deel 1 - De Franckjes

Zoeken
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

deel 1

Verslagen > verslagen Nijmegen > deel 1 t/m 6

Hoi allemaal !



Misschien dat nog niet iedereen weet of mee heeft gekregen wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd, vandaar hier een kort verslagje vanuit mijn ziekenhuisbed in het Radboud Ziekenhuis te Nijmegen.



Zondagavond 26 maart jl. rond de klok van kwart voor 12 ben ik vruchtwater en bloed verloren. Na een belletje met het ziekenhuis in Doetinchem moet ik onmiddellijk komen. Na een aantal onderzoeken moet ik een nachtje ter observatie blijven. Vanaf een uur of 3 moet ik constant naar het toilet waar ik bloed en vruchtwater verlies. Rond half 4 begin ik weeën te krijgen. Na een uur ga ik dit toch maar even melden bij de verpleging en wordt naar een kamer apart gereden. Na een tijdje aan het ctg te hebben gelegen, wordt vastgesteld dat ik elke 2 minuten weeën heb en wordt ik doorgereden naar de verloskamer. Hier wordt begonnen met weeenremmers. Er wordt ook al gezegd dat mochten Uk & Puk zich aandienen vandaag, dat ze niet kunnen blijven in Doetinchem en met de traumahelicopter naar elders zullen worden overgebracht waar op dat moment plek is. Ik mag het bed niet meer uit, zelfs niet om te plassen. Dus dat moet dan maar op bed op een steekpan. Geen prettige ervaring moet ik zeggen, maar goed. Het is voor het goede doel. Om 7 uur wordt er een echo gemaakt om te kijken welke vruchtzak gebroken is. Er is niets te zien. Ook inwendig wordt niets bijzonders vastgesteld. Inmiddels hebben de gynaecologen overleg gepleegd en gebeld met Nijmegen. Er is plek en de ambulance is al besteld. Rond 10 uur – half 11 wordt ik naar de ambulance gereden die mij met inhoud naar Nijmegen zal brengen.



Eenmaal aangekomen word ik naar de verloskamer gereden waar weer een leger aan onderzoeken plaatsvindt. In eerste instantie zijn ze tevreden, totdat men inwendig gaat kijken. Dan wordt een voetje gezien en alles is in rep en roer. Er worden dokters opgetrommeld en we krijgen knalhard de mededeling voor onze kiezen dat mochten Uk & Puk nu geboren worden dat ze maar een overlevingskans van 1% hebben omdat er inmiddels ook een infectiegevaar is geconstateerd. Onze wereld stort even in en wij bereiden onze zoon Romek voor op het verschrikkelijk nieuws dat we zojuist te horen hebben gekregen. Tot een uur of 4 blijven we op de verloskamer en dan word ik overgebracht naar een 1-persoons kamertje. Inmiddels heb ik al een infuus gekregen met antibiotica. Hierdoor krijg ik geen weeenremmers meer en er staat vanaf dat moment een leger aan artsen klaar om Uk & Puk op te vangen mochten ze zich vandaag aandienen. Iedereen gaat hier van uit, inclusief ikzelf. Pluspuntje is dat ik hier wel gewoon naar de wc mag en eventueel zelf douchen. Gelukkig mag Taro blijven slapen en zo hobbelen we onze eerste nacht in.



Dinsdag 28 maart. We zijn weer een dag verder. Het was een redelijk rustige nacht en de koorts gaat zakken. Bloeddruk, temperatuur, polsslag, bloed en ctg van weeën en Uk & Puk zijn positief. ’s Middag om half 4 krijgen we een uitgebreide echo op de prenatale diagnostiek, waar we al 2 keer eerder zijn geweest vanwege de 11 weken bloedverlies. Uk & Puk zijn goed gegroeid. Inmiddels is goed te zien dat Uk nog maar 1/3 van het vruchtwater bezit. Maar goed, ze schijnen het nog lang op het droge of bijna droge uit te kunnen houden en er wordt gezegd, hopelijk zien we je over 2 weken weer met inhoud. We doen ons best. Al moet ik er de hele nacht voor op mijn kop staan, als dat helpt zullen we dat doen. We besluiten dat Taro thuis gaat slapen om onze zoon een beetje in zijn ritme terug te krijgen. Ons kleine ventje is helemaal overstuur en snapt maar niet dat mama niet naar huis mag.



Woensdag 29 maart. Na een onrustige nacht, waarin ik rond 3 uur de zuster bel omdat ik pijn in mijn onderbuik en rug heb en daardoor een tijdje aan het ctg wordt gelegd, heb ik uiteindelijk toch een beetje geslapen. We zijn weer een dag verder. Alle onderzoeken worden tevreden beoordeeld en omdat we gister de magische grens van 25 weken hebben bereikt en nu weer een dag verder zijn, zijn we hoopvol gestemd. Tot het moment (4 uur ’s middags) dat de gynaecoloog met de neonatoloog/kinderarts ons met een bezoek komen vereren. Weer krijgen we knalhard in ons gezicht gezegd dat er weinig hoop is op overleving. Dat er absoluut geen keizersnede zal plaatsvinden omdat dat niet goed is voor mijn gesteldheid en op de kans om ooit nog zwanger te raken. En omdat er een infectie is hebben Uk & Puk hele grote kans op hersenbloedingen en blijvende schade aan lichaam en geest. Er wordt mij gevraagd of ik hiermee kan leven. Ik schud mijn hoofd van nee en weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik begrijp wel wat ze ons duidelijk proberen te maken maar ik kan het niet accepteren. Weer stort onze wereld een beetje in en weer moeten we eerlijk zijn tegen Romek en hem de waarheid vertellen. De dokters laten ons het nieuws verwerken en zullen vrijdag terug komen. Zo hobbelen we weer een nacht in.



Donderdag 30 maart. Weer een dag verder en eindelijk een keer (met hulp) onder de douche geweest. Ik voel me net een hond aan de riem met dat infuus aan mijn pols. De slangen mogen er niet af en de zakken moeten steeds door de mouw gehaald als ik een schone pyjama aan wil. En met het douchen moet er een grote zak om mijn arm die weer afgeplakt wordt. Maar goed, het is voor het goede doel, houd ik mezelf maar weer voor. Alle onderzoeken worden weer tevreden beoordeeld en over het ctg (harttonen van Uk & Puk en de registratie van eventuele weeën) stemt de gynaecoloog erg tevreden. Ze zegt me dat ze daar heeeeeel vrolijk van wordt, als men zou zeggen dat het een ctg van 28 weken kindjes zou zijn, zou ze het ook geloven. Iedere morgen als het ctg wordt aangesloten, proberen Uk & Puk uit alle macht de doppen van mijn buik te schoppen. De ene keer moeten er zusters bijgeroepen worden om de boel vast te houden, de andere keer lig ik zelf de boel op de plek te duwen. Iedereen is verbijsterd over de pit van onze Uk & Puk. Ik meld dat dit dan ook de momentjes zijn waar wij onze kracht uit putten, dat het toch allemaal goed zal gaan. Ik zeg maar steeds, dat als ze er zo uit komen zoals ze nu zijn dat ze dan voor mijn gevoel een eerlijke kans hebben om te overleven. Men zegt dat ze blij zijn dat ik het allemaal kan relativeren en het nieuws een plekje heb kunnen geven. De artsen zijn positief.



Vrijdag 31 maart. Weer een dag erbij. We streven nu naar de 26 weken, komende dinsdag (Taro’s verjaardag !) Dan hebben we dubbel wat te vieren. De gynaecoloog is erg tevreden over de resultaten van alle onderzoeken. Hij meldt dat maandag a.s. waarschijnlijk het infuus eraf mag en we overgaan op pillen. Ik zeg dat ik wel zie wat er op mij afkomt. En af zal gaan op hun advies. Om 1 uur ’s middag wil de neonatoloog/kinderarts komen, maar waarschijnlijk komt er wat tussen en we zien niemand. Rond kwart over 4 komt de gynaecoloog melden dat ze zo tevreden zijn over mijn conditie dat het infuus er per direct af mag en we overgaan op pillen. Ik ben daar toch wel blij om want de plek waar de naald zit, begint inmiddels te ontsteken. Rond half 5 komen ze hem dan ook daadwerkelijk verwijderen en om half 6 meldt de kinderarts zich. Hij zal maandag a.s. een nieuwe afspraak met ons maken om een en ander te bespreken wat we kunnen verwachten als Uk & Puk besluiten naar buiten te komen. Ik vraag nog wel even snel of het mogelijk is dat we met onze zoon een deze dagen een kijkje op die afdeling mogen nemen. Zelf weten we wel een beetje wat we kunnen verwachten, maar voor een manneke van 4 zal het wel behoorlijk schrikken zijn om Uk & Puk in een couveuse te zien liggen aan slangetjes en allemaal toeters en bellen. Gelukkig is dit geen probleem. Op naar de volgende dag.



Zaterdag 1 april. Vandaag dus. Alle onderzoeken worden weer positief beoordeeld. Ik lig wel 1 ½ uur aan het ctg omdat Uk & Puk het inmiddels goed leed zijn iedere keer die doppen op hun kleine lijfjes te voelen. Vooral Puk hobbelt van boven naar onder door mijn buik, maar uiteindelijk spreekt mama ze vermanend toe en laten ze het gelaten over hun heen komen. Gelukkig is de gynaecoloog tevreden over het ctg en heeft mama weer even rust. De voetbalwedstrijd is uitgespeeld en mama kan beginnen aan een verslagje naar familie, vrienden, collega’s en bekenden.



Extra toevoeging om kwart voor 9 ’s avonds: Vanmiddag weer op de verloskamer beland. Door het 1 ½ uur ctg heeft Puk zich een complete slag in de rondte gedraaid. Hij ligt niet meer in een stuit maar met zijn hoofd naar beneden. Met als gevolg dat hij Uk naar beneden heeft geduwd en die hangt nu met zijn voet uit de baarmoeder. Ik voel het voetje nu dus in mijn kruis. Weer aan het infuus en niet meer uit bed. Alleen op de po stoel. We houden het nu echt niet lang meer vol. Deze week gaan ze echt komen !!!



Tot zover dus ons Ziekenhuisavontuur. Ik wil jullie hierbij alvast ontzettend bedanken voor alle reacties (kaartjes, telefoontjes, mailtjes, bloemen, fruitmanden, sms-jes) die we van heel velen van jullie mochten ontvangen tot nu toe. Ik begrijp ook dat het voor sommige een drempel is om bijv. te bellen, ik zou ook niet goed weten wat te zeggen. Maar elke vorm van reactie is voor ons weer een hart onder de riem en daar zijn we erg blij mee. Daar putten wij weer onze kracht uit om vol te blijven houden en ons motto “waar leven is, is hoop” hoog te houden.



Mocht men contact willen: telefonisch ben ik bereikbaar onder nummer: 09009626 onder vermelding van patientnummer 4789. Je mag me ook een mailtje sturen   Hier kan ik niet direct op antwoorden,  maar Taro kijkt ’s avonds mijn mail na en print een en ander uit. Ik zal dan zo snel mogelijk antwoorden. Taro neemt mijn labtop dan mee naar huis en verstuurd het van daar uit. Je kunt ook Taro mailen  . Verder staat mijn mobile telefoon aan voor sms-jes en eventuele telefoontjes, . Mocht ik niet meteen reageren, schiet dan niet direct in de stress. Ik zal proberen zo snel mogelijk te antwoorden. Het kan zijn dat ik op dat moment telefoneer of voor onderzoeken weg ben of het toilet zit (moet ook gebeuren niet waar?). En mocht je me willen bezoeken, neem dan contact op met Taro. Hij heeft een “agenda”  waar hij iedereen in noteert .



Zo, genoeg getikt. Ik laat zo snel mogelijk weer een nieuwe mail met nieuws uitgaan. Tot dan.

 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu