hen een paar potjes Hartenjagen. Het wordt een gezellige avond en voor je het weet zijn de kerstdagen al weer voorbij.



Logeetje:

Op vrijdag 28 december komt nicht Janine twee nachtjes logeren. Terwijl Taro, Romek, Eugene en Corne vuurwerk gaan halen, gaan Leonie, Janine, Siel en ik boodschappen doen voor het oliebollenbakken van komende zondag. Als Siel ’s middags de slaap uit heeft gaan Taro, Romek, Janine, Siel en ik een uurtje bowlen. Ik heb gisteren nog een baan kunnen bemachtigen dus van 4 tot 5 vermaken we ons prima. Op de valreep wint Romek het laatste potje met 1 punt verschil van Janine. Dat moet ze dus de hele tijd aanhoren van onze kleine boef.



Verzoendag:

Op zaterdag 29 december heeft Taro “verzoendag” van de Carnaval. Hij zit dit jaar in de organisatie en heeft mij gecharterd om 25 ballen gehakt te bakken en ook maar meteen de broodjes, rookworsten, mayonaise en ketchup te halen. Op zaterdagmorgen ben ik dus lekker in de keuken aan de slag met als resultaat een schaal vol heerlijk geurende en lekker uitziende gehaktballen. Romek staat bij de schaal te kwijlen en baalt dat hij er niet aan mag komen. Hij hoopt dat er nog wat over zullen blijven aan het eind van de avond, maar hij heeft pech. Alle gehaktballen gaan er binnen mum van tijd door (ik voel me wel vereerd als ik dit hoor!). De volgende dag gaat Romek helpen opruimen samen met Taro.



Oliebollen bakken:

Op zondag 30 december gaan we met ons allen (familie Weeber) oliebollen bakken bij mijn ouders in de garage. Mijn zus is officieel banketbakster en heeft een heel lekker recept voor deze lekkernij. Aan het eind van de middag is al het beslag op en hebben we rond de 350 oliebollen gebakken!



Vuurwerk:

Taro en Romek zijn praktisch de hele oudejaarsdag samen buiten bezig met het afsteken van het vuurwerk. Siel vindt het ook prachtig. De hele tijd roept hij “papa pang pang”. Hij is helemaal niet bang voor het geknal en weet niet waar hij het eerst of laatst kijken moet bij al die mooie kleuren als het donker is. Rond een uur of 6 steekt Taro voor Siel vast wat siervuurwerk af want hij gaat rond een uur of 7 naar bed en slaapt het nieuwe jaar in. Ook de sterretjes vindt hij helemaal geweldig. Romek mag opblijven tot 20:00 uur. We maken hem rond 23:00 uur weer wakker voor het vuurwerk. Er moet een koude washand aan te pas komen maar dan besluit Romek dat het toch wel de moeite waard is om uit zijn warme bed te komen. Als we hem zouden laten liggen hebben we de volgende dag de grootste heibel! Helaas is het rond half 11 behoorlijk mistig geworden dus op het moment supreme zie je zo goed als niks van al dat mooie vuurwerk. We bewaren dus nog wat en steken het de dag erna af.

 

 

Wij wensen iedereen een gezond, gelukkig

en liefdevol 2008 toe !











 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu